Een kunstcircuit, een locatie uit de duizend, een reeks ronkende gitaren en beats om steil van achterover te vallen: dat kan alleen maar More Music! zijn, het festival waarvoor Cactus Muziekcentrum haar tenten opslaat in Concertgebouw Brugge. De samenwerking tussen beide instanties titelt alweer “4 days of mind movin’ music and more” en met een affiche zoals diegene die de programmatoren dit jaar konden samenstellen, is de kans inderdaad niet gering dat het festival dat motto eens te meer waar zal maken.
Madensuyu (foto: Christina Vandekerckhove)
Werd het kunstparcours dat More Music! traditiegetrouw vergezelt vorig jaar uitbesteed aan de grillen van Flying Horseman en Dans Dans-frontman Bert Dockx, dan is het dit jaar
Raphael Absolonne, beter bekend als Spookhuisje, die voor een inspirerende visuele aankleding van het Concertgebouw mag zorgen. Hij werkt rond de abstracte ondertitel 'Distant Bohemian Dream' en nodigt ongeveer 15 bevriende kunstenaars uit om hun werk in de gangen uit te stallen. Hoe dan ook staat dromen centraal in de instrumentale muziek waar
Spookhuisje om bekend staat. Haar duistere gitaarstukken nemen de luisteraar mee in een diepe trance, die de band live soms nog wat aandikt door met deinende videobeelden te werken. Wanneer doorheen de bezwerende riedels ineens een piepende fluit komt priemen, lijkt het alsof een Oosterse slangenbezweerder zich met vunzige underground rock uit lang vervlogen tijden komt moeien. Omdat Spookhuisje de centrale gast is op deze editie van More Music!, speelt het op Goede Vrijdag (15 april) echter geen traditionele set. Een heel aantal muzikanten zullen in de coulissen staan om Raphael Absolonne te vervoegen. Onder meer de bands Credi In Te Stesso (met Absolonne op gitaar) en Dark Iglesias (idem) hebben al toegezegd. Bovendien kan wie gitaarpower wil daags nadien eveneens bij
Madensuyu terecht. Op hun laatste plaat 'Stabat Mater' wekken Pieterjan Vervondel en Stijn De Gezelle en brutale oerkracht op, een waarin emoties in al hun puurheid doorheen schemeren. Met primitieve kreten hitsen ze hun eigen gitaarwereld én hun publiek op, in wat een poging lijkt de muziek zelf op te heffen en alleen ongebreidelde energie over te houden.
Herman Kolgen (foto: Herman Kolgen)
Een van de meest spraakmakende namen die vorig jaar More Music! aandeed, was Ryoji Ikeda. Ook dit jaar zet het festival in op soortgelijke multimediakunst. Waarom immers de superieure akoestische mogelijkheden van het Concertgebouw niet ten volle benutten? Inderdaad doet de organisatie er goed aan de zaal met al haar mogelijkheden voor even uit te lenen aan mensen die de klank van instrumenten niet zomaar voor lief nemen, maar wat vanzelfsprekend is in vraag durven stellen en geluiden als het ware opnieuw durven ontdekken. Concerten op poten zetten in een context die een ordinaire festivalervaring hoe dan ook overstijgt, is op zich al lovenswaardig en des te boeiender is het dat Cactus er alles aan doet om exclusieve figuren aan de speciale locatie te koppelen. Zo is het
Christian Marclay die op woensdag 16 april voor de eerste baldadigheden van het festival zal zorgen. Grenzen tussen verschillen kunsttakken heeft de man altijd al absurd gevonden. Hij is tegelijk beeldend als audio-kunstenaar en zijn werken kunnen bijgevolg noch onder de noemer installatie, noch als puur muziek gecatalogeerd worden. Vanuit de geluiden die de werkelijkheid overheersen, zoals telefoons of klokken, ontwikkelt hij een eigengereide narratieve melodie. Film en fotografie voegt hij nog aan die experimentele klankbrijen toe. Het totaalpakket vormt een videopartituur, zoals het Nederlandse
Maze ensemble er twee live zal brengen. Bedoeling is om het wonder van het alledaagse onder de aandacht te brengen: niet in transcenderende schoonheid, maar in de kleine details van het bestaan vindt Marclay een aanleiding om van het leven te houden. Dat hij met zijn holistische visie op audiovisuele kunst heel wat navolging heeft gekregen, bevestigde Time Magazine door Marclay in 2012 op te nemen in haar jaaroverzicht met de 100 meest invloedrijke personen. Daags na de passage van Marclay wordt de fakkel overigens doorgegeven aan
Herman Kolgen. Deze Canadees creëert live en exposeert, kortom zijn werk situeert zich op de breuklijn tussen performance en museale sculptuur. In 'Dust' koppelt hij het idee van kleine deeltjes die samen fijnstof vormen aan de kleine klankcellen, zeg maar "geluidspartikels", die – wanneer ze geordend worden – muziek vormen. 'Train Fragments' is dan weer een eerbetoon aan Steve Reichs 'Different Trains': boven trage beelden plaatst Kolgen virtuoos slagwerk, in een repetitieve ordening die ook ander werk van hem kenmerkt. Dat hij zijn treinfragmenten in Parijs kon opvoeren met leden van het Ensemble Intercontemporain, zegt iets over de status die Kolgen vandaag geniet binnen de klassieke avant-garde.
