In hun biografie wordt er lekker geheimzinnig gedaan over het ruige leven van 120 Days' groepsleden. Naast het ontwijken van vragen over junks, donkere woonwagenkampen in het gevaarlijke Oslo en zelfmoorden heeft deze groep wel degelijk iets zinnigs te vertellen. Na escapades in Krautrock zagen de bandleden het licht na het beluisteren van Kraftwerk. Een jaar lang experimenteerde ze met noise waarin ze Kraftwerk, Pink Floyd, Primal Scream, Orbital en konsoorten door de mangel haalden. Het resultaat is een pompend debuut waarin duistere synth-rock de plak zwaait. Donderende drones en metalige electro gaan hand in hand met organische melodieën. Live kan deze elektronisch opgefokte drone rock met fonkelende pophaken alleen maar voor een oorverdovende show voor nachtbrakers zorgen.
Over de audio
In de succesformule van 120 Days wordt elke track, en dus ook 'Lazy Eyes', voorzien van droge drums met een heerlijke jaren tachtig punkklank à la Joy Divsion en Neu! Vervolgens wordt die verzopen in overstuurde synths die als gekken door de ruimte gieren. De structuur en de opbouw wordt geleend van Kraftwerk en co. De enorme gelaagdheid en de geleidelijk opbouw naar een hijgende climax maken van 'Lazy Eyes' een geweldig nummer waarin de donkere zang de ruimte krijgt om zich te ontwikkelen. De heldere, redelijke hoge stem van
Adne Meisfjord steekt schril af tegen de zware arrangementen als gierende gitaren, kreunende lead synths en fluitende effecten. Het knappe aan dit nummer is dan ook dat het ondanks het moordende tempo en de verschroeiende arrangering steeds nog harder kan en blijft doorgaan. 'Lazy Eyes' is een trip zonder adempauze.
Meer over 120 Days
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
