Toegegeven, hoe “natuurlijk” en spontaan vrije improvisatie ook mag zijn, de muziek faalt jammerlijk als achtergrond bij familie- en andere gezelligheidsevenementen. Dat deze sonore ongezelligheid bovendien heel uiteenlopende vormen kan aannemen, is te horen in Kunstencentrum Netwerk op 9 juni. Twee trio’s – Talibam! met Alan Wilkinson versus het drietal Butcher, Edwards, Robair – demonstreren er een heel andere visie op de totale muzikale vrijheid.
Wie de naam Talibam! uitspreekt, mag dat met recht en rede doen met een knoert van een accent op de laatste lettergreep. Sinds 2003 laten de New Yorkers Matt Mottel (synthesizer, elektronica) en Kevin Shea (drums, elektronica) zich immers horen als hyperactief duo dat de uitgekiende strategieën links laat liggen, maar de high energy aanpak hartelijk omarmt. Met een geluid dat nu eens punky is, dan weer richting jazz gaat en hier en daar zelfs met een vleugje easy tune gezegend is, hebben ze ondertussen al 20 releases (op labels als ESP DISK, Bo’Weavil, en Wallace) en 15 Europese tournees (o.a. het Kraak festival in 2008) volgespeeld.
Saxofonist Alan Wilkinson stond in 1983 op het Free Music Festival en speelde door de jaren met ondermeer Louis Moholo, Keith Tippett, Derek Bailey en Peter Brötzmann. Met zijn muzikale impulsiviteit sluit hij goed aan bij de klankwereld van Shea en Mottel, zoals te horen is op de in 2009 opgenomen lp ‘Dem Ol’ Apple Pie Melodies’. Veel invoegstrook heeft het drietal hier niet nodig: voor de luisteraar het goed weet, geven de drie plankgas, wat resulteert in ellenlange, maar uitstekend volgehouden spanningsbogen.
In deze bezetting speelt hij samen met bassist John Edwards (niet te verwarren met de gelijknamige basspeler van Status Quo) en percussionist Gino Robair. Met beide was Butcher reeds geregeld in duo te horen, maar nieuw is hun verschijning als trio. Net als Bucher hebben Robair en Edwards oor voor de kleinste veranderingen en communiceren ze heel spontaan en snel met hun medemuzikanten, waardoor de muziek heel natuurlijk klinkt. Alle drie beheersen ze hun instrument zodanig dat ze allerlei registers, effecten en kleuren meteen boven kunnen halen wanneer de muzikale omgeving daarom vraagt.
Waar Edwards en Butcher dit hoofdzakelijk akoestisch doen met louter hun instrument, maakt Robair gebruik van wat hij zelf energized surfaces noemt: de praktijk waarbij onderdelen van zijn drumstel niet meer alleen als slagwerk, maar ook als klankkast voor andere voorwerpen en instrumenten gebruikt worden. Hierdoor kan hij het klankvocabularium van het drumstel verder uitbreiden (Robair grijpt ook al eens graag naar elektronica of een prepared piano), waardoor hij aansluit bij de rijke en vaak erg bedachtzame sferen van zijn strijkende en blazende collega’s.
