Beter kan het niet aangekondigd worden. “We Are Open” betekent het startschot voor een seizoen van een van de meer alternatieve, groots uitpakkende clubs die Vlaanderen rijk is. Laat dat schot dan nog net op Valentijnsdag gelost worden ook! De baseline “het opwindendste uit de Belgische muziekscene” lijkt in elk geval welgemikt. Zonder in overdreven romantiek of erotiek te vervallen: Trix vliegt er in met een knallende driedaagse.
Donderdag 14 februari
Drie avonden met drie podia vol talent uit eigen bodem: de traditie om het seizoen in te zetten met Belgische alternatieve producten breidt jaarlijks nog uit. Kleine voetnoot, op de openende donderdag wordt de Foyer nog gevrijwaard van overrompelende livenoten. Met de dubbele show van Drive Like Maria en Freaky Age in de Trix Bar worden de gitaarversterkers echter meteen stevig belast. Vooral de eerste houdt wel van een stevige dosis rock’n’roll en verwerkt die met enkele welgemikte blues- en stoneraccenten, waardoor ze in een vorig leven niet enkel op Chokri Mahassines bord belandden, maar ook zilver wegkaapten op de finale van de Global Battle of the Bands in Londen. Op de tweede langspeler grijpt het Limburgse kwartet naar een iets meer volwassen geluid met minder onstuimigheid en meer onderhuidse energie, maar de belofte voor een overdonderend optreden met heerlijk schurende gitaren blijft.
Drive Like Maria
Ontwikkelde maturiteit is des te opvallender bij de snaken van Freaky Age. Lenny Crabbe en co zijn duidelijk onder de vleugels van papa Luc (Betty Goes Green) uitgeraakt en hebben met recente derde plaat ‘From the Heart of the Glitter Lake’ een pracht van een eigen geluid ontwikkeld. Het zomerse optimisme blijft, net als de aangrijpende stem van Lenny, maar met verrijkte arrangementen en ingenieuze harmonieën mikt het viertal op een internationale faam in de indiescene. Benieuwd of Freaky Age ook bij voorstelling van die nieuwe plaat live zijn tiener-sterrenstatus kan overstijgen!
Nadat de gloednieuwe belofte Projection Patrol Pinkerton zijn lentefrisse gitaarpopsingle ‘Future = Our Home’ gebracht heeft en het minder bekende, Waalse duo Paon (The Tellers, Lucy Lucy) zijn onderhuids kruipende, hoekige surfpop heeft laten weergalmen, zullen niemand minder dan The Van Jets de eerste dag afsluiten. De vier hitmakers uit Gent hoeven allicht geen introductie meer, maar het is allicht boeiende toch even te kijken of de recente gedaanteverwisseling van de band ook op podium door wordt gezet. In plaats van gierende en luidruchtige gitaren, is op de erg boeiende vierde plaat ‘Halo’ onder toezien van Jeroen ‘Subs’ de Pessemier gekozen voor een geluid met keyboards, blitse laagjes en speelse details. Die verrijking heeft gezorgd voor een constante van liedjes die nog gemakkelijker penetreren, maar tegelijkertijd ook uitdagen voor veelvuldige analyse en beluistering. Spitsvondigheid verpakt in een gemakkelijk geluid, het is weinigen gegeven.
Vrijdag 15 februari
Het stevigere werk is voorzien voor het weekend. Dertien bands programmeren op vrijdag, als dat maar goed komt! Om even met letters te gooien: het vrij nieuwe The K uit Wallonië mokert op zijn recente debuut ‘My Flesh Reveals Millions of Souls’ al even hard als de oude Limburgse rotten van Vandal X op hun recente, zevende ‘God Knows’ doet. Het verschil? De ‘K’ gaat met drieën voor hoekige screamo en een gierende wall of sound, de ‘X’ heeft daar naar goede gewoonte maar twee personen voor nodig. Al moet gezegd worden dat het duo voor zijn onstuimige, bonkende drumexplosies, schuin jankende gitaren en schreeuwlelijke tirades ditmaal wel ondersteuning heeft gekregen van lotgenoot Micha Volders (Vermin Twins) om een nog meer gebalde en overstuurde noise te kunnen neerpoten. Vandal X speelt dan ook moeiteloos alle tweekoppige bands naar het vagevuur, inmiddels al zo’n twee decennia lang!
Vandal X
De Trix Club kiest meer voor finesse en schakelt ondermeer opperhoofd Peter Vermeersch zijn bigband Flat Earth Society in (dat zijn dertiende levensjaar en dertiende plaat is ingegaan), naast het ontzettend onderwaardeerde, eigenzinnige humorpopgezelschap De Portables. De Gentenaren krijgen een herkansing nadat hun gitarist zijn arm brak aan de vooravond van de tour die de psychedelische nieuwkomer ‘It’s Time to Leave This World Behind’ in clubs moest brengen. Bij beide projecten is de inzet min of meer gekend - een afgebakend instrumentarium en numeriek vastgelegd ensemble –maar de uitkomst onvoorspelbaar. Heruitvinden en vernieuwen blijkt immers een noodzaak die het moeilijk maakt om zelfs in De Portables hun recent werk een vaste muzikale lijn te ontdekken wanneer de band moeiteloos zwalpt tussen lo-fi songwritermuziek, psychedelische digitale landschappen en shoegaze dromerigheid. Indruk en sfeer primeert.
