Voor de zeventwintigste keer blaast het Belgische en internationale festivalvolkje verzamelen in Kiewit, waar van 15 tot en met 17 augustus acht podia wachten op om en bij de tweehonderd acts in heel uiteenlopende stijlen.
Eerst is er het ene, dan het ander: Dour en Pukkelpop, twee festivals waar een muziekliefhebber zowel gereputeerde artiesten als de nieuwe lichting kan horen. Twee festivals ook die het de bezoeker niet altijd gemakkelijk maken door een veelvoud aan podia of een uurschema dat muzikale alleseters noopt zich te bekeren tot het ras van de uurschema-arceerder (dixit Geert Zagers, KnackFocus).
Nu de stilte is teruggekeerd in het landelijke Dour, kunnen het kabaal, de muziektoeristen, maar vooral de liefhebbers van rock, dance, hiphop, metal en alles daartussen naar Kiewit verkassen. Om die laatste categorie wat te helpen, laten enkele muzikanten, ervaren festivalgangers en muziekliefhebbers hun licht schijnen over de affiche: de broers Rutger, Marius en Frederik Meeuwis van The Sedan Vault (zaterdag zelf te horen op het festival en in het najaar weer in elke huiskamer dankzij een nieuwe cd), Stijn Buyst van het onvolprezen Gonzo (circus), Joeri Thiry (Kunstencentrum STUK), Svn Tippo (Svn’s Corky Corner) en Johan Roef.
Stijn Buyst - Gonzo (circus) - http://www.gonzocircus.com
Gonzo (circus) doet Pukkelpop. Het is ondertussen een traditie bijna zo oud als ons periodiek zelf. Dat we elk jaar zeuren over de programmatie wordt binnenkort door Minister Schauvlieghe overigens als folklore erkend. Hey, als vinkenzetten en ganzenrijden in aanmerking komen, dan ook zeuren over de programmatie van Pukkelpop. Want dat Solange Knowles haar kat stuurt omdat haar zoontje naar een nieuwe school moet, tot daaraan toe. We hadden overigens nog nooit van die hele Solange Knowles gehoord. De zus van Beyoncé? Ah, bon. Maar dat er wéér geen freejazz tent is en dat er wéér geen aandacht aan Je Suis Le Petit Chevalier, Monopoly Child Star Searchers, Floris Vanhoof en Master Musicians Of Bukkake op Pukkelpop besteed wordt, dat pikt al wat meer... Maar we zullen waarschijnlijk de enige mierenneukers zijn die daar aan tillen, op die hele Kiewitwei.
Als puntje bij paaltje komt, zijn we natuurlijk elk jaar wél weer op post. Omdat Pukkelpop ons nodig heeft, en ook wel omdat we er op de editie 2011 bij waren, en sindsdien misschien geen “Pukkelpoppers”, maar toch minstens sympathisanten voor het leven zijn.
Wat we wél een belangrijk gat in de programmatie van dit jaar vinden, is het ontbreken van Goat. Nochtans speelt de band tijdens het weekend van Pukkelpop op Lowlands. Een gemiste kans, want de passages op Primavera en Roadburn lieten een band zien die misschien niet altijd even toonvast was, maar wél een bijzonder entertainend en kleurrijk spektakel bood, waar nog lang na datum over nageklapt werd. Goat is een avontuurlijke band mét een potentieel veel groter publiek dan ze nu hebben: de ideale PP-band, dus.
Maar laat ons overgaan naar het goeie nieuws: Godspeed You! Black Emperor komt naar pukkelpop. Ja, dié Godspeed You! Black Emperor, die tien jaar geleden nog weigerden op een bus te stappen als daar een bushokje van Clear Channel aan te pas kwam. Dát was een bandvergadering geweest waar we wel eens de vlieg op de muur hadden willen zijn, toen daar in Montreal beslist werd dat GY!BE op een Clear Channel festival ging spelen. De laatste passage van GY!BE in het Brusselse Koninklijk Circus mag dan niet het rauwe gevaar uitgestraald hebben dat we ons van dertien jaar geleden herinneren, toch kijken we ernaar uit om de De Bende van Efrim nog eens aan het werk te zien.
