Rock Herk bestaat deze editie 30 jaar en menig festivalliefhebber beseft wat dat betekent. Verschillende generaties muziekfans hebben doorheen de jaren hun weg gevonden naar het park in Herk-de-Stad, hebben gewaagd bij tropische temperaturen de mooie parkvijver te doorkruisen (om veiligheidsredenen een absoluut taboe) of hebben doorheen de tijd kunnen genieten van legenden als Mercury Rev, Girls Against Boys, The Gossip of – vorig jaar nog – Blood Red Shoes en Mumbai Science. Toch hangt er een beetje een donkere schaduw over de verjaardagstaart. De organisatoren zijn immers niet gespaard gebleven van de grillen van de economische markt. Geknipte budgetten en te beperkte sponsorinkomsten verhinderden de mogelijkheid om er een echt groot gratis feest van te maken. Maar de Limburgers – niet bang van enige uitdaging zoals hun alternatieve programma elk jaar bewijst – hebben voor de moeilijke weg gekozen. Voor de allereerste keer is het tweedaags evenement immers betalend. Omdat ook het terrein verkleind is, mag een minder aantal bezoekers nu genieten van meer aanbod. En hopelijk begrijpt het veelal jonge publiek dat het feest op deze manier enkel maar des te sterker is, want de affiche geeft (veel) meer dan waar voor zijn geld.
Ook nu weer is gekozen voor een brede mix van dance, indie en punkgitaren, maar ook voor (grotendeels) acts die nergens in de wijde omgeving te genieten zijn. Zoals meestal bij een tweedaags festival gebeurt, staat de vrijdag in het teken van elektronica en (vooral het dagprogramma van) zaterdag in het teken van alternatieve gitaren, al wordt er naar hartenlust vermengd.
Op vrijdag pronkt de organisatie met recht en rede met laatst toegevoegde act Felix da Housecat: de top dj die in de jaren ’90 de elektroscene aanvoerde, maar meer en meer opschoof richting pop en hiphop en daarmee remixen mocht versieren voor Pet Shop Boys, Madonna of Britney Spears. Maar gezien het vroegtijdige tijdstip van man zijn dj-set, zijn er zeker nog een boel interessantere dingen te ontdekken.
Feadz
Fabien Panta ofte Feadz is vooral gekend van zijn samenwerking met Uffie naast andere Franse enfant terribles in de dancescene als Mr Oizo of Mirwais. Hij was ook de rechterhand van die eerste producer op dienst debuut, ‘Analog Worms Attack’. Dat geeft alvast vrijgeleide voor een stevige dosis eigenzinnigheid. Die mag hij in de beroemde Ed Banger stal verder uitwerken via een boel remixen en ep’s. De verhakkelde, geschifte hiphopdance van ‘Go on Beef’ (uitgebracht op Ellen Alliens Bpitch Control) op de man zijn MySpace blijkt al zo’n half miljoen keer beluisterd te zijn, geen klein bier dus. Live vermengt de dj vette, oldskool hiphopgrooves, house en een wilde mash van bekende samples tot een heuse party.
Eskmo
Meer gek elektronisch geweld van een totaal andere streek: Eskmo stamt af van het stedelijke San Fransisco. Die urban sound is enigszins terug te vinden in de futuristische, verknipte hiphopcreaties die de man op zijn recent fullalbum ‘Digital’ tentoonspreidt. Hoewel hij zich in het project Eskamon liet begeleiden door niemand minder dan Amon Tobin en releases op tot de verbeelding sprekende labels als Warp of Mike Paradinas’ Planet Mu uitbracht, is de producer nu bij Ninja Tune aanbeland. Daar blijkt de plaat prima te staan tussen een berg soortgenoten die met gelijkaardige muziek aan de slag gaan. Een mooie, spitsvondige puzzel waarin breaks, beats, dupstep en aanverwanten hun gading vinden wordt vol sfeerelementen en abstracte samples gestoken. Dit om maar even aan te geven dat Eskmo stevig van wal kan steken -maar zoals single ‘Colour Dropping’ aangeeft- zich ook kan overgeven aan futuristische sounds, traag verknipte ritmen en fabuleuze elektronische belevingsnummers. Eskmo biedt schoonheid voor wie het graag wat complexer ziet en niet in muzikale hokjes denkt en brengt dat graag live over aan een alternatief publiek.
