Pukkelpop wisselt ook dit jaar naar goede gewoonte stevige headliners af met de sterren van morgen. Is er een ander Belgisch festival dat zo'n breed bereik heeft?
Nee dus. Er zijn echter ook nadelen aan dat bereik. Pukkelpop dient namelijk elk jaar als spanningsveld tussen mainstream en underground. Wie voor de grote kanonnen kiest, dreigt unieke ontdekkingen mis te lopen. Wie gretig wil ontdekken, kan dan weer een legendarische show van een vaste waarde voorbij laten schieten. Kiezen is verliezen, maar de volgende tips maken duidelijk dat er ook heel wat te winnen valt.
MIKE HARSDORF - Medewerker pers en communicatie bij Trix - http://www.trixonline.be
De bekendmaking van het tijdschema van Pukkelpop is het jaarlijkse moment waarop al die opgebouwde competenties tijdens de jeugdige uren puzzelen eindelijk weer eens van pas komen. Het is telkens opnieuw een hels karwei om de dagen zo in te delen dat er geen memorabele concerten gemist worden en er tussen de muzikale verwennerij bovendien tijd genoeg overblijft om aan het zwarebierenkraam gepast te bekomen en na te praten over het net gepasseerde memorabele of desastreuze concert. Een goede voorbereiding op deze driedaagse is dan ook geen overbodige luxe. Omdat overdaad meestal schaadt werd de selectie per dag beperkt tot vijf acts die op het must see-lijstje komen te staan. Een beetje freewheelen tussen de verschillende podia en aangeboden muziekstijlen is dan ook een eerste niet te missen charme van het festival. Go with the flow.
Op dag één van het festival springt onmiddellijk de naam Young Fathers (14u, Castello) in het oog. Met het album ‘Dead’ zijn ze niet alleen verantwoordelijk voor een van de strafste releases van dit voorjaar, hun concert in de AB Club was een intense ervaring die nog een hele tijd bleef nazinderen. Futuristische en experimentele hiphop met tribal ritmes waarin flarden TV On The Radio, MIA en psychedelica te ontwaren zijn. Live gebracht met een grote dosis overtuigingskracht en de energie van een punkconcert.
Gelukkig is er de immer goedlachse Mac Demarco (16u15, Club) om je met zijn vrolijk dwarse popnummers nadien opnieuw gerust te stellen. De lo-fi popliedjes waarop hij dan weer croont, dan weer met zijn stem de hoogte in schiet zijn allemaal even onweerstaanbaar en catchy. De hype die deze jonge kerel op korte tijd in het muzieklandschap creëerde is dan ook meer dan terecht.
Aansluitend krijgen we de Zuid-Afrikaanse rap/rave-sensatie Die Antwoord (16u55, Main Stage) op ons afgevuurd. De formatie voorstellen hoeft niet meer. I think they’re freaky and I like them a lot, zeker sinds MC’s Ninja, Yo-Landi Vi$$er en DJ Hi-Tek vorig jaar de tent op Couleur Café bijna als het ware afbraken en het publiek zo uitzinnig kregen dat zelfs de achterste rijen volledig uit hun dak gingen. Wat in de beginjaren nog een circusact of een gimmick leek te zijn, is ondertussen uitgegroeid tot een ware festivalact met een resem herkenbare hits. Nog een paar jaar gestaag groeien en Die Antwoord is een waardige afsluiter voor Pukkelpop.
Slowdive
De eerste afspraak op dag twee wordt de lekkere vintage sound van Nick Waterhouse (13u55, Marquee). Deze Amerikaanse twintiger ziet er niet alleen uit als een moderne versie van fifties rock-'n-roll icoon Buddy Holly, ook muzikaal grijpt hij terug naar de sound van deze periode. Een goed uitgebalanceerde mix van soul, rauwe r&b en swingende rock-'n-roll. Maar ook van een vleugje garagerock is hij niet vies. Waarschijnlijk overgehouden aan zijn tijd in Californië met muzikale maatjes Ty Segall en Mikal Cronin.
