Het carrièreverloop van pianist Jef Neve lijkt stilaan op een aflevering van De Droomfabriek: een zelfgeschreven pianoconcerto uitvoeren met het Brussels Philharmonic, een radioprogramma maken en presenteren en als klap op de vuurpijl een festival cureren dat zijn naam draagt. Houdt het ooit op voor de populairste jazzmusicus van het land?
Lijstjes maken is ook in de muziekwereld stilaan een basisbehoefte geworden. Zo vragen organisatoren in aanloop naar de zomerfestivals hun publiek steeds vaker om een wishlist met hun favoriete groepen (een handige truc om wat meer bezoekers naar websites en Facebookpagina’s te lokken) maar daar blijft het meestal dan ook bij. Niet zo voor Jef Neve, want hij mocht onlangs “voor echt” een lijstje opmaken. Naar aanleiding van Turnhout 2012 (cultuurstad van Vlaanderen) en het veertigjarig bestaan van cc de Warande, kreeg de geboren Turnhoutenaar de kans zijn droomaffiche samen te stellen. Het resultaat is een meerdaags festival met een mix van klassiek, jazz en een vleugje pop, maar dan wel eentje die deze werelden voor een zeldzame keer pretentieloos naast elkaar zet en bovenal ook in ere laat.
2 werelden, 2 pianisten
Vaak komt het combineren van genres neer op toegevingen doen. Niet alleen wanneer verschillende stijlen muzikaal in dezelfde kookpot worden gekapt, maar ook wanneer ze broederlijk naast elkaar op de affiche komen te staan. Grote contrasten zijn uit den boze, omdat anders het publiek wordt afgeschrikt. Dat is althans de denkwijze van veel programmatoren, maar duidelijk niet die van Jef Neve. Op de laatste dag van het festival pakt hij namelijk uit met een verrassing van formaat door een recital van het Franse klassieke pianowonder Alexandre Tharaud te laten volgen door een concert van het Fred Hersch Trio. De Warande wordt op 11 november dus even het centrum van de wereld voor de breeddenkende pianoliefhebber. 
Alexandre Tharaud
Naar eigen zeggen is Alexandre Tharaud geobsedeerd door de piano, zozeer zelfs dat hij halsstarrig weigert het instrument in huis te halen omdat hij er anders non-stop op zou spelen en (wat hij vooral vreest) improviseren. De 43-jarige Fransman is momenteel een van de opmerkelijkste pianisten van het circuit en werd beroemd door interpretaties van werken uit de late barokperiode. Vooral zijn versie van suites van Rameau en Couperin en meer recent de uitvoering van sonates van Domenico Scarlatti werden wereldwijd met lof overladen. Sprankelend muzikaal en waanzinnig virtuoos, maar ook een beetje een einzelgänger: Thauraud is als een moderne Glenn Gould en net zoals de legendarische Amerikaanse pianist beheerst ook hij een breed repertoire. In Turnhout speelt hij achtereenvolgens werk van Scarlatti, Ravel, Mahler (een eigen bewerking van het adagietto uit de vijfde symfonie) en Beethoven.
Iemand die niet bang is om te improviseren is de Amerikaanse pianist Fred Hersch, leermeester van Brad Mehldau en volgens critici de ongekroonde koning van de jazzpianisten. Ook Hersch werd klassiek opgeleid en is als jazzmusicus zuiver autodidact. Zijn stijl is intelligent, soms zelfs cerebraal, maar tegelijk ook lyrisch en warm. Hij vindt zijn inspiratie zowel bij pianisten als Vladimir Horowitz en Artur Rubinstein als bij Ornette Coleman en dat liet zich in het verleden ook voelen in zijn repertoire. ‘Alive at the Vanguard’, de laatste plaat van het Fred Hersch Trio (met bassist John Hébert en drummer Eric McPherson), is echter een vrij klassieke jazzplaat geworden met veel plaats voor standards. Het is slechts een van de vele gezichten van de 57-jarige pianist, die live zelden teleurstelt.
De vrienden van
José James
Jef Neve (foto: Stephan Vanfleteren)