Of Goede Vrijdag écht goed wordt, zal niet alleen van Spookhuisje, maar ook van Amatorski afhangen. Wie het bij het horen van die naam hoort donderen in Keulen, heeft de voorbije jaren waarschijnlijk niet op planeet Aarde doorgebracht. Pas opgericht in 2008, lieten de Gentenaars zich twee jaar later al opmerken in de finale van Humo's Rock Rally. Drie MIA-nominaties en een schare fans later, bleef het de laatste maanden opvallend stil rondom Inne Eysermans en haar bijna even verlegen kwartetgenoten. Reden daarvoor was dat 'From Clay To Figures' werd ingeblikt, de opvolger van hun opmerkelijke langspeler 'TBC'. De groep wil in de toekomst van haar geheimzinnige imago af: de sound moet toegankelijker worden, hopelijk zonder die sympathieke en herkenbare sprookjesachtige toets te verliezen. Of ze dat klaarspelen, zal blijken tijdens de live première van hun nieuwste worp. Daaraan gaat overigens een concert van Inwolves vooraf, een band die zich in een soortgelijk schimmig vaarwater als Amatorski bevindt. Dromerijen, uitgesponnen en meanderende songs die zich aan hun eigen structuur ontworstelen zijn het handelsmerk van dit Belgische trio, dat tot op heden live steeds weer niet bleek wat sceptici er op voorhand over dachten. Het ongrijpbare op een creatieve manier verklanken: Inwolves zet het zeurende buikgevoel van een verliefde puber vlinderachtig mooi op muziek.
Benjamin Clementine (foto: Micky Clément)
De slotdag (een Stille Zaterdag die helemaal niet stil zal zijn) is kwantitatief de meest indrukwekkende. Na Madensuyu staat nog
Mount Kimbie geprogrammeerd, het Britse elektronica-duo bestaande uit Kai Campos en Dominic Maker. Leken beide heren met 'Crooks & Lovers' vijf jaar geleden een uitnemend debuut op zak te hebben waarin beukende beats naast meer soundscape-achtige klankpoëzie kwam te staan, dan verraste hun meest recente langspeler 'Cold Spring Fault Less Youth' door een andere koers te kiezen. Welk genre men ook bedenkt, voor die bijna drie kwartier durende plaat schiet elke aanduiding tekort. Een dansbare, jachtige song kan bij hen in een mum van tijd omslaan in een meditatieve oase. Het is dan ook niet onwaarschijnlijk dat beide heren live heel wat wateren zullen bezeilen. Een ode aan de diversiteit? Het kan. En daarmee zou More Music! dit jaar eindigen met een concert dat haar visie in een notendop samenvat. Sluit het festival haar deuren na de volumeknop aardig te hebben opengedraaid, dan begint de laatste dag van de vier echter opvallend intiem.
Douglas Dare, op tournee te zien en te horen in het kielzog van de inhoudelijk zeer verwante Ólafur Arnalds, leent zijn larmoyante stem aan eerlijke nummers. Wie de term huilerig wil bovenhalen, gaat voorbij aan de uitstekende arrangementen die zijn eerste ep 'Seven Hours' kenmerken. Kleine percussieve laagjes onder de bovenstroom van een klaviermelodie zorgen voor diepte. Toch blijft de singer-songwriter erg authentiek: hij verstopt zich niet achter een uitstekende productie, want daarvoor zingt en speelt hij te goed. Ook
Benjamin Clementine doet zijn verhaal gezeten aan de piano. Hij week een aantal jaar terug uit naar Parijs en werd er dakloos. Was het dat sociaal onrecht dat het vuur waarvan zijn muziek overloopt, deed ontbranden? Scoort Dare nog met de zuiverheid van zijn vocalen, dan gaat het bij Clementine om hoe doorwrocht zijn teksten en zijn van overbodige geluiden ontdane muziek is. De rauwheid en de troost die daarin gevonden kunnen worden, maken hem tot een intense verschijning om live te bewonderen. De laatste naam op de affiche is overigens lang niet de minste. Van formules bedient de in Palestina geboren Canadees
John Kameel Farah zich niet: ter plekke gooit hij piano, synthesizer, klavecimbel en orgel door elkaar, eventueel nog eens live verwerkt met de laptop. Met welk onschuldig, miezerig idee zijn concerten ook beginnen, vaak groeien ze uit tot een ervaring die enorme proporties aanneemt, alsof Kameel Farah een pak muziekgeschiedenis probeert in ongeveer een uur concert te proppen. More Music! houdt de vinger aan de pols, maar verwijst met dit concert ook naar het verleden. Binnen de muren van het Concertgebouw, dat elk seizoen opnieuw streeft naar een synthese tussen heden en verleden, kan dat alleen maar een klinkend resultaat geven.
Meer over More Music!
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