Met Kendrick Lamar en Danny Brown valt er verder op donderdag hopelijk nog eens een degelijke hiphopshow te scoren. Wie een zwak voor elektronica heeft en 'Belgisch' nog geen vies woord vindt, raden we graag Vuurwerk aan, onlangs nog goeie punten van onze (ks) voor “essentieel” van alle mogelijke IDM walletjes plukken. Verder zijn we op donderdag benieuwd naar Mikal Cronin en de “intelligente” hardcore van Fucked Up.
We zullen het dan maar toegeven: wij behoren tot de Kerk van Neil Young (cancelled). Hell, ons geboortedorp is zelfs naar de man genoemd. Heel onze zaterdag zal dan ook slechts een aanloopje zijn naar 's mans concert. Dat ome Neil de vuile nonkels van Crazy Horse zal meebrengen is helemaal goed nieuws. We hebben er zonet het licht miskende jaren 1990 tweeluik 'Sleeps With Angels' en 'Broken Arrow' nog eens doorgejaagd. Dat Low in het voorprogramma staat is ook goed nieuws - van die band hebben we werkelijk nog nooit een minder dan uitstekende show gezien.
Nogal wat oude bekenden op zaterdag. Dans Dans, om te beginnen. Als u Dans Dans nu nog niet kent, heeft u de afgelopen drie jaar noch Kwadratuur, noch Gonzo (circus) goed gelezen. Terug naar uw hok, en lezen, dus, want Dans Dans is van het beste dat u deze editie van Pukkelpop gaat te zien krijgen.
Op de Triangle labelnight, vorig jaar in de AB, was het tranen met tuiten huilen om zoveel ronduit slechte live performances. Vooral Balam Acab, op plaat nochtans een favorietje, bracht een stuitend platte soulset. De enige band die die avond live overeind bleef was Holy Other. Die gaan wij dus nog een keertje bekijken.
Ook helemaal te vertrouwen op een podium is The Haxan Cloak. Toen we die donderdronerd eerder dit jaar het voorprogramma van Mount Eerie (overigens één van de concerten van het jaar, voor ons) zagen verzorgen, stonden de bassen zo luid dat onze ingewanden er langs alle kanten tegelijk uitpompten. Na Haxan Cloak is Wolf Eyes live een wandeling door het park. Maar wél genoten.
Het ziet ernaar uit dat onze zaterdag aan de donkere kant zal zijn, want ook Amenra en The Soft Moon staan op ons “eindelijk nog eens” lijstje donkerzwart te blinken. Een beetje kleur valt wel te verwachten van The Knife. Benieuwd wat zij live zullen uitsteken met hun 'Shaking The Habitual'. We hebben met opzet nog geen online-filmpjes opgesnord, maar herinneren ons van de passage in de AB wel dat onze Facebookwall roodgloeiend stond van de woorden aerobic, fitness en playback. En dan zijn wij bij Gonzo (circus) benieuwd natuurlijk. Moeilijke mensen...
Marius, Frederik & Rutger Meeuwis - The Sedan Vault - http://www.thesedanvault.com
10. “The sound” - Als voor een gitaarsound afzakken al niet genoeg is! Johnny Marr tekende niet alleen de sound van The Smiths, ook daarbuiten is hij een fel begeerd sessiemuzikant. Voor mensen die van souvenirs houden: sinds 2012 is er de Johnny Marr Signature Fender Jaguar-gitaar die je voor een slordige 1.649 euro op de kop kan tikken. “I can’t believe it took Fender 50 years to get this guitar right”, aldus een Fender-fan. “Thank you, Johnny!”
9. “The exorcist” - Amenra: een groepsnaam even onheilspellend als hun sound. Bij uitstek een Belgische undergroundband die zijn scene overstijgt richting cultstatus. Kenners zagen zanger Colin Van Eeckhout live al aan vleeshaken hangen. Een ritueel dat wel vaker aan bod mag komen. Hijsen is heersen!
