Als er één figuur van de huidige lichting Belgische jazzmuzikanten als voorbeeld kan dienen voor een latere generatie jazzers, dan is dat ongetwijfeld saxofonist Robin Verheyen. In zijn voorlopig nog prille, maar veelbelovende carrière is de zevenentwintigjarige Turnhoutenaar er reeds in geslaagd zich een plaats te veroveren in de hogere afdelingen van de hedendaagse jazz. Dat heeft hij niet alleen te danken aan zijn uitzonderlijk muzikaal talent, maar vooral ook aan een hoop doorzettingsvermogen en gezond verstand. Al bijna vier jaar lang baant hij zich op die manier met succes een weg doorheen het competitieve New Yorkse jazzmilieu, wat tot op heden resulteerde in verschillende samenwerkingen en cd-opnames. Binnenkort vertrekt Verheyen op tournee met zijn meest ambitieuze project tot nu toe, een kwartet met enkele topfiguren uit de New Yorkse jazzscene.
Een maatje te groot voor België
Robin Verheyen begon pas op twaalfjarige leeftijd saxofoon te spelen. Enkele jaren later, tijdens zijn studies aan het Lemmensinstituut van Leuven en het Conservatorium van Amsterdam, maakt hij voor het eerst naam met verschillende kleine groepen zoals zijn eigen Robin Verheyen Trio. Toen was reeds duidelijk dat achter de schijnbaar bedeesde Turnhoutenaar, een creatieve en erg energieke saxofonist schuilging die de risico’s niet schuwde. Met zijn eigen kwartet, dat later de democratische naam Narcissus meekreeg, trok hij die opgaande lijn door. Samen met drie jonge, getalenteerde Nederlanders zorgde hij hiermee in 2006 voor een gesmaakt debuutalbum vol frisse, hedendaagse jazz. Ondertussen had de ambitieuze Verheyen het kleine België al achter zich gelaten en woonde hij al een tijdje in Parijs, zowat de Europese hoofdstad van de jazz. Daar speelde hij zich al snel in de kijker en leerde er heel wat musici kennen zoals Remi Vignolo, Nelson Veras en de Italiaanse trompettist Giovanni Falzone. Met die laatste nam hij de cd ‘Meeting in Paris’ op voor het bekend label Soul Note, een prachtig album dat ook erg goede kritieken kreeg maar internationaal echter nooit werd opgepikt.
New York, New York
Na slechts een jaartje in Parijs te hebben vertoefd, waagt Verheyen de ultieme stap in zijn carrière, namelijk een verhuis naar het mekka van de jazz: New York. In 2006, op drieëntwintigjarige leeftijd, vestigt hij zich vol goede moed in de Big Apple. Aanvankelijk studeert hij er nog een jaartje aan de Manhatten School of Music, bij onder meer Dave Liebman, Dick Oatts en Phil Markovitz. Maar nadien stort hij zich volledig in de heksenketel van het New Yorkse jazzleven. Door veel te spelen en veel contacten te leggen, verwerft Verheyen steeds meer bekendheid, wat op zijn beurt dan weer resulteert in enkele concrete en langdurige samenwerkingsverbanden. Zo neemt hij een cd op met het kwartet van het Israëlische duo Roy Assaf/Eddy Khaimovich. Van nog hoger aanzien is zijn medewerking aan het trio van de Duitse bassist Pascal Niggenkemper, waarin ook de indrukwekkende drummer Tyshawn Sorey speelt. In 2008 bracht dit drietal een eerste album op de markt getiteld ‘Pasàpas’, dat overal erg goed werd onthaald. Rond deze tijd verschijnt met ‘Urban Creatures’ alweer het tweede album van dit trio, hopelijk niet het laatste wapenfeit van dit opmerkelijk drietal.
Verheyen en co
Ondanks het feit dat Robin Verheyen op dit moment nog steeds in New York resideert, heeft hij ook nog enkele Europese groepsengagementen. In de eerste plaats is er nog altijd Narcissus, waarvan een tweede cd ergens in het najaar wordt verwacht. Daarnaast heeft hij nog een andere ambitieuze band onder zijn hoede, namelijk het Robin Verheyen International Quartet, dat onlangs met ‘Starbound’ al aan zijn tweede album toe was. Dit kwartet bestaat voorts uit drummer Dré Pallemaerts, bassist Nic Thys (die de Fransman Remi Vignolo opvolgt) en de bekende Amerikaanse pianist Bill Carrothers. Van een heel andere orde is de samenwerking met de Finse pianist Aki Rissanen, waarmee hij in 2009 het duoalbum ‘Semplice’ uitbracht. Op die manier breidt zijn discografie steeds verder uit en het ziet er bovendien niet naar uit dat het huidige tempo snel zal stokken…
Wordt verwacht
In tegendeel, hij lijkt tegenwoordig zelfs een tandje bij te steken. In het najaar zijn er bijvoorbeeld al plannen voor een nieuw trio met Aki Rissanen en de Zweedse bassist Anders Jormin, een muzikant uit de stal van ECM, die op talloze albums van Bobo Stenson, Tomasz Stanko en Charles Lloyd te horen is. Er is ook een opname gepland met de groep Roscopaje, een kwartet met onder meer de Amerikaanse gitarist Scott DuBois. Maar het project dat zonder twijfel het meest in het oog springt is het nieuwe Robin Verheyen NY Quartet. Daarin verzamelt Verheyen niemand minder dan Ralph Alessi, Thomas Morgen en Jeff Davis, enkele grote namen van de hedendaagse Amerikaanse jazz. Vooral bassist Thomas Morgan is de laatste jaren alomtegenwoordig en lijkt door iedereen te worden aangeklampt voor projecten en opnames. Steve Coleman, Sylvie Courvoisier, Mark Feldman, David Binney en Samuel Blaser zijn maar enkele voorbeelden van muzikanten op wiens platen hij te horen is. Ralph Alessi is ongetwijfeld de bekendste van Verheyens kompanen. Deze ervaren trompettist heeft naast zijn werk bij een hele waslijst topmusici, ook zijn eigen groepen, waarvan het kwartet met Jason Moran, Drew Gress en Nasheet Waits voor de kenners ongetwijfeld het meest tot de verbeelding spreekt. De laatste schakel van het viertal is drummer Jeff Davis, die in New York erg hoog staat aangeschreven. Van zijn hand verscheen zopas het album ‘We Sleep Outside’, dat hoge ogen gooit door de wijze waarop de grenzen tussen compositie en improvisatie worden uitgewist.
Met dit gezelschap verlaat Robin Verheyen in mei thuisbasis New York voor enkele concerten in België. Op woensdag 12 mei is de Ancienne Belgique in Brussel aan de beurt en enkele dagen later op zaterdag 15 mei, staat het kwartet in Turnhout op het podium van de Warande. Er zijn ook plannen voor studio-opnames, wat hopelijk in 2011 resulteert in een album van dit ongetwijfeld boeiende kwartet. Eén ding is alvast duidelijk: van Robin Verheyen hebben we het laatste nog niet gezien of gehoord!
