Een maand, meer krijgen de fans van “alternatieve” muziek in België niet om op adem te komen. Vier weken na het sluiten van de hekken in Dour, worden die van Pukkelpop op 16 augustus open gezet.
Toegegeven: Pukkelpop gaat niet zo diep of ze breed als het Dour Festival. De ontdekkingen zijn in Hasselt minder obscuur en de muzikale extremen minder scherp. Toch zijn beide festivals essentieel voor iedereen die de vinger aan de pols wil houden van wat er zich in de regionen van de nieuwe en gevestigde pop, rock, dance en hiphop afspeelt.
Na de dramatisch afgelopen editie van 2011 staat er midden augustus opnieuw een editie van Pukkelpop: geen light versie, maar een volwaardig festival oude stijl met acht podia. Voldoende om een kat haar eigen jongen te laten verliezen. Daarom hieronder enkele tips, aanraders en wegwijzers.
MIKE HARSDORF - FrappantPOP, persmedewerker TRIX - http://www.trixonline.be
Het Amerikaanse Cloud Nothings bracht eerder dit jaar met ‘Attack On Memory’ een al even dreigend als opwindend poppunkalbum op de markt. Geproduced door Steve Albini en dus met de beide benen in de jaren ’90 sound van o.a. Nirvana, The Jesus Lizard en Albini’s eigen Shellac. Tijdens eerdere liveshows werd al meermaals de vergelijking gemaakt met Nirvana in de hoogdagen, wat als compliment behoorlijk kan tellen en het beste doet vermoeden voor de liveset van dit onstuimige viertal.
Het debuutalbum ‘An AwesomeWave’ van alt-J wordt momenteel terecht bedolven onder de lovende kritieken. Met hun niet alledaagse combinatie van folk, hiphop, elektronica, indiepop en Oosterse melodieën komen ze tot een unieke en intrigerende sound, die live wel eens voor dé ontdekking van dit festival kan gaan zorgen. Op adem komen kan met de rustig voortkabbelende, maar knappe synthpop van Chromatics, ook bekend van de soundtrack van de film ‘Drive’, zodat er later op de dag nog voldoende energie overblijft om Ijslands bekendste bosnimf Björk aan het werk te zien op het hoofdpodium. Vooruitstrevend als ze is, mag er niets minder dan een spectaculaire show verwacht worden. Met uiteraard een muzikale staalkaart uit haar al even diverse als indrukwekkende oeuvre.
Vrijdag - De vergelijking met Bob Dylan zal hij wel nooit meer echt kwijtraken, maar de Zweed Kristian Matsson bewijst als The Tallest Man On Earth al een aantal albums lang dat hij één van de meest getalenteerde singer-songwriters van het moment is. Op korte tijd heeft hij ook een grote groep volgelingen opgebouwd. Zo stond hij in 2009 nog in de TRIX Bar voor een beperkt publiek te spelen, om slechts twee jaar later het Koninklijk Circus in Brussel uit te verkopen.
Voor nostalgici zal het uitkijken zijn naar de concerten van Grandaddy en Charles Bradley and his Extraordinaires. Bij de eerste omwille van de recente reünie na zes jaar van volledig stilzwijgen. De band rond Jason Lytle staat bekend voor atypische Americana met opvallende synthesizergeluiden en bracht in 2000 met ‘The Sophtware Slomp’ een fel bejubeld meesterwerk uit. Bij Charles Bradley en zijn fantastische begeleidingsband roept vooral de muziek een nostalgisch gevoel op, want met zijn funky en dampende authentieke soul wekt hij de jaren zestig opnieuw tot leven. Veel dichter bij de live ervaring die James Brown in zijn hoogdagen was, zal je niet raken.
Met de knallers ‘Red Album’ en ‘Blue Record’ vestigde Baroness zijn naam in de sludge metal kringen. Met nieuweling ‘Yellow & Green’ gooit de band rond kunstenaar John Baizley het roer echter behoorlijk om. De pure sludge metal en grunts hebben plaats geruimd voor cleane zang, songs met een traditionelere opbouw en een veel bredere totaalsound. Ook al zullen er fans van het eerste uur afhaken, het getuigt van durf en experimenteerdrang van een viertal dat live nog wel steeds het dragen van oorstoppen zal rechtvaardigen.