8. “The genius” – “I stare into the eyes of Mozart and tell him I'm the genius”, zingt Kendrick “the genius” Lamar in ‘I Am’. Wij dachten dat Kanye het alleenrecht had op omhooggevallen uitspraken, maar hij blijkt gezelschap te krijgen. Zijn debuut ‘Good Kid, M.A.A.D. City’ is onder de vleugels van Dr. Dre uitgebracht en de supersingle ‘Swimming Pools (Drank)’ was het hele jaar de nachttrack bij uitstek.
7. “The visionair” - Vorig jaar deze tijd werd bekend gemaakt dat Trent Reznor werkte aan de themesong van ‘Call Of Duty: Black Ops II’. Sindsdien heeft hij het begraven Nine Inch Nails terug tot leven gewekt, waarvoor dank. Op een vorige editie zagen wij tribunaal Reznor nog met waterflessen gooien richting band. Slip of the finger?! Hopelijk ook deze keer geen vlekkeloos parcours.
6. “The crackwhore” - Of zo doen ze het bij Crystal Castles althans uitschijnen. Wij verdwalen intussen in de geruchten over frontvrouw Alice Glass: punching guys for touching her boobs, verwoeste backstages en geshockeerde clubeigenaars. Hopelijk ook live even straf!
5. “The brotherhood” - Omdat wij zo van familiebedrijven houden (Haim buiten beschouwing gelaten), sturen wij festivalgangers richting Compact Disk Dummies. Bij momenten de opgepoetste versie van het non-actieve Test Icicles. Deze electro-punks knallen binnen een paar albums de main aan flarden.
4. “The whitest n*gga” - Lollige, vuilbekkende white ass met de nodige zin voor dramatiek. Of was het omgekeerd: drama queen met vuile bek? Eminem kan en mag alles, zoveel is duidelijk. Geen idee welke Shady die avond het podium zal betreden.
3. “The hipsters” - Bosnian Rainbows is de nieuwe band rond Mars Volta-gitarist Omar Rodriguez-Lopez. Vrees niet! Bosnian Rainbows is wat The Mars Volta ontweek: compacte songs met poppy zanglijnen. Minder overweldigend, maar minstens even bezielend.
2. “The comeback” – “Everybody loves a comeback!” Of Johnny Drama (Entourage) met deze uitspraak de wijsheid in pacht heeft, betwijfelen we. Op elk product staat tenslotte de houdbaarheidsdatum. Onze liefde voor Walter Schreifels is daarentegen onvoorwaardelijk. Van Gorilla Biscuits tot Quicksand en zelfs Rival schools; Walter krijgt onverhoopte steun. Wie hem op Lollapalooza nog gezellig over het podium zag sloffen, weet dat het menens is (http://www.youtube.com/watch?v=P8p-w_mqk84). Hopelijk iets meer begeesterd in Kiewit.
1. “The ex-drunk” - Wie een dronken Chino Moreno aan het werk wil zien, is er aan voor de moeite. Deftones stonden aan de wieg van de nu-metal. Nu dat genre voorgoed van de aardbol verdwenen is, raakt Moreno naar verluid geen druppel meer aan. Makes sense!
Joeri Thiry - Kunstencentrum STUK - http://www.stuk.be
Godspeed You! Black Emperor op een groot zomerfestival? Bizar, dacht ik meteen. De Canadese postrockgoden hebben een bloedhekel aan al wat ook maar enigszins naar corporate neigt, en dan is een festivalweide annex aaneenschakeling van reclameborden niet meteen een te verwachten setting. Benieuwd dus of hun intense liveshow overeind blijft tussen de nabijgelegen beats van Rudimental en Chase & Status – al doen de recente optredens rond hun uitstekende comebackplaat ‘Allelujah! Don’t Bend! Ascend!’ het beste vermoeden.
Nog geen comebackplaat voor de Ierse band Villagers, wel een van de bevestiging: ‘’ staat voorlopig hoog genoteerd in mijn eindejaarslijst. Conor O’Brien en co volgden hun al terecht geprezen debuut ‘Becoming A Jackal’ op met een iets elektronischer maar vooral nog een pak volwassener plaat vol originele folk- geïnspireerde verhalende songs, en bewezen als support voor Grizzly Bear in de AB al dat ze er live helemaal staan. Ook Mount Kimbie zakt naar Kiewit af met een uitstekende tweede plaat onder de arm, waarin ze de post-dubstep van hun debuut wat vaker in echte songs gieten, zonder hun warme, aanstekelijke en nu al vrij unieke geluid te verloochenen.
