Na een pauze van bijna twee jaar kijken jazzliefhebbers in Kortrijk en omstreken alweer reikhalzend uit naar een nieuwe editie van Parkjazz. Voor de eerste keer in zijn geschiedenis wordt het festival over twee dagen gespreid, met naast de traditionele concerten op zondag van onder meer Mose Allison en Ray Anderson, ook een overdekt programma op zaterdag, waarbij een grote tent zal worden omgetoverd tot jazzclub.
Parkjazz werd in 1998 opgericht om het gat op te vullen tussen twee edities van Jazz Middelheim, dat toen nog een biënnale was. Dat tweejaarlijkse karakter is men in Kortrijk blijven behouden, ondanks het tegenwoordig jaarlijks georganiseerde festival in Antwerpen. Dat Parkjazz op zichzelf wel degelijk bestaansrecht heeft, is vooral te danken aan de evenwichtige programmatie die het midden houdt tussen toegankelijkheid en kwaliteit. Liefhebbers van traditionele jazz kwamen in het verleden steevast aan hun trekken met namen als James Carter, Paul Motian en Stefano di Battista. Maar ook zij die van moderne geluiden houden vonden er reeds hun gading met artiesten als Ben Allison, Bojan Z en Julien Lourau.
Mainstream hoofdgerecht
Ook in 2010 wordt het evenwicht tussen kwaliteit en toegankelijkheid gerespecteerd. De legendarische Mose Allison tekent alvast voor dat laatste. Allison, ondertussen al vlotjes voorbij de tachtig, speelde aanvankelijk piano in dienst van Al Cohn, Zoot Sims en Stan Getz, maar later manifesteerde hij zich vooral met zijn eigen muziek op labels als Prestige, Atlantic en uiteindelijk ook Blue Note. Met zijn goed in het gehoor liggende mix van jazz, blues en boogie woogie gekruid met weldoordachte songteksten - Allison zingt namelijk ook – is deze Amerikaan een entertainer pur sang die ongetwijfeld op veel bijval zal kunnen rekenen vanwege het publiek. Met zijn Mose Allison Trio, met daarin ook ex-Soft Machine bassist Roy Babbington en drummer Paul Clarvis, is hij op zondag 4 juli te gast op het festival.
De veeleisende liefhebber zal met Mose Allison misschien wat op zijn honger blijven zitten maar gelukkig is er later die avond nog plaats voor trombonist Ray Anderson. Op zijn instrument mag deze Amerikaan gerust een vernieuwer worden genoemd, hoewel zijn stijl steeds toegankelijk is gebleven. Al sinds de jaren zeventig maakt hij naam en faam door samenwerkingen met Barry Altschul, Anthony Braxton en Henry Threadgill, maar ook met zijn eigen uitdagende ensembles zoals de Aligatory Band en BassDrumBone met Mark Helias en Gerry Hemingway. Eind jaren negentig richtte hij de Ray Anderson’s Pocket Brass Band op, een kwartet in de marching band-traditie dat zopas nieuw leven werd ingeblazen. Naast Anderson op trombone, bestaat deze mini-fanfare nog steeds uit Lew Soloff (trompet), Matt Perrine (sousafoon) en Bobby Previte (drums), dezelfde line-up verantwoordelijk voor het enige album van deze groep totnogtoe, ‘Where Home Is’. De traditie van New Orleans vertaalt naar de eenentwintigste eeuw, dat levert zondag ongetwijfeld een kletterende finale op.
Te ontdekken
Jazzfestivals teren niet zelden op Amerikaanse namen. Toch zijn er ook dichter bij huis een pak interessante figuren te vinden die zich kunnen meten met hun collega’s van over de grote plas, hoewel ze het vaak met een lagere plaats op de affiche moeten stellen. Stéphane Belmondo, Fransman en toptrompettist, is daar een loepzuiver voorbeeld van. Al sinds eind jaren tachtig geeft hij kleur aan de Franse jazz, niet als groot revolutionair, maar wel als jazzmusicus van de allerhoogste orde. In België krijgt men hem graag over de vloer, zo is hij onder meer te horen op albums van Eric Lengini en L’Âme des Poètes en wordt hij regelmatig uitgenodigd voor concerten in ons land. In Kortrijk komt hij langs met het Belmondo Quintet, dat hij leidt in samenspraak met zijn broer, saxofonist en fluitist Lionel Belmondo. Onze landgenoot Dré Pallemaerts is de drummer van dat gezelschap, dat ook nog bassist Sylvain Romano en pianist Laurent Fickelson in zijn rangen telt. Als het vorig jaar verschenen album ‘Infinity Live’ een indicatie mag zijn voor hun concerten, duidt men dit optreden best al met stip aan in het programma. De groep slaagt er namelijk af en toe in te klinken alsof Freddie Hubbard het legendarische John Coltrane Quartet heeft vervoegd.
Uiteraard mogen we in het Europese hoofdstuk onze eigen grootheid Philip Catherine niet over het hoofd zien. De waslijst legendarische musici die over hem de loftrompet afstaken kennen we ondertussen allemaal. De gitaarvirtuoos heeft die reputatie echter nooit naar zijn hoofd laten stijgen want zijn geliefkoosde habitat is nog steeds het groezelige podium van een jazzclub. Sinds kort heeft Catherine zich verenigd met de getalenteerde pianist Harmen Fraanje. Die kennen de meesten waarschijnlijk nog wel als de voormalige pianist van Robin Verheyens Narcissus Quartet. Ondertussen is deze Nederlander betrokken bij een hele rits andere projecten, waaronder Fugimundi met Eric Vloeimans en Anton Goudsmit en het kwartet van Michael Moore, maar heeft hij ook succes met zijn eigen trio dat zopas het album ‘Avalonia’ uitbracht. Afwachten hoe dit gloednieuwe duo het er zaterdag vanaf brengt, de eerste reacties uit het veld zijn alvast positief.
Ook vanuit Nederland - hoewel nog steeds Cubaan in hart en nieren – komt pianist Ramón Valle. Hij woont al meer dan tien jaar in Europa en wordt vooral bejubeld voor zijn energetische concerten. Valle is als musicus gericht op melodie, wat duidelijk te horen is in zijn composities die (uiteraard) gekruid zijn met Caraïbische invloeden. Denk aan Chick Corea ten tijde van ‘My Spanish Heart’, maar dan gelukkig zonder de fletse fusionlaag. Het Ramón Valle Trio sluit de eerste festivaldag af op zaterdag 3 juli. We hopen alvast op zonnige herinneringen achteraf, ongeacht de weersomstandigheden.
De twee festivaldagen worden telkens geopend door een Belgisch ensemble. Op zaterdag valt die eer te beurt aan het Alano Gruarin trio feat. Carlo Nardozza, dat zich met enkele interessante en jonge musici vooral concentreert op de esthetische kantjes van de jazz. Het avontuurlijke Free Desmyter Trio Feat. John Ruocco pakt het dan weer op een andere manier aan. Met een duivels ritmisch duo bestaande uit Manolo Cabras (contrabas) en Marek Patrman (drums) schrijft pianist Free Desmyter steeds zijn eigen muzikaal verhaal waarbij hij het jazzidioom naar eigen goeddunken kneedt en uitrekt. Net zoals op het album ‘Something to Share’ wordt het trio vergezeld van saxofonist John Ruocco, zonder twijfel een attractie op zichzelf.
