Viktor Vaughn, Metal Fingers, Zev Lov X, King Geedorah en ga zo maar door: aan pseudoniemen heeft de Amerikaanse hiphop-artiest Daniel Dumile duidelijk geen gebrek, maar zijn meest illustere alter ego blijft nog steeds de gemaskerde MF DOOM.
Met dat typetje heeft Dumile zich ondertussen geprofileerd als het uiterst getalenteerde enfant terrible van de underground hiphop. Die reputatie heeft hij niet het minst te danken aan zijn onvoorspelbare gedrag op optredens, dat onder andere gekenmerkt wordt door schandelijk te laat te komen of absurd korte sets te spelen. Hij deinst er zelfs niet voor terug om dubbelgangers te laten opdraven (wat hij dan artistiek verantwoordt door te stellen dat MF DOOM enkel een typetje is, en niet zozeer de persoon Daniel Dumile). Niet bepaald genereus tegenover zijn fans, maar het getuigt wel van een zekere je m’en fou die zijn muziek onderscheidt van de grijze muizen in het genre.
MF DOOM maakt namelijk hiphop die weinig gemeen heeft met de waantjes van de dag of het gerommel in de mainstream. Geen refreinen vol Auto-Tune dus, of arty opsmuk van intrinsiek conventionele doorslagjes. Wel een uiterst organische sound, speelse samples die vaak uit cartoons komen, een voorliefde voor chaotische structuren, en creatieve teksten over de meest uiteenlopende thema’s.
MF DOOM
MF DOOM brengt buiten die indrukwekkende back catalogue ook een live-drummer mee naar Gent. Een experiment dat veelbelovend lijkt, gezien de genuanceerde ritmiek van zijn oeuvre. Voor de rest valt het af te wachten welke DOOM zal opdagen, als het überhaupt al de echte zal zijn. Het publiek in de Vooruit verwacht dan ook best het onverwachte.