Met Kadavar (14u35, The Shelter) blijven we graaien in de grote ton met vintage sounds, maar wordt er een extra draai aan de knoppen van de versterkers gegeven. Dit Duits trio doet de gloriejaren van Hawkwind en Black Sabbath herleven. Stevige retrorock met psychedelische elementen waarmee ze de fans van o.a. Electric Wizard, Sleep, Saint Vitus, Pentagram en Graveyard moeiteloos moeten weten te overtuigen.
Opnieuw heel andere koek wordt het bij de passage van Neneh Cherry & RocketNumberNine (20u20, Castello). Voor velen is Neneh Cherry nog steeds louter de popsensatie die eind jaren ’80 en begin jaren ’90 de hits wist op te stapelen. Maar sindsdien is Neneh Cherry meer en meer beginnen graven in de werelden van de elektronica en jazz. Met een stiefvader en jazz-legende als Don Cherry kon ze dan ook bijna niet anders. Na een geslaagde (free)jazz-uitstap met de Noors/Zweedse jazzformatie The Thing op ‘That Cherry Thing’ verscheen eerder dit jaar haar eerste solo-album in achttien jaar. Met hierop alle eerdere muzikale invloeden die van Neneh Cherry zo’n veelzijdige en interessante artieste maken. Een fantastische zangeres, het Londense electroduo RocketNumberNine als begeleidingsband en een stapel superlatieven na haar passage in de AB eerder dit jaar. Veel meer is er niet nodig om de nominatie in de categorie ‘meest veelbelovend concert’ van deze Pukkelpopeditie dubbel en dik te verdienen.
The National (22u30, Main Stage) kon je de laatste jaren al meerdere malen aan het werk zien. Ze stelden echter nog nooit teleur en ook deze keer laat je ze best niet aan je voorbijgaan. Het duurde even voor het grote publiek deze band in de armen sloot, maar sinds de release van ‘High Violet’ in 2010 weten ze moeiteloos de grootste zalen te vullen met hun bloedmooie indierock. Frontman Matt Berninger weet de intensiteit van de songs met zijn intrigerend theatrale vertolkingen op het podium en interactie met het publiek steeds tot het uiterste te drijven. De band slaagt er daardoor steevast in om je volle aandacht vast te grijpen, om pas na afloop van het concert de muzikale houdgreep te lossen. Extra tip: bekijk voor Pukkelpop de nieuwe documentaire ‘Mistaken For Strangers’ van Matt’s broer Tom Berninger. Je liefde voor deze band zal er alleen maar door groeien.
The War on Drugs
Dag drie mag iets rustiger en gezapiger op gang komen. Een taak die op het lijf geschreven is van songsmid Bill Calahan (15u25, Club). Jaren opererend onder de naam Smog, doet hij het nu al geruime tijd onder zijn eigen naam. Fans van het StuBru-programma ‘Duyster’ kennen zijn diepe stem en poëtische teksten maar al te goed. Intieme, rustige en indringende nummers die je niet onberoerd zullen laten.
Uurschema’s van festivals bekijken, het betekent meestal ook verscheurende keuzes maken. Op zaterdag dient zich de zeer moeilijke keuze tussen Jonathan Wilson (17u, Club) en Uncle Acid & the Deadbeats (17u05, The Shelter) aan. Bij Jonathan Wilson waan je jezelf in de gouden jaren ’70 van de Californische psychedelica waarin muziekstijlen als folk, country noir en rock tot een hallucinerend geheel versmolten werden. Maar bij Uncle Acid gaan we nog een decennium verder terug in de tijd en meer bepaald naar het ontstaan van de psychedelische doom. Met een vintage brouwsel van psychedelica, doom, stoner en heavy metal in een mysterieus en obscuur omhulsel waarvan de muziek moeiteloos in oude “Hammer-Horror”-films zou kunnen passen. Tot voor kort hing er een grote waas van mysterie rond Uncle Acid en zijn Deadbeats. Als een duiveltje dat uit zijn doosje kroop, wurmde de band zich de laatste jaren echter langzaam naar de buitenwereld. Ondertussen heeft de band al aardig wat concerten op de teller en werden ze zelfs gevraagd om als vast voorprogramma mee op tour te vertrekken met niemand minder dan Black Sabbath. Maar ook Jonathan Wilson blies ons al een paar keer van de concertsokken en bracht met ‘Gentle Spirit’ en ‘Fanfare’ twee prachtige, naar de geest van Crosby, Stills, Nash & Young neigende albums uit. Dan toch maar combineren en twee halve concerten zien? Moeilijk, moeilijk.