Tijdens het Primavera Festival in Porto eerder dit jaar reeds mogen meemaken en zeer goed bevonden: een reünieconcert van The Afghan Whigs. Greg Dulli staat letterlijk en figuurlijk terug op scherp en tijdens de vertrolking van soulvolle rockklassiekers als ‘Debonair’, ‘What Jail Is Like’, ‘I’m Her Slave’ en ‘Miles Iz Ded’ zal het feest van (h)erkenning bij velen opnieuw groot zijn.
Zaterdag - Bert Dockx weet met zijn band Flying Horseman als geen ander voor emotionele diepgang en sfeerschepping te zorgen met dreigende post-folk en donkere blues. De Wablief?!-tent is dan ook de ideale plek om deze muziek te ondergaan. Of dat voor The Joy Formidable ook geldt met het grote hoofdpodium waar ze geprogrammeerd staan, valt nog af te wachten. Hun energetische shoegaze/grunge-rock met veel dynamiek en afwisseling zal wel opvallen. Ook omdat dit trio uit Wales live nog venijniger, rauwer en harder uit de hoek komt dan op hun releases.
Voor de betere retrorock moet je bij de Zweden van Graveyard zijn. Denk bij deze groepsnaam dus niet onmiddellijk aan pure metal, maar wel aan jaren ’70 rock met veel soul- en bluesinvloeden. De laatste jaren speelden de heren een behoorlijke live-reputatie bij elkaar, met uitverkochte en stomende concerten in zowel TRIX als de AB tot gevolg. Ook al een hele tijd voor volle zalen spelend zijn de heren van Wilco en dat is niet minder dan logisch. Concerten van Wilco zijn keer op keer van een zelden gezien niveau en in combinatie met het spelplezier dat Jeff Tweedy en zijn band uitstralen levert dat pareltjes van optredens op. Ook al maken ze niet altijd de meest gemakkelijk in het oor liggende muziek, die schippert tussen folkrock en alt. country en veel zin voor experiment uitstraalt.
Een reünie waar al jaren reikhalzend naar uitgekeken werd, was die van de legendarische Zweedse hardcore punkband Refused. Met ‘The Shape Of Punk To Come’ brachten ze in 1998 een invloedrijke en grensverleggende klassieker binnen het genre uit, om niet veel later te splitten. Begin dit jaar kondigde de band de door velen gehoopte reünie aan en in april mochten ze reeds het Groezrock festival afsluiten. Ook op Pukkelpop zal het concert van Refused zonder twijfel zorgen voor uitzinnige taferelen, nog niet in het minst tijdens de muzikale splinterbom ‘New Noise’.
JOERI THIRY - communicatiemedewerker muziek Kunstencentrum STUK - http://www.stuk.be
Bij die laatste springen vooral enkele comebacks in het oog. The Stone Roses, vaandeldragers van de Madchester-scene, staan voor het eerste in 17 jaar opnieuw op een Belgisch podium. Wie zich afvraagt wie op hen zit te wachten: de 225.000 kaartjes voor hun homecoming-concerten in thuisstad Manchester waren in een half uur uitverkocht. Zo hard ging het niet bij The Afghan Whigs, maar toch is ook de terugkeer van Greg Dulli en co er een in de categorie “langverwacht”. Dat het wachten beloond wordt, bleek op hun prima passage op het recentste Primavera-festival - Dulli klonk er helderder dan ooit. Op Primavera keerden ook punklegendes Refused terug, 14 jaar na hun belofte “nooit nog samen te spelen”. Maar wie in Barcelona hun perfect gekanaliseerde, onwaarschijnlijk energieke splinterbommen hoorde, zal blij zijn dat ze hun belofte verbraken.