Van Mount Kimbie is het een kleine stap naar James Blake - hij werkte mee aan hun eerste releases. Ook Blake bevestigde de torenhoge verwachtingen na zijn debuut met het bijzonder straffe ‘Overgrown’ - een album dat ook live overtuigt, mocht ik op het recente Melt!-festival aan den lijve ondervinden. En wie nu al de nieuwe James Blake aan het werk wil zien, moet vrijdagmiddag bij Cloud Boat in de Castello zijn: Tom Clarke is gezegend met eenzelfde warme, bezwerende prachtstem, al zijn de gitaren en elektronica die zijn kompaan Sam Rickett er vakkundig onder legt ingetogener dan bij Blake. En als u dan toch in de Castello bent: blijf nog even hangen voor XXYYXX (cancelled), prachtige slaapkamerelektronica van het amper 17-jarige wonderkind Marcel Everett.
De ruimte is beperkt, dus nog snel enkele zeer beknopte aanraders: TNGHT aka Hudson Mohawke en Lunice, al is het maar omdat ik zelden een festivalpubliek (opnieuw op Melt!) zo wild zag gaan op wachtmuziek tussen twee optredens in als op hun dubstepbom ‘Higher Ground’. Araabmuzik, omdat Abraham Orellana gezegend is met bakken productietalent (A$AP Rocky en Busta Rhymes maakten er al gebruik van) en de snelste vingers die ik al een drummachine zag beroeren. En om af te sluiten nog eentje onder de noemer “ongewone setting”: The Haxan Cloak, om 12.30u. Bobby Krlic' aardedonkere, op drones en noise gestoelde soundtrack bij het hiernamaals is een intense luisterervaring die duisternis ádemt – en dus zal moeten opboksen tegen de binnensijpelende middagzon van de Castello. Maar wie op de slotdag vanaf het eerste Pukkelpopuur overdonderd wil worden, mag dit niet missen. En de rest eigenlijk ook niet.
Svn Tippo - Svn’s Corky Corner - http://www.barabox.be
!!! (Dance Hall, zaterdag 17.35u) - Net als The Rapture bewezen heeft dat ze nog steeds staan als een huis, staat ook !!! (Chk Chk Chk voor de vrienden, naar het door Bosjesmannen voortgebrachte klikgeluid) onmiskenbaar garant voor feest. Zelfs al is hun laatste album 'Thr!!!er' opmerkelijk rustiger dan voorgaand werk, durven we er een lichaamsdeel van je vriendin op inzetten dat er geen spaander heel blijft van de tent. !!!'s onstuitbare dance-punk-funk werkt namelijk zo aanstekelijk, dat we haast een preventieve massage voor de kuiten durven aanbevelen.
Amenra (Wablief, zaterdag 20.25u) - Net als the Black Heart Rebellion en Oathbreaker, zullen de hogepriesters van Church Of Ra zelve, hun 'Mass' opvoeren met een zodanige intensiteit dat een overspannen zenuw, spontaan zou ontzenuwen. Laat U meevoeren door de verpletterende gitarenwals en we beloven u een kerkdienst die u niet licht zult vergeten. In het geval van overvolle tent, vergeet uw scheermesjes niet.
Bosnian Rainbows (The Club, zaterdag 14.45u) - Dat Omar Rodriguez Lopez een bezige bij is, is natuurlijk al langer geweten. Naast Mars Volta en zijn talloze creaties onder eigen naam, parkeerde hij nu zijn schouders onder Bosnian Rainbows. Voorzien van zangeres lijkt Omar in plaats van zijn totale chaos te prediken, eerder te kiezen voor heuse songstructuren en zelfs en vleugje innerlijke rust. (Hoewel dat altijd een beetje relatief is.) In het verleden hebben we al een reeks sublieme concerten mogen meemaken doorheen al zijn verschillende outings, dus waarom zouden we ook deze laatste niet willen checken? Siouxsie meets krautrock geïnspireerde psychedelica.
