De Nederlandse saxofonist, klarinettist en shakuhachi-speler Ab Baars (1955) formeert in 1991 een eigen trio met bassist Wilbert de Joode en drummer Martin van Duynhoven. Van meet af aan is het drietal geen standaard jazztrio. Het spelconcept en de rolverdeling zijn vanaf de eerste cd ‘3900 Carol Court’ van een heel andere snit dan bij de meeste collega’s: een secuur samenspel dat soms minimalistisch aandoet met composities waarin vreemde melodische kronkels schering en inslag zijn.
Naast stukken van Baars speelt het trio ook werk van de Amerikaanse klarinettist en Baars’ leermeester John Carter (‘A Free Step’) of traditionele muziek van de Noord-Amerikaanse Indianen (‘Songs’).
Door de jaren werkt het drietal samen met Ken Vandermark, Roswell Rudd, Joost Buis, Ig Henneman, Mariëtte Rouppe van der Voort en de pianisten Misha Mengelberg en Guus Janssen. Deze laatste vier zijn te horen op het album ‘Party at the Bimhuis’ dat verschijnt naar aanleiding van het tienjarig bestaan van het trio.
De twintigste verjaardag wordt gevierd met een nieuw project ‘Invisble Blow’ en een cd-box waarin vier reeds verschenen (en hiervoor genoemde) albums van de groep samengebracht worden met het nieuwe ‘Gawky Stride’. Deze plaat wordt speciaal opgenomen voor de box en laat het trio terug in basisbezetting horen. Het is daarmee de eerste “zuivere” trioplaat sinds ‘Songs’ uit 2001.
Op ‘Gowky Stride’ is duidelijk te horen dat de muziek van het Ab Baars trio veel vrijer geworden is, zeker in vergelijking met het eerste album uit 1992. In het laatste stuk van de (voorlopig) laatste release wordt de luisteraar echter aan het twijfelen gebracht: wat is nu precies gecomponeerd, gewoon op voorhand afgesproken of het gevolg van interactie op het moment zelf? De manier waarop de drie muzikanten hier met elkaar verweven worden laat de vraag open.
Er zijn duidelijke punten van coördinatie, zoals de snel stijgende bewegingen waarmee het stuk begint en die terugkeren op 1:50 en 4:46. Daarnaast zijn er ook minder strak omlijnde momenten waarop de drie muzikanten duidelijk op hetzelfde spoor zitten: de korte bewegingen vanaf 2:01, de overeenkomsten tussen sax en bas vanaf 3:18 of de pointillistische speelstijl vanaf 5:33.
Daartussen zijn er passages waarop iemand alleen of de drie samen een stevige streep trekken met een knappe drumsolo van Martin van Duynhoven die laat horen dat hij tegelijkertijd bezig is met ritme, kleur en melodie en de stomende triopassage na ongeveer vijf minuten waarbij het piepen van de tenorsax en de bas versmelten.
Iets meer dan een minuut voor het slot schakelt het trio plots een versnelling lager, waardoor ‘Wake Up Call’ een verstild slot krijgt en zo tot op het einde blijft verrassen.