In de kleinere letters op de festivalaffiche zitten vaak de interessantste ontdekkingen, en dat is bij Pukkelpop niet anders. Neem nu Vondelpark: Londense labelgenoten van James Blake die grossieren in melancholie, sepiatinten synths en warme elektronica. Een weemoedige zomerse balsem, met af en toe een opstoot van beheerste energie. Al even bezwerend is het Amerikaanse Chromatics, enigszins bekend door ‘Tick Of The Clock’ vanop de soundtrack van filmhit ‘Drive’, maar vooral niet te missen omdat ze al vier platen lang onze nachtelijke ritten voorzien van uiterst meeslepende, heerlijk donkere synthpop. En al een tikje bekender, maar daarom niet minder boeiend: alt-J, met hun debuut ‘An Awesome Wave’ verantwoordelijk voor een van de beste albums van het jaar. Op plaat klinkt hun ingenieuze mix van folk, elektronica, rock en zelfs r’n’b na tientallen luisterbeurten nog altijd even fris en vernieuwend, benieuwd of het Engelse viertal tijdens zijn eerste Belgische festivalpassage kan bevestigen. We durven gokken van wel.
MARCUS DEBLAERE - programmator AB - http://www.abconcerts.be
Dat Frank Ocean recensiesterren zal sprokkelen met zijn passage op donderdag staat nu al vast. Uit de geschifte stal van Odd Future, die op zaterdag loos zullen gaan in de Marquee, kwam Ocean in juli –euh– uit de kast met een critically acclaimed debuut in de achterzak waarop hij in songs als ‘Bad Religion’ en ‘Forrest Gump’ duidelijk kleur (in dit geval roze) bekent. Sferische electrosoul, scherpe teksten en shitloads of talent! Het Australische kwartet The Jezabels ging op zwier met Garbage en Tegan And Sara. Net als bij deze bands staat er een Jezabelle aan het roer, Hayley Mary, die klinkt als een fraaie kruising tussen Florence + The Machine, Kate Bush en Cyndi Lauper. Top in het land van de kangoeroe, te ontdekken op de wei van Kiewit.
In de Shelter worden er op donderdag verschillende muzikale kopstoten uitgedeeld, onder andere door The Computers (razende punkcore, voor fans van The Bronx en Pulled Apart by Horses) en Touché Amoré (hondsdolle hardcore samengeperst in songs van maximaal 2 minuten), maar als de broertjes Lei van The Bots je een kopstoot zouden uitdelen dan landt die ongeveer ter hoogte van de knikkers. De twee zijn immers nog niet volgroeid want pas 14(!) en 18 jaar oud. Speelden een vuile, rammelende set vol punk en garagerock op het eveneens vuile, rammelende Dour. Schudden in 2009 hun debuut uit de nu veel te korte mouwen, de drummer was toen 12, en speelden onlangs supports van Refused, Tenacious D. en een Brits bandje, Blur ofzo. Klinken zelfs zonder schaamhaar stukken gevaarlijker dan pakweg The Blackbox Revelation.
Genoeg gerockt, nu zal er gedanst worden! Al zal het wel eerder spastisch stuiptrekken zijn op de verkapte bleeps & beats van Schots wonderkind Rustie die, net als producer en vriend Hudsone Mohawke, op het legendarische Warplabel een al even legendarisch debuut ‘Glass Swords’ uitbracht. Voor whizzkids alt-J (na twintig keer gefrustreerd alt-j drukken op mijn HP-klavier hou ik het voor bekeken, het bijhorend teken zal voor een andere keer zijn) gaat het hard. Hipstermagneten die er met hun eclectische stijl vol hiphop, atmosferische trippop en dito synths in geslaagd zijn om vernieuwend uit de hoek te komen op hun eerste ‘An Awesome Wave’.
Cloud Nothings had iets meer tijd nodig om chouchou van Pitchfork te worden, maar de vier werden met hun derde langspeler ‘Attack On Memory’ als helden van de lo-fi indierock binnengehaald. Staan met snedige grungy gitaren en schreeuwerige zang garant voor een ferm potje rock ende roll. Hop, dag één zit er bijna op al wil ik jullie zeker nog deze meegeven: tUnE-yArDs, Feist en Snoop Dogg. Artiesten die hun strepen al verdienden in ons Belgenland, en daarom zeker de stempel ‘niet te missen’ dragen.
