Aan de vooravond van de kerstvakantie verzamelt de Nijdrop nog even de troepen voor een festival van één avond dat de naam Mist meekreeg. Erg toepasselijk, want wie zijn muziek graag strak afgelijnd heeft, zal het op 20 december in Opwijk niet gemakkelijk hebben.
Night of the Proms
Hoewel de meeste namen op het programma verre van echte ontdekkingen te noemen zijn, is de programmatie van Mist “vaag” genoeg om de bezoeker te desoriënteren. Met muzikanten en groepen die graag links en rechts te leen gaan, oogt de affiche even bochtig als gevarieerd.
Dans Dans
Terecht, want de drie rasmuzikanten slagen er moeiteloos in om een repertoire dat zich uitstrekt van Sun Ra en Charles Mingus tot Ennio Morricone en David Bowie naar hun hand te zetten. Voor epigonisme is geen plaats, want met een ronkende geluid dat tussen de voegen van de blues, jazz en epische rock groeit en broeit, slaagt de band er in de covers stuk voor stuk te laten klinken alsof het eigen geschreven nummers zijn. Zo wordt Dans Dans de gedroomde Night of the Proms-band die waarschijnlijk nooit in het Sportpaleis zal staan, meteen een geruststelling voor beide partijen.
Explicieter gitaargericht dan Dans Dans is Spookhuisje, alias Raphael Absolonne. Die vond voor zijn soloproject tijdens het seizoen 2012-2013 onderdak in de AB waar hij artist in residence was. Eerder dit jaar verscheen zijn grotendeels alleen opgenomen cd, maar bij de voorstelling ervan bleek Spookhuisje plots getransformeerd te zijn tot een driekoppige band. Met de repetitieve trance, een psychedelische geluid en een haast exclusieve nadruk op de gitaarpartijen van Absolonne klonk de groep echter net iets te veel als de band van een gitarist. In de Nijdrop kan Absolonne laten horen of hij de spankracht in zijn optreden nu al wat beter kan bewaren.
Tussen Battles en Neurosis
Spookhuisje mag dan van een soloproject naar een trio gegroeid zijn, de afmetingen van Statue heeft Absolonne nog lang niet in het vizier. Met bas, drums en niet minder dan vijf gitaren neemt deze jonge band qua omvang gemakkelijk de maat van het gros van haar collega’s. De band trok de aandacht op de wedstrijd Jong Muziek van Theater Aan Zee, waar ze als winnaar uit de bus kwamen nadat ze slechts als vervanger van een afzeggende groep in de finale beland waren.
Condor Gruppe
De vreemdste verschijning bij de gitaargroepen van Mist is eigenlijk geen gitaargroep. Of toch niet uitsluitend, want de analoge synthesizer en elektronica van Condor Gruppe bepaalt naast de klassieke gitaar-bas-drumformule grotendeels het geluid van de groep. Dat geluid zweeft tussen muziek voor 60s- en 70s-spaghettiwesterns en krautrock. Het bracht de groep met leden van Creature With The Atom Brain, White Circle Crime Club en Flying Horseman reeds op Incubate en AFF, maar nog niet op cd. In plaats van meteen te gaan voor een volledige langspeler, kozen de muzikanten er immers voor om eerst een reeks van vijf 7” vinyls uit te brengen, waarvan nu de tweede verkrijgbaar is: meteen een ideale cadeautip voor wie ten huize Ennio Morricone nog een cadeautje voor onder de kersboom nodig heeft.
Warp aan de Schelde
De meer elektronische kant van de Mist-affiche wordt aangevoerd door Pomrad, het pseudoniem waaronder Adriaan Van de Velde in binnen- en buitenland meer en meer aandacht begint te genereren. Van de Velde stuurde af als jazzpianist aan het conservatorium in Antwerpen, maar laat zich als Pomrad vooral kennen als iemand die niet exclusief op dat terrein wil blijven. Gevoed door de hiphopprogramma’s van Lefto, bracht hij tot nog toe twee ep’s uit die in de lijn liggen van producers als Hudson Mohawke en Rustie.
Pomrad
Optredens van Pomrad staan doorgaans niet bekend om hun vlekkeloos verloop. Een technisch mankementje of de improvisatiedrang van Van de Velde doen de zaak meer dan eens ontsporen, al hoeft het publiek dat niet altijd te merken. Dat Van de Velde na een optreden zelden echt tevreden is, zegt dan ook meer over de hoogte waarop hij de lat voor zichzelf legt, dan over zijn muzikale kwaliteit op zich.
Nog zo’n muzikant die hoog op de hit list van de jazzpolitie staat is rietblazer Andrew Claeys die, met moeite eenendertig jaar oud, al een indrukwekkende staat van dienst heeft opgebouwd met Hamster Axis of the One-Click Panther, STUFF, BRZZVLL en Chaos Of The Haunted Spire. Voor Internal Sun is hij te horen op EWI (electronic wind instrument), handsonic (een kleine multipad) en software. Samen met vj Natché knutselt hij daarmee muziek in elkaar die borrelt, flippert, glitcht of tribaal doordendert als een esoterische Flying Lotus. Alsof de twee er alle moeite voor doen om contact te leggen met leven in andere zonnestelsels.
Dan klinkt het Leuvense producersduo Moodprint heel wat meer voor de hand liggend. Oppervlakkig is de muziek van Alectric en Poldoore echter niet te noemen, want met hun combinatie van funky elektronica en ambient leggen ze mooi een gelaagd geluid neer dat gezegend is met een ontspanning die de fans van Mount Kimbie meer dan aangenaam in de oren zal klinken.
Troebel vaarwater
Kaboom Karavan (foto: Mark Rietveld)
In het verleden nodigde Bosteels wel eens bevriende muzikanten uit om hem bij een release of op het podium bij te staan. Dit leidde dan tot taferelen waarbij iemand op het kader van een piano, nog bespannen met snaren, stond te dansen. Het geluid dat zo geproduceerd werd, was voor Bosteels niet alleen geschikt als performance, maar werd integraal opgenomen in het muzikale discours. Of hij deze onorthodoxe klankproductie tijdens het Mist Festival nog eens zal herhalen blijft koffiedik kijken. En zo wordt Kaboom Karavan, zowel conceptueel als muzikaal, de artiest bij uitstek om de troebele ondoorzichtigheid van het Mist Festival te verklanken.