Crystal Castles (The Club, zaterdag 00.10u) - We houden net als u natuurlijk wel van een feestje en als er één guitige bende is, die dat moeiteloos kan verwezenlijken, dan is het wel Christal Castles. Niet te verwarren met die andere eveneens optredende Chrystal Fighters trouwens. Totaal gedesoriënteerde electro poppy hip-orientated punkfunk noise met schreeuwende zangeres, die tent na tent binnenste buiten weet te keren.
Jamie XX (Castello, zaterdag 00u) - Jamie kennen we vooral als beatmaster van de eveneens optredende The XX. Ook op zijn eentje weet onze timide knoppenwizard onze synapsen zodanig te oliën met zijn post-dubstep, future beats, Glockenspielerei en spacy tunings dat we er soms niet goed van worden. Bevreemdend, maar innemend weten zijn creaties zich als het ware vanuit de achterpan op te werpen naar onze voorgevel, om een beetje later de ledematen te laten slingeren. Verfijnde klasse van de bovenste plank.
Fucked Up (The Shelter, donderdag 17.20u) - Jolijt, oproer en relletjes! Damien Abraham en de zijnen staan terug op Belgische planken. Voorlopig geen nieuw werk, maar wie bijvoorbeeld de rock-opera 'David Comes Alive' in huis heeft gehaald, weet dat hij meer dan genoeg zal hebben om van te smullen. Damien is hier (en overal) met een missie. The Shelter zal Fucked Up worden of we schuilen niet meer onder onze eigen naam. Moshen!
Quicksand (The Shelter, donderdag 19.20u) - Ronduit pijn deed het toen in 1995 ons het nieuws bereikte dat Quicksand er mee zou stoppen. Nochtans hadden ze zichzelf gevestigd als van de beste hardcore-formaties. Iedereen moet er af en toe eens tussen uit en ook al duurde dit vierentwintig jaar: ronduit gelukzalig werden we toen ons het nieuws bereikte dat Quicksand op Pukkelpop zou spelen. Wie denkt het levensbedreigende drijfzand te kunnen trotseren, doet voor alle zekerheid maar best grote schoenen aan en rept zich donderdag naar The Shelter. Moshen verzekerd.
The Bronx (The Shelter, donderdag 21u) - Vaak bestempeld als de opvolgers van Fugazi, maar we weten allemaal dat dit praktisch onmogelijk is. Desalniettemin vieren deze heren hun punktrots met zulke overgave bot dat niemand onberoerd kan laten. Ruige en vuige hardcore die een voorliefde voor zowel Stooges, Fugazi en Black flag niet bepaald onder stoelen of banken steekt. Met andere woorden: Moshen!
Vuurwerk (Castello, donderdag 14.55u) - Het lijkt wel een rage, die Nederlandse benamingen. In het rijtje van pakweg Vöndelpark, Reiziger, Spookhuisje mag dus ook Vuurwerk zijn plekje opeisen. En niet alleen grammaticaal. Dit mysterieuze Brusselse (kunstenaars)collectief weet ook muzikaal de nodige kolen onder het vuur te gooien. Post-dubstep (die naam!) van eigen bodem, maar dat zich gerust mag meten met het betere werk van Mount Kimbee tot zelfs Burial. Benieuwd hoe dat live gaat spetteren.
Johan Roef - medewerker Kwadratuur - http://www.kwadratuur.be
Hardcore is springlevend: Fucked Up blies vijf jaar geleden het genre eigenhandig nieuw leven in met 'The Chemistry of Common Life'. Ze lapten een hoop ongeschreven punkwetten aan hun laars en gingen zowaar met de prestigieuze Polaris Music Prize aan de haal. Ook 'David Comes to Life' condenseert woeste vocalen en snijdende gitaren in inventieve songstructuren zonder aan rauwe energie te moeten inboeten. Afspraak donderdag in The Shelter.
Later die avond staat Savages op het podium van de Club. De zogeheten “postpunk revival” mag intussen dan wel over zijn hoogtepunt heen zijn, dit Londense kwartet refereert zonder schroom aan eighties iconen als Gang of Four en Joy Division. Het recalcitrante debuut 'Silence Yourself' herbergt echter ook flarden noise, punk en krautrock, waardoor de songs continu onder hoogspanning lijken te staan. Deze vier rebelse dames zijn geen katjes om zonder handschoenen aan te pakken.