Vrijdag start met O’Brother, harde bazen uit Georgia die na twee ep’s in 2011 hun eerste volwaardig album ‘Garden Window’ vol epische, gelaagde postrock stouwden. Hun sound doet bij vlagen aan Cave In denken en ze trokken eind 2011 mee als opwarmer van het onlangs ter ziele gegane Thrice. Live een bom naar het schijnt, dus u weze gewaarschuwd. We nemen wat gas terug met The Walkmen, Amerikaanse indie met invloeden van schoon volk als Joy Division, The Velvet Underground en The Pogues. Namen effectief wat gas terug op hun zevende plaat ‘Heaven’ waarop ze samenwerkten met Robin Pecknold, songsmid van Fleet Foxes. Dat resulteerde in melancholische songs vol Americana-invloeden, en een grote onderscheiding bij vooraanstaande muziekbladen als NME en Rolling Stone. Recht uit de Bella Union stal, net als Beach House, Explosions In The Sky en Fleet Foxes.
Met Baroness schakelen we weer een versnelling hoger. In juli verbreedden de sludgers hun kleurenpallet met de dubbelplaat ‘Yellow & Green’, één van de meest geanticipeerde metalalbums van 2012. Stoner, metal en southern rock in het keurslijf van songs met kop en staart gedwongen. Letlive. (voor de fans van Glassjaw) is een fenomeen, de frontman is zo zot als een achterdeur en de muziek (emocore) bevat meer tempowisselingen dan een op hol geslagen, vol epo gepompte coureur op Alpe D’huez. Of ze het live zullen waarmaken kan ik niet verzekeren, maar ik beloof wel dat je met open mond zult staan kijken naar de capriolen van zanger Jason Aalon Butler. Een tip voor de security op Pukkelpop: bekijk even de filmpjes van Letlive. op het Downloadfestival 2011 die op Youtube circuleren, het zou wel eens nodig kunnen zijn.
Waarom Fink niet wereldberoemd is, is mij een raadsel. Hij schreef hits voor John Legend en Amy Winehouse, ruilde een succesvol bestaan als dj in voor een carrière als singer-songwriter (bleef na de wissel dancelabel Ninja Tune trouw) met parels van songs als gevolg, al vier albums lang. Absoluut verplichte kost! En voor wie nog tijd en goesting over heeft: vaders van de britpop The Stone Roses, electrosoul met Jamie Woon en soul vanuit de buikstreek en lager regionen met Charles Bradley & his extraordinaires en Willis Earl Beal.
We trappen zaterdag af met Miike Snow, een Zweeds electropop trio dat hits fabriceerde voor Britney Spears, Kylie Minogue en Madonna. Tussen de soep en het knäckebröd schrijven de heren catchy popdeuntjes met weerhaken. ‘Black & Blue’ en ‘Paddling Out’ waren dikke radiohits op Stubru en dat was voor een keer volledig terecht. Howler, op handen gedragen door het Brits muziekblad NME, mengt garagerock met punk, surf en shoegaze en doet dat zo goed dat de legendarische Geoff Travis van platenlabel Rough Trade (The Libertines, The Strokes, Alabama Shakes en The Smiths) hen snel een contract onder de neus schoof. Idealiter te beluisteren met zon, zee, strand en sloten bier erbij. Ghost, Zweedse metal die het best tot zijn recht komt in het schemerdonker, als soundtrack van een bloedig offerfeest met huilende wolven in de verte, stond op Werchter Boutique in de blakende zon wat onnozel te wezen. De spooky retrometal herbergt flarden Black Sabbath en Judas Priest, dus niet echt vernieuwend maar wel oh zo lekker om wild op te headbangen na pint nummer 25.
