Het zou een goeie quizvraag kunnen zijn: noem zo snel mogelijk drie Spaanse jazzmusici op. Zelfs aficionado’s lopen de kans het antwoord schuldig te blijven, want Spanje speelt slechts een beperkte rol op het internationale jazztoneel. Een van de bekendere namen is pianist Agustí Fernández, iemand die zich vooral thuis voelt in een vrije muzikale context gezien zijn connecties met musici als Mats Gustafsson, Evan Parker en Barry Guy.
In 2011 bracht Fernández met ‘El Laberint de la Memòria’ een opmerkelijk album uit. Opmerkelijk omdat de pianist zich voor deze plaat liet inspireren door de Spaanse klassieke muziek uit de 20ste eeuw. Het resultaat is een boeiende cross-over, die het lyrische en hartstochtelijke van de Spaanse muziek combineert met uitdaging en avontuur van het vrij improviseren.
De meeste tracks op ‘El Laberint de la Memòria’ zijn vrij kort, zo ook het twee minuten durende ‘Evanescent’. Het stuk heeft wat weg van een etude en komt aanvankelijk over als een richtingloze doedel waarbij Fernández in drie fasen telkens van hoog naar laag gaat. Via opvallend staccatospel vol onverwachte wendingen creëert de pianist een spannend tweestemmig werk dat een van de vele hoogtepunten vormt op de plaat.