Veel makkelijker is het om ’s avonds vol voor Darkside (20u45, Marquee) te kiezen. De concerten vorig jaar in de AB en eerder dit jaar in TRIX waren in een mum van tijd uitverkocht. Nicolas Jaar wordt met zijn donkere en tegelijk warme muziek en spookachtige vocalen dan ook gezien als één van de belangrijkste vernieuwers binnen de elektronische scene. Met zijn nieuwe project Darkside breidt hij samen met gitarist Dave Harrington zijn klankenpallet nog wat verder uit om tot donkere, sluipende postrockstructuren en mysterieuze, onderkoelde elektronica uit te komen. De donkere en sluipende krautrock-elektronica en de verbluffende begeleidende projecties zullen er voor zorgen dat je minstens een uur lang het besef van plaats en tijd volledig kwijt bent.
Of zouden de heren van de Queens of the Stone Age (21u15, Main Stage) je toch hardhandig terug naar het hier en nu katapulteren? Live zijn Josh Homme en de zijnen misschien wel op het toppunt van hun kunnen. Een perfect geoliede machine met een recent album waarop dan wel wat gas terug genomen wordt, maar dat opnieuw bewijst dat ze misschien wel de beste pure rockband van het moment zijn.
Portishead
MARCUS DEBLAERE - Programmator AB - http://www.abconcerts.be
Zoals vanouds valt er midden augustus weer een pak lekkers te ontdekken op de wei van Kiewit. Hokjesdenken en vooroordelen zijn niet aan ons besteed maar aan alle besnorde hipsters, wiggers met de broek op half zeven, veredelde raveteven met obligatoir kontgewei (google it!), getroubleerde indiekids en langharig metaltuig: jullie komen allemaal ruimschoots aan je trekken met de voorgeschotelde billing van ons meest geliefde Limburgse festival. Mocht je toch verloren lopen in dit muzikale doolhof, here we go.
Perfect Pussy is een knettergek potje punk & noise uit Syracuse, New York. Een van de revelaties op de Texaanse hoogmis der showcasefestivals SXSW dit voorjaar. Zorg dat je bloednuchter en bij je volle verstand voor het podium postvat, want anders val je hopeloos in zwijn wanneer je frontvrouw Meredith Graves ziet verschijnen. Alhoewel, haar maniakale gekrijs zet je meteen weer mooi met beide voetjes op de grond. Geen poesje om zonder handschoenen aan te pakken, maar wel eentje dat met haar muzikale klauwen diep onder je huid kruipt.
Of Young Fathers in het rijtje van genreoverschrijdende revelaties als James Blake of Frank Ocean thuishoort, valt nog af te wachten. De unieke, avantgardistische blend van psychedelische hiphop, donkere triphop, Afrikaanse ritmes, typisch Britse grime, ambient-noise, reggae en neo-soul op hun debuut ‘Dead’ is alleszins du jamais entendu. Niets, en al zeker hun namen niet, doet vermoeden dat het drietal Alloysious Massaquoi, Kayus Bankole en 'G' Hastings hun psychedelische hiphop-ideeën in het Schotse Edinburgh uitbroeden, maar het past wel perfect in het onconventionele plaatje van Young Fathers. The next best thing? Live klonken ze alvast hemels tijdens hun passage in de AB Club dit voorjaar!
Jungle, het mysterieuze collectief rond ene J and T, kwam medio 2013 op de proppen met de bezwerende, funky tracks ‘Platoon’ en ‘The Heat’ en dat was ruimschoots voldoende om de mondiale hypemeters volledig tilt te laten slaan. Met hun sappig allegaartje van 70s soul, vintage funk, hypnotiserende vocalen en swingende grooves (denk Prince en The Bee Gees in een jamsessie met MGMT) veroverden ze een plaats in de poule van BBC’s Sound Of 2014 en vonden ze net als Radiohead, Vampire Weekend en The XX onderdak bij het imposante XL Recordings. Je kan hun gelijknamige debuut sinds begin deze zomer op de kop tikken en van mij mag je ze gerust missen op Pukkelpop, als je dan maar naar de AB komt op 8 december!