Op zaterdag worden in The Shelter de zware metalen op een petrischaaltje afgewogen. In het verleden werd Cult of Luna wel eens afgedaan als een kloon van ISIS en Neurosis, maar intussen is het Zweedse postmetalcollectief een referentie op zich geworden. Uitgekiende gitaarmuren worden gelardeerd met perfect gedoseerde screams en magistraal slagwerk, wat resulteert in epische songstructuren die baden in allesverwoestende schoonheid. Het nieuwe 'Vertikal' lengt de kolkende geluidsorkanen verder aan met synthesizers en elektronica, zodat de atmosferische passages nog beter uit de verf komen.
Het Franse Gojira kwam halverwege het vorige decennium aan de oppervlakte met 'From Mars to Sirius', een heerlijk metalopus dat de wiskundige precisie van Tool combineerde met het kervende riffwerk van Morbid Angel. De frenetieke ritmiek en de furieuze blast beats van Mario Duplantier vormen de ruggengraat voor verpletterende songtexturen die even complex als brutaal zijn. Tel daarbij de imposante schreeuwstrot en vlijmscherpe ritmegitaar van frontman Joe Duplantier en weet dat de nekwervels danig op de proef gesteld zullen worden.
Net zoals Neurosis en Tool is Opeth een groep hors catégorie. Al 20 jaar doet frontman en songschrijver Mikael Akerfeldt koppig zijn eigen zin, wars van trends en hypes. De veelzijdige progmetal van het Zweedse kwintet herbergt invloeden uit jazz, folk, blues en klassieke muziek. Legendarische albums als 'Blackwater Park' en 'Watershed' koppelen drieste deathmetalriffs en rauwe grunts aan luisterrijke akoestische gitaren en melodieuze vocalen. Het resultaat is een volstrekt uniek muzikaal universum waar halsbrekende razernij en beeldschone arrangementen naadloos aansluiten.
Op het Wablief?!-podium krijgen de Belgen traditiegetrouw een forum om zich te tonen aan het publiek. Op donderdag is het uitkijken naar de passage van Few Bits, het geesteskind van singer-songwriter Karolien Van Ransbeeck. Eerder dit jaar verscheen het titelloze debuut van de band op Zeal, een label dat als geen ander garant staat voor goudeerlijke indie waar tomeloze weemoed en prachtige instrumentatie hand in hand gaan. Few Bits specialiseert zich in intimistische en fijnbesnaarde indiepop met een dromerig randje.
Vrijdag opent BRNS de festiviteiten. Het Brusselse kwartet heeft van slimme vocale harmonieën, ongedurige gitaarexploten en hoekige postpunkritmes zijn handelsmerk gemaakt. Galmende gitaarmotiefjes verstrengelen naadloos, drums ratelen vrolijk en flarden noise zorgen voor de nodige weerhaken. De erfenis van Fugazi en Pavement is hier in goede handen. Vervolgens is het de beurt aan The Black Heart Rebellion. Met een broeierige smeltkroes van hardcore, postrock, folk en blues evoceert de groep een muzikale hoogmis die qua sfeer en beleving schatplichtig is aan Amenra.
Zaterdag mag Amenra zelf zijn ijzingwekkend intense draaikolk van loodzware riffs en manische vocalen te berde brengen. De vijfde doortocht van de Kortrijkzanen op Dour illustreerde andermaal dat er niet genoeg superlatieven bestaan om een optreden van de band te beschrijven. Deze viscerale kruisbestuiving tussen post-, slugde- en doommetal tekent steevast voor een sonische overrompeling die zijn gelijke niet kent.
Eerder die dag komt ook The Sedan Vault weer boven water. Het lichtjes briljante 'Vanguard' hield het midden tussen de tegendraadse post-hardcore van At the Drive-In, de elektronische eigenzinnigheid van Radiohead en de haarscherpe indierock van Bloc Party. De plaat is echter al vier jaar oud: het kwartet van weleer werd inmiddels herleid tot een trio en presenteert dit najaar een opvolger. Op Pukkelpop krijgt het publiek alvast een voorsmaakje.