En voor de tweede keer gaan we heel fel “hop met die beentjes!” want hier is C2C! Dit Frans turntable-collectief werd ooit wereldkampioen plaatjes draaien en die wicked skillz vermengen ze nu met electro, soul, hiphop en blues tot een uiterst dansbare cocktail. Brengen in september hun debuut ‘Tetra’ uit. Refused, Zweedse hardcoreband die de jaren ’90 niet overleefde, schreef met ‘The shape of Punk to Come’ de meest invloedrijke hardcoreplaat aller tijden bij elkaar. Het bleef ongeveer 14 jaar stil bij de Zweden maar in 2012 kregen ze weer goesting om heel hard te rocken of veel poen te scheppen, één van de twee. Frontman Dennis Lyxzén zal samen met die zot van Letlive. strijden om de ADHD-titel van Pukkelpop 2012, met als enige verschil dat Lyxzén zo’n twintig jaar ouder is. ‘New Noise’ is hun anthem en als ze even strak en energiek spelen als op Groezrock dan verandert de Shelter in één grote moshpit. Pulled Apart by Horses heeft goed geluisterd naar The Bronx en Gallows. Spelen compromisloze screampunkcore en tourden als support van Muse en Biffy Clyro met de titel “Beste Britse liveband” als beloning in menig Brits muziekblad. Hop, het zit erop maar niet zonder een eervolle vermelding voor Sleigh Bells, Major Lazor en The Shins.
JOHAN GIGLOT - medewerker Kwadratuur - http://www.kwadratuur.be
Geen idee waarom de Mancunians van The Stone Roses als headliner worden aangekondigd. De band is al even gekend om zijn ruzies als zijn muziek, speelt en zingt live meestal onwaarschijnlijk vals en heeft een arrogantie waar die van Britpopkompanen Oasis bij verbleekt. En toch zijn The Stone Roses een legende. Eentje wiens debuut wereldwijd in de hoogste hitnoteringen stond en naast The Beatles en The Velvet Underground vermeld werden. Een bende geniale relschoppers die in de raveperiode eind jaren ’80 besluit om vlotte rock met dance elementen te doorspekken, overbrugt plots de kloof tussen elektronica en gitaarmuziek, wordt grondlegger van de Madchesterscene met zijn beroemde club Hacienda en wordt daardoor zowat de peetvader van de Britpop. De psychedelische feestmuziek van The Stone Roses is dan ook tijdloos, onwaarschijnlijk catchy en ronduit verslavend. De verschillende leden van de band, frontman Ian Brown voorop, hebben een reünie gedurende twintig jaar beurtelings aangekondigd en ontkend, maar nu lijkt het er eindelijk van te komen. Legendarisch wordt het in elk geval. En ook nu al is geweten dat dit concert minstens evenveel tegen- als voorstanders zal kennen.
Carl Craig mag beschouwd worden als zowat de vaandeldrager van de second wave van de techno. Als producer geraakte hij in de ban van blanke bands als Kraftwerk, maar ook The Smiths en probeerde die interesse te verwerken in de voornamelijk zwarte, ritmische muziek van hometown Detroit. Spoedig stichtte Carl Craig, die meer en meer in Europa rondzwierf en ook getekend werd op het Gentse label R&S, een eigen platenfirma: Planet E. Om het twintigjarig bestaan van dit label te vieren, heeft Carl Craig nu opnieuw gestalte gegeven aan zijn beroemde alter ego, 69: het project waar alles destijds mee begon via de ep ‘4 Jazz Funk Classics’ (en tevens de man zijn geboortejaar). En daarmee geeft de dj en producer meteen aan waar hij naartoe gaat: een mengelmoes van techno, funk en jazz. Zwaar mechanische, bonkende muziek wordt vol emotie en gevoel gestoken van virtuoze instrumentale partijen. Dit is techno in zijn meest pure vorm: een legendarische one man show met een fantastische visuele omkadering.