Bombus is Zweeds metaal van het soort dat nooit plooit. Met die naam mogen ze een carrière in pakweg Afghanistan of Israël alvast op de bierbuik schrijven maar rouwen doen de vijf uit Göteborg hier niet om. Ze trokken met hun arsenaal aan epische riffs en schreeuwerige vocalen de wereld rond met het lichtjes fantastische Graveyard en sloegen ons al om de oren met twee langspelers! “Bombus are one of those things you just shouldn’t miss. So don’t” staat er lekker droog te lezen in hun biografie. En oh ja, ze worden regelmatig vergeleken met Motörhead, The Melvins, Turbonegro en Black Sabbath. Als je nu nog niet overtuigd bent, dan kun je ontploffen!
Kelela Mizanekristos heet ze volledig en haar muziek noemen ze future-soul of glitch&B… Hoe dan ook, de Amerikaanse schone Kelela schopte het net als Jungle tot de longlist van BBC’s Sound of 2014, maar bleef iets meer in de underground hangen met haar dertien tracks tellende mixtape ‘Cut 4 Me’ vol experimentele, mokerharde r&b. Ze schreef alle songs zelf maar liet een pak productionele raspaarden uit de stallen van Fade to Mind & Night Slugs, zoals labelbazen Kingdom en Bok Bok zelf, op haar werk los. Staat naast Pukkelpop ook in de AB Club dit najaar, maar sssssht, want dat mocht eigenlijk nog niet geweten zijn!
De West-Vlaamse Brihang (Boudy Verleye) schildert pure poëzie op inventieve beats en distingeert zich daarmee van de stereotype onderwerpen waaraan veel hedendaagse rappers zich bezondigen. De kunst van het woord (“De manier, waarop haar haar valt, voor jou niet, voor mij is dat relevant. Als poëzie, gekanteld op haar kant”) staat centraal op zijn diepgravende EP 'Periode Jalisco', pas verschenen op Fake Records (Uberdope). Meer dan terecht wrikte de student beeldhouwkunde zich tussen de laureaten van Stubru’s De Nieuwe Lichting met concerten over het hele land als gevolg. Eentje om in de gaten te houden!
OutKast
Wie de beentjes, op welke manier dan ook, wil losgooien op Pukkelpop kunnen we de bevlogen balkanpunk van Gogol Bordello, de hipster-hiphop meets trap van Cashmere Cat of de Scandinavian cool-pop van de Deense nimf MØ (in AB op 19/11) aanbevelen.
Uit de as van As I Lay Dying herrees Wovenwar! Met zanger Shane Blay (Oh, Sleeper) in de rangen slaan de voormalige koningen van de Californische metalcore nieuwe metalen wegen in nadat de storm rond de krankzinnige stoten (google it!) van zanger Tim Lambesis is gaan liggen. Hun gelijknamig debuut ligt op het schap van Metal Blade Records en zou begin augustus op onze trommelvliezen losgelaten worden. De vooruitgeschoven single ‘All Rise’ klinkt alvast veelbelovend, de woeste screams maakten plaats voor melodieuze catchy zang, dus het is volop uitkijken naar wat Wovenwar er live van bakt!
“Probably the best band in the world!” Nonkel Josh (Homme) had waarschijnlijk een lading Carlsberg achter de kiezen toen hij er deze gevleugelde woorden uitflapte. Hij had het over Truckfighters, een Zweeds driespan dat ons met hun stomende fuzzy stoner terug katapulteert richting de zanderige Californische woestijngrond waaruit Kyuss, Fu Manchu en Nebula zijn ontsproten eind jaren ’80. ‘Universe’ heet hun vierde vol gruizelige stoner met psychedelische explosies, op het label met de gepaste naam ‘Fuzzorama’. “Truckfighters, that’s the good shit.” En nonkel Josh tegenspreken? Nooit!