The Gaslamp Killer
The Gaslamp Killer is de producer van vandaag. De L.A.’er is natuurlijk vooral berucht omdat hij mee stapte met de spraakmakende Gonjasufi, maar heeft er al een decennium wilde feestjes opzitten in de underground van de Amerikaanse clubscene (de man kreeg naam en faam via zijn Podcasts van Low End Theory – “L.A.'s monolithic weekly showcase for uncut beat-driven tracks”). Als geen ander weet hij alle stijlen door elkaar te rommelen om er een erg vernieuwend, tijdsoverschrijdend geheel uit te maken. Live gaat de man voor een wilde psychedelica waarin gitaarrock, soul, hiphop, sample elektronica en dupstep samenvloeien tot een heus muziekfeest. The Beatles die Hudson Mohawke ontmoeten? The Kinks die met Flying Lotus omarmd worden? Het kan niet geschift genoeg zijn en dat wordt bekrachtigd met luchtgitaarsolo’s, playback gimmicks en de meest wilde gesticulaties die men bij een dj kan voorstellen. Dansen is quasi onmogelijk bij dit fragmentarisch spektakel, overdonderd worden daarentegen …
Ook het zaterdagprogramma kent met Dinosaur Jr. zo’n klassieke knaller van formaat. Het Amerikaanse gitaartrio dat beklijvende songs met melodieuze noise als status heeft verworven, is terug in originele bezetting en als Lou Barlow (Sebadoh, Folk Implosion) en frontzanger J. Mascis de strijdbijl begraven, is vuurwerk gegarandeerd.
Maar ook nu is er weer voldoende ruimte voor minstens even interessante, andere acts.
Dum Dum Girls
Midlifecrisis of niet? De Dum Dum Girls opereren zo’n drie jaar uit Californië en werden met hun stevige indierock snel opgepikt door het bekende Subpop. Daar draaide het bandje dat werd opgericht door trekker Dee Dee al snel in de kringen van Yeah Yeah Yeah’s, Vampire Weekend, Beach House. De inmiddels al weer meer dan een jaar oude plaat ‘Only in Dreams’ sleept de dood van Dee Dees moeder met zich mee, maar blijft sterk verankerd in een mengelmoes van rock’n’roll, pop en surf en houdt vast aan meezingbare liedjes met sterke melodieën. Het is niet voor niets dat smalend wordt gesproken van de “yum yum girls” bij deze vier sexy dames.
The Raveonettes
Nog meer bubblegumpop! Het Deense duo The Raveonettes biedt een unieke samensmelting van jaren ’60 surf en zweefgitaarpop. Melancholie zit als een rode draad doorheen de inmiddels vijf platen (nummer zes komt er op 11 september aan!) met minstens evenveel wereldhits (‘Love in a Trashcan’, Bang!’, …). Een sterke gitaarmelodie staat steevast voorop, naast zalvende vocale harmonieën die teruggrijpen naar de Everly Brothers, een grote inspiratiebron. De geheel eigen sound van dit duo grijpt onder zijn suikerzoete oppervlakte echter ook naar diepe gitaarnoiselandschappen en zware thema’s als drugverslaving, zelfmoord of bedrog. Zonder het zelf te willen claimen, hebben The Raveonettes zo de term ‘renaissancepop’ in het leven geroepen. Over muziek met een grote verslavingsfactor gesproken!
The Death Set
Even leek het of het doek vroeg viel over The Death Set wanneer een van de twee spilfiguren, Beau Velasco, in 2009 plots kwam te overlijden. Mede dankzij hulp van befaamd producer Diplo werd op Ninja Tune echter toch een derde album ingeblikt en besloten door te gaan met de successtory van het elektropunkproject uit Australië. Gelukkig maar, want de uiterst energieke manier waarop hiphop, breaks en beats vermengd worden met onstuimige punk en woeste gitaarnoise, steekt het meest stevige werk van een band als The Beastie Boys met gemak naar de kroon. The Death Set is hyperkinetisch, maatschappijkritisch maar ook enigszins komisch. De cyberpunkers onder leiding van resterend lid Johnny Siera net een romantische popsingle uit hebben, zorgt voor extra verwarring, want op podium is The Death Set een hiphophardcorebom van jewelste!
Rock Herck gaat duidelijk voor een overwinning. Komende dertig jaar wordt mogelijk een beperkte bijdrage gevraagd aan de bezoekers. Maar wie kan er nu op tegen zo’n internationaal alternatief geweld? Grote massa-evenementen met voorspelbare acts mogen hun schoen opeten. Het muzikaal avontuur is en blijft in Herk!