Er was eens een band die Hüsker Dü noemde, eentje waarin Michael Stipe het metier leerde om later REM te vormen en waar frontman Bob Mould erin slaagde om, ondanks enkele knallers van punkgitaaralbums, toch een undergroundstatus te behouden en tegelijkertijd inspiratiebron te zijn voor Nirvana, Pixies …. Een tweede hoofdstuk voor Mould, alvorens hij dit decennium aan een eerder wisselvallige solocarrière begon, heette Sugar. Met meer gevoel voor poppy melodieën, maar vooral ook het behoud van stevig, psychedelisch gitaarwerk, bleek ook Sugar te onbekend om de wereld echt op knieën te dwingen. Geheel onterecht overigens, want naast het helemaal miskende, vrij noisy ‘Beaster’, is het debuut ‘Copper Blue’ een erg consistent muzikaal verhaal met tien knallers van songs die eerder door vijf dan door drie muzikanten gedragen lijken te worden. Net zoals momenteel tal van artiesten plots terug integraal hun decennia oud debuut ten beste brengen, komt ook Mould het hoofdstuk Sugar opnieuw aansnijden. Een uitverkochte AB eerder dit jaar bewees dat de livekracht van het trio - ondanks gewijzigde bezetting - nog steeds onweerstaanbaar is en de muziek die voor een eerste keer noise en pop verzoende, nog steeds overtuigt: live meer dan op plaat.
SIMON CLAESSENS - medewerker Kwadratuur - http://www.kwadratuur.be
Opperhoofd Jana Hunter maakte in een vroeger leven freak folk platen met Devendra Banhart en konsoorten. In 2010 sloeg ze echter het roer om en kwam met Lower Dens op de proppen. Het kwintet uit Baltimore creëert op hun laatste album ‘Nootropics’ heerlijk donkere muziek die de invloeden van kraut- en postrock gretig opzuigt en de nadruk legt op buitenwereldse klanken, kleuren en texturen. Lower Dens bouwt een alternatieve sonische wereld op waarin Hunters evocatieve stem, psychedelische gitaarriffs, ambient synths en een waanzinnige ritmesectie de luisteraar een stevige portie weirdness voorschotelen. Hun liveconcerten worden weldra toegevoegd aan de lijst verboden psychotrope substanties.
De Zweedse troubadour Kristian Matssen zakt naar Kiewit af als The Tallest Man on Earth. Ondanks zijn eerder normale grootte (internetbronnen spreken van 1m73), is Matssen wel een groot liedjesschrijver. Het is zeer gemakkelijk om de overeenkomst met Bob Dylan te maken. Zijn fragiele, nasale stem en naakte nummers gaan met sterke teksten recht naar het hart. Matssen leeft in zijn gedesatureerde nummers waarin tijd, snelheid en ruimte een andere betekenis krijgen. Onthaasten met een krop in de keel.
Charles Bradley & The Extrordinaries: soul zoals ze al lang niet meer gemaakt wordt. Charles Bradley kwam pas bovendrijven op 62-jarige leeftijd, toen hij door de soulrevivalists van Daptone Records werd ontdekt in 2011 en ‘No Time for Dreaming’ uitbracht. Hij had zelfs James Brown als fan: “The man’s got Soul. With a capital S!” Als Bradley zijn keel opent, komt daar een doorleefde, gepijnigde stem uit die langs alle kanten kraakt. De Amerikaan geeft de soul haar ziel terug. Zijn muziek is altijd zijn manier geweest om zijn harde leven te verwerken en zijn liefde voor muziek en de mensheid te delen. Bradley is bovendien een echte showman die microfoonkunstjes uithaalt en met soul train moves à la James Brown het volk makkelijk naar zijn hand zet.
Wie op de wei van Kiewit zijn net gebruinde billetjes keihard wil laten trillen op harde, zomerse dansmuziek, moet ongetwijfeld afzakken naar het concert van Buraka Som Sistema. In de Angolese clubscene werd de dansmuziek kuduro (letterlijk ‘harde kont’) gemengd met Europese clubmuziek. Deze obscure niche werd opgepikt door de Portugezen van Buraka Som Sistema. Hun beats gaan hard en diep. Het pompende van eurohouse wordt versplinterd door Afrikaanse ritmes en opzwepende raps. Buraka Som Sistema staat niet garant voor diepzinnige, multiculturele reflecties, maar wel voor rauwe, geile energie. Visueel wordt dit alles ondersteund door een verzameling flitsende, fluorescerende doodskoppen die elke epilepticus finaal de kist in jaagt.
En verder niet nodig om voor te stellen, maar ook niet te missen: Wilco en The Black Keys.