En of er leven is na Kurt Vile! Die ging solo en schreef zijn eigen wereldplaat ‘Wakin On A Pretty Daze’ al een jaartje geleden terwijl Adam Granduciel en zijn The War On Drugs ons dit jaar met een knoert van een plaat ‘Lost in the Dream’ kwamen verblijden. Pure klasse, doorspekt met americana, indie-rock en hier en daar een synth die doet denken aan Spacemen 3, Dylan, Springsteen, My Morning Jacket en zelfs Fleetwood Mac of Tom Petty. Het gaat redelijk breed dus en deze mooie quote uit Humo kunnen we onmogelijk overtreffen, vandaar: “Lost in the Dream’ is voor War On Drugs wat ‘Tusk’ voor Fleetwood Mac was, ‘Z’ voor My Morning Jacket, ‘Darkness on the Edge of Town’ voor Bruce Springsteen of ‘Wakin on a Pretty Daze’ voor Kurt Vile – het moment waarop de visie en ambitie van één man elkaar strak in de ogen kijken. Ze heeft alles om uit te groeien tot een moderne klassieker.”
Cage the Elephant zijn de eigenzinnige sloebers uit Kentucky die vorig najaar met hun meest recente, lekker psychedelisch klinkende, langspeler ‘Melophobia‘ op de proppen kwamen. Nieuwe single ‘Come A Little Closer’ werd schromelijk over het hoofd gezien door onze vaderlandse radiostations en ook een hoogvlieger als ‘Shake Me Down’ uit hun vorige lp scheerde duidelijk te snel voorbij om door de radar van pakweg Stubru (beter afstellen die handel, jongens!) opgepikt te worden. ‘Aberdeen’ daarentegen draaide wel volop toertjes in de cd-speler van Stubru en daardoor konden de gekooide indie-rockers in 2011 losbreken in AB Club om één van de meest memorabele concerten van de laatste jaren af te leveren. Dixit De Morgen: “Met gitaren die klonken als laag overscherende straaljagers, riffs die rafeliger waren dan een verkreukeld shirt, en een zanger die de opvolging voor Iggy Pop leek te willen verzekeren, wekte Cage the Elephant de punkrock van de nineties opnieuw tot leven.”
Wie het al eens lekker vindt om een bas te voelen trillen doorheen de intieme delen kan terecht bij de sensuele en experimentele r&b en hiphopbeats van Shlomo, de rauwe techno en dubstep gezalfd met ambient van Actress en de sappige cocktail vol disco, hiphop, r&b, dubstep, house, soul, etc. van Kaytranada.
Robbing Millions is Brussels kakelvers voer dat soundgewijs meesurft op de psychedelica-revival die sinds enkele jaren de indieblogs overspoelt, maar daar jazz, rock en een pak humor aan toevoegt. De zeer straffe debuut-ep ‘Ages And Sun’ draait nog steeds op volle toeren in onze speler en dat zou bij jullie godverdomme hetzelfde moeten zijn! Hun volgende worp (op Pias deze keer) valt te verwachten in de herfst van dit jaar en de vrolijk geschifte voorloper ‘Dinosaur’ maakt ons alvast lekker geil in de broek. Levensbelangrijk: tip deze band alvast nooit ladderzat aan je vrienden of je krijgt levenslang een plaat van die melkmuil van Take That voor je verjaardag!
De hypnotiserende, melancholische bariton van Fink, deze Ninja Tuner sinds jaar en dag (zijn debuut was een danceplaat!), houdt ons al vijf albums gevuld met bluesy folkpop in de ban. Zijn nieuwste ‘Hard Believer’ werd deze zomer losgelaten en zonder de plaat al gehoord te hebben kunnen we voorspellen dat die meeslepend, verfijnd, uitgepuurd en simpelweg fantastisch zal zijn, want deze fijnbesnaarde Britse bard stelt nooit ofte nimmer teleur. Zeker niet live, want dan komen Fin Greenall en zijn straffe band nog een stuk intenser voor de dag dan op plaat. Ook toppers als wijlen Amy Winehouse, John Legend, Banks, Professor Green en Bonobo deden al beroep op Fink’s songwriting-talent.
Darkside
Vanop het kruispunt tussen jazz, elektronica, dub(step), ambient, soul, garage en klassiek sleurt het zevenkoppige collectief Submotion Orchestra je mee in hun eclectische wereld vol verfijnde bassen, subtiele en rijkgevulde instrumentatie aangevuld met de fragiele stempracht van de ravissante Ruby Wood. Ze stuurden single ‘Time Will Wait’ op verkenningstocht als voorbode voor hun derde langspeler ‘Alium’ en die nieuwe single klinkt als de soundtrack van een stomende vrijpartij op een verlaten Caribisch strand bij schemeravond. Dus breng uw lief mee naar dit concert, fluister hem/haar de lyrics van ‘Time Will Wait’ in de oren – sabbel tussendoor eens lustig aan die oorlel bij de instrumentale stukken – en hij/zij zal je die avond alle hoeken van de Quechua (up in two seconds!) laten zien.