Een nog softere sfeer hangt allicht in de Foyer. Low Vertical is nieuwkomer op het in tere muziek gespecialiseerde label Zeal (Marble Sounds, Isbells). De drie jonge snaken gaan voor liefde op het eerste gehoor. Streelzachte melodieën, een melancholische toets, schuifelende elektronische ritmiek en toch een mooi gevoel voor experiment zorgen voor enkele innemende down to earth indietronica liedjes. Wanneer het trio het Trix podium zal betreden, is hun debuut net twee weken uit, dus “fris” is zeker van toepassing. Dankzij het man-vrouw duo Echo Beatty wordt fantaseren en verdwijnen in geluidscreaties nog wat directer. De twee Antwerpenaren trokken na een spraakmakende verschijning op We Are Open twee jaar geleden naar Canada om hun atmosferisch geluid fijn te tunen voor het gloednieuwe debuut ‘Tidal Motions’. Lagen van psychedelisch gitaarwerk, stemmige vrouwenzang en instrumenten als vibrafoon die door de loopstation worden gedraaid, zorgen steevast voor een pakkend scala aan intense, veelkleurige klanken terwijl krakende beats en clickritmes voor een broeierige bovenlaag zorgen. Broos en fors ontmoeten elkaar in een experimenteel spanningsveld.
Zaterdag 16 februari
Zaterdag pakt de club weer uit met enkele vertrouwelingen. Tomán is al enige tijd gekend bij het Trix-publiek, zei het enkel al via nevenprojecten als Raketkanon of Low Vertical (die beiden op vrijdag al geprogrammeerd staan). Op ‘Postrockhits Vol.2’ verruimt de band zijn typische postrocksound met een vleug duistere elektronica en keyboards. Laatavondmagie en indietronica vermengen zich met de lang opbouwende geluidsconstructies die het postrockgenre in eer houden, maar toch ook met een dosis smakelijke humor bekritiseerd worden. De anonimiteit die de band zonder frontman hanteert, blijkt een zege voor extra sfeercreatie. Ook Creature with the Atom Brain en Antwerpen blijken goede vrienden, al is het maar omdat stuurman Aldo Struyf surft in kringen waar mede-Millionaire kompaan Tim Vanhaemel ook vertoeft. Het ‘brain’ staat uitermate scherp in zijn duister gitaarlandschap, zoals het vorig jaar verschenen ‘Birds Fly Low’ bewijst. De stoner is verdwenen, een Amerikaanse groezeligheid is gebleven en krijgt invloeden van psychedelica en industriële krautrock. Slepende gitaarriffs en warme melodieën hebben de plaats ingenomen van stevige uithalen (hoewel een vleugje noise hier en daar gebleven is). Een onderhuidse somberheid domineert en levert ruwe pareltjes van songs af die stevig knipogen naar de jaren ‘90. The Germans lijken dan weer hun experimenteerdrift een keer per maand te willen botvieren op podium. Het langverwachte ‘Mother Sings in Front of the House’ laat een obsessief geluid horen waarin gitaren schuren en wringen in een cocktail van metal, funk, postpunk en onversneden noise. Songs stuiteren diverse kanten op, sfeervolle ambient- en krautrockmomenten worden met mokerende postwavebeats stuk geslagen. Gitaren janken en een manische zang overheerst, en even snel als de storm op is komen zetten, gaat die weer liggen. Enkel geschikt voor wie open staat voor een lekkere portie experimentele herrie.
Wie van stevig bier houdt, kan eerder op de avond overigens even bij BRNS (“brains”) langsgaan in de Trix Bar. De hoekige, vlotte indiesongs van de Brusselaars spelen met expliciete ritmes met veel tegenbewegingen, een zweverig postrockgeluid en een vrij monotone maar wel meeslepende samenzang. De vier multi-instrumentalisten goochelen met een arsenaal aan geluiden om tot erg penetrante, wat donkere en mysterieuze liedjes te komen die tot ver in het Zuiden en Oosten gesmaakt worden. BRNS en Battles worden vaak in eenzelfde adem genoemd. De kloof met de daaropvolgende Flying Horseman kan bijna niet groter zijn. Bert Dockx betreedt ditmaal op zijn eentje het podium en laat zijn meeslepende singer songwriterstem en bluesy, duistere sfeersongs op het publiek neerdalen. Stiltes en intensiteit overheersen wanneer de langere, verhalende liedjesstructuren met veel emotie en vibratie doorheen de ruimte zullen klinken. Deze passage belooft in elk geval een erg confronterend, broos en intiem moment te worden.
Flying Horseman
Voordat het Waalse danceduo Soldout met zijn wat archaische, kitscherige elektrobeats het weekend zal afsluiten en de nacht vult met catchy dancesongs met zweverige wavepatronen, dompelt Douglas Firs de foyer onder in een portie onversneden americana en rootsrock. Als discipel en rechterhand van The Bony King of Nowhere en met Noordamerikaans bloed in de aderen, presenteert de Vlaamse cowboy Gertjan van Hellemont melancholische, akoestische pareltjes de bulken van emotie. Meeslepende ballades op gitaar, een voorzichtige pianotoets en zacht schuifelende drums smeken gewoonweg om een kampvuur in de Foyer. Het vraagt veel lef om als debutant met een hier vrij onaangeraakte muziekstijl in de menselijke ziel te kerven, het vorig jaar via Universal verschenen ‘Shimmer & Glow’ bewijst echter dat een internationaal verhaal klaar staat voor Douglas Firs.