De in fuzz gesopte psychedelische doommetal van Uncle Acid & the Deadbeats drijft mee op de deining die bands als Black Sabbath (waarmee ze in het najaar van 2013 op tour trokken), Blue Öyster Cult en zelfs Alice Cooper in de metalpoel veroorzaakten (ook Ghost, Kadavar, Witchcraft en zelfs Graveyard tappen uit hetzelfde verdorven vat) en de thema’s op tweede langspeler ‘Mind Control’ flirten met het occulte, rituele slachtpartijen, een religieuze sekteleider die dood en verderf predikt, bizarre ceremonieën in de woestijn… kortom, alle ingrediënten voor een zorgeloze Pukkelpop!
En voor de harde bazen raden we de licht geëmotioneerde post-hardcore van Touché Amoré, de “gooi je pinten in the air like you just don’t care”-metal van Red Fang en de ergens tussen Fugazi, Descendents en Melvins vertoevende ketelmuziek van Big Ups aan!
JOHAN GIGLOT - medewerker Kwadratuur - http://www.kwadratuur.be
Ze moeten niet altijd hoog op het hoofdpodium sieren; Pukkelpop trekt ook graag subtiel legendes aan boord. Het Britse Slowdive kantte zich in de jaren ’90 tegen al het muzikale geweld van grunge en beats en zette samen met ondermeer My Bloody Valentine de krijtlijnen uit voor wat later shoegazer ging worden, een controversieel genre. Denk aan lang glijdende gitaartapijten die sfeervol verweven zijn met synthesizers, een lome muzikale droomtrip vol dynamiek en subtiliteit. Neil Halstead en Rachel Goswell voegden daar gedurende drie platen vol sterke melodieuze songs, ook nog eens hun feeërieke zang aan toe. Veel te vroeg ging het licht (helemaal) uit rond de band en ging Halstead solo en in Mojave 3 de wegen verkennen van singer-songwriterschap en countryblues... Tot vorig jaar geruchten opdoken over een langverwachte reünie. Altijd afwachten wat zo’n hereniging doet, maar begin deze zomer bewees Slowdive op het Best Kept Secret festival al dat het zonder enige moeite nog steeds de magie van weleer tevoorschijn kan toveren.
Het lukt de Zweedse Neneh Cherry allicht nooit om uit haar jaren ’90 hitjasje te kruipen waarop in vette, fluorescerende letters ‘Buffalo Stance’, ‘Manchild’ of ‘Woman’ geprint staat. Niet dat ze niet probeert overigens. Acht jaar terug pakte de dame uit met ‘CirKus’, een plaat vol gastmuzikanten en broeierige, duistere hiphop. Dik twee jaar geleden ging ze met project The Thing vader Don Cherry achterna en verkende ze op een verrassend kwalitatieve en veelzijdige manier de wereld van experimentele jazzmuziek. En nu is het tijd voor een nieuw hoofdstuk met het Londense elektronicaduo Rocketnumbernine. ‘Blank Project’ is een elektronische sfeerplaat vol obscure triphop en psychedelische lagen, waar herhalende, fatalistische samples voor een neergedrukte sfeer zorgen en een snijdende technobeat in de benen durft kruipen. Een eerder kil, industrieel kader dat zich met de warme rapstem van Cherry vermengt, zorgt voor een stuk overweldigende, emotionele muziek. De weinige toeschouwers die op Couleur Café in 2013 de regen trotseerden, stonden met de mond vol tanden.
De eerste lettergreep van het Californische Lagwagon mag letterlijk genomen worden. De vijf pretpunkers en vaandeldragers van het Fat Wreck Chords label gaan alweer een kwarteeuw mee. Met hun plaat ‘Thrashed’ maakten ze plaats voor vele Offspring en Green Day-achtige iconen om door te stoten tot de mainstream, een weg die ze zelf nooit gevolgd hebben. Doorheen de jaren is de wagon al eens wat aan het wankelen gegaan, maar met bassist Joe Raposo van de legendarische punkband RKL (Rich Kids on LSD) aan boord, heeft frontman Joey Cape anno 2014 toch weer een zwaargewicht binnen gehaald. Het gaat Lagwagon zelfs zo goed af, dat de plannen voor een nieuwe studioplaat na negen jaar stilte dit najaar realiteit zullen worden. Los daarvan blijft de band zijn humor en zelfrelativering vertolken in melodieus sterke, snelle punkrocksongs die de kracht bezitten om lang te blijven hangen. Ondanks het pictogram van de band, mag deze scherpe skatemuziek vol snijdend gitaarwerk dus niet zomaar in de prullenmand geworpen worden. Zeker weten trouwens dat ook nu weer Van Morrisons ‘Brown Eyed Girl’ een prominente plek in de set zal opeisen.
James Holden
Met zijn post hardcoreband Million Dead had de Engelse zanger Frank Turner het na een viertal jaren wel gezien. Punk werd te betekenisloos. In 2005 besluit hij een tweede muzikaal leven te starten als singer-songwriter en neemt hij zijn folkgitaar ter hand. Wat blijkt? Turner beschikt over een hartverwarmende stem en kan met zijn penetrante, poëtisch sterke ballades menige emoties roeren. Zowel humor als maatschappijkritiek krijgen daardoor de juiste plek. Tegelijkertijd weet de muzikant de onderhuidse sterkte van zijn punkverleden in zijn muziek te bewaren. Met zijn begeleidingsband The Sleeping Souls heeft hij nu al vijf studioplaten ingeblikt, wat hem niet enkel op de podia van zowat alle grote Europese festivals bracht, maar ook Wembley deed uitverkopen en een plek bezorgde in de openingsceremonie van de Olympische Spelen. Desalniettemin blijft Frank Turner een bezield zanger en een perfecte volksmenner. Meer nog, de voormalige straight edger en veganist heeft momenteel zijn eigen bier. En bier rijmt op vertier.
JOHAN ROEF - medewerker Kwadratuur - http://www.kwadratuur.be
Pukkelpop is zoals elk jaar weer een doolhof van podia en een smeltkroes van de meest uiteenlopende muziekstijlen. Voor elk wat wils, heet dat dan. De vijf onderstaande optredens zijn alvast warm aan te bevelen.
Even later in de Club injecteert Deafheaven de furieuze blast beats en snijdende mitrailleurgitaren van black metal met meanderende shoegaze, ijle postrock en doorleefde screamo. Een aantal black metalpuristen bedacht de groep met het weinig flatterende label “hipster metal”, maar zowel debuutplaat ‘Roads to Judah’ (2011) als opvolger 'Sunbather' (2013) staan garant voor een epische, viscerale krachttoer zonder weerga.
Vrijdag heeft The National zijn plaats op de Main Stage zeker niet gestolen. Nadat 'High Violet' in 2010 de poort naar de mainstream openbeukte, bevestigde 'Trouble Will Find Me' vorig jaar de status van de groep als een van 's werelds meest geliefde indierockbands. De karakteristieke bariton van frontman Matt Berninger, de schilderachtige wisselwerking tussen de gitaren, het frenetieke slagwerk en de accenten van strijkers en piano: ze smelten naadloos samen tot majestueuze arrangementen vol fijnversneden melancholie.
Touché Amoré is een van de exponenten van de nieuwe lichting van veelbelovende post-hardcorebands die geen uitstaans hebben met flauwe emocore of pathetische aanstellerij. 'Is Survived By' (2013) is een kolkende screamoplaat waar snijdende gitaren, pompende ritmes en authentieke emoties de dans uitmaken. Afspraak zaterdag in The Shelter.
Liefhebbers van rücksichtslos riffwerk en opruiende heaviness kunnen op hetzelfde podium terecht bij Red Fang. De band verstaat de kunst om gebalde, opwindende hardrocknummers te schrijven waar woeste uitbarstingen en pakkende melodieën hand in hand gaan. Het kwartet zit daarbij niet verlegen om een snuif doom, sludge of progrock.
