Wie niet beter weet, zou bij aankondiging Les Nuits de Botanique feërieke avondwandelingen doorheen een romantische tuin verwachten. Ooit was dat wel de visie van de organisatoren, maar met inkrimpen van de naam van dit tiendaags muzikaal walhalla tot Les Nuits is het duidelijk geworden dat het botanische voorgoed is weggecijferd. Geheel noodgedwongen overigens, want deze concertreeks die jaarlijks het festivalseizoen opent, strekt zich ook al enkele jaren uit tot de wondermooie Cirque Royale voor grotere concerten. Dit jaar gaat de organisatie zelfs enkele keren op reis, door een avondprogrammatie te voorzien in Le Manège of L’Alhambra in Bergen of zelfs in zalen in Clermont-Ferrand en Parijs. Kwestie van de op zich al erg brede keuzemogelijkheden nog wat te verruimen. Tijd om de schijnwerpers te richten op enkele acts die in de schaduw van Kaiser Chiefs of Legendary Pink Dots dreigen te blijven staan.
James Holden, Luke Abbott, 16/05/2014, Orangerie 
James Holden
Les Nuits houdt ook van thematische aanpak. Een vrijdagavond inkleden rond het Border Community label kan nooit fout gaan. James Holden houdt zijn labelvrienden niet al te strak in het gareel en geeft hen de vrijheid om de grenzen van progressieve house en minimal af te tasten. De Londenaar houdt vooral van verrassende combinaties, onstabiele melodieën en eigenwijze samples die samen opklimmen tot wonderbaarlijke energie-explosies. Tussen het runnen van een uitermate hippe platenfirma en het remixen van artiesten als Madonna en Radiohead door, vindt Holden gelukkig de nodige tijd om een tweede eigen langspeler te maken. ‘The Inheritors’ teert op traditionele percussie en tribalritmen die samen met veel synthesizerlijnen in heuse tranceverwekkende bewegingen worden geplaatst. Een vleug ruis, een tikkeltje jazz, een sombere atmosfeer: aan ideeën geen gebrek. De structuur is een andere zaak. De plaat stuurt de luisteraar op een heel eigenwijze manier richting verwarring door de rollen van de verschillende elementen regelmatig om te draaien.
Live ligt de psychedelische drempel gelukkig een stuk lager en durft James Holden het kind in zichzelf wat meer loslaten. Een technoset waar klassieke muziek of freejazz doorheen wordt gegooid is maar een beginpunt. Wat de website van Les Nuits vergat aan te kondigen, is dat Holden (volgens zijn eigen site) live komt optreden en naast een boel synthesizers en oscillators ook een heuse drummer en een saxofonist mee op podium sleurt om zijn industriële, vrij zware dancemuziek extra op te pompen.
Holden neemt zijn rechterhand Luke Abbott mee op sleeptouw. De al even eigenwijze producer uit Norwich heeft het al helemaal niet begrepen op een klassieke dj-set. Het podium moet een speeltuin zijn, vol elektronische apparaten waar live mee kan geëxperimenteerd worden. Het is de opdracht om dit te kanaliseren in aantrekkelijke melodieuze IDM met knallende elektrobeats en aangrijpende, intrigerende klanken. De net opgedoken YouTube film waarin hij ‘Amphis’ live speelt, een van de voorbodes van zijn te verschijnen tweede langspeler, is opgenomen in een park met een tafeltje vol geluidsmodulators, andere vreemde apparaten en een spaghetti aan draden en connecties. Abbott zoekt zijn heil vooral in de juiste (hypnotiserende) sfeer en schuurt daarbij nauw aan bij minimale ambientmuziek. Die frutselmomenten zullen zeker ook aanwezig zijn op Abbott zijn liveshow in Brussel, waar hij aan den lijve wilt ondervinden welke combinaties wel of niet aanslaan om samen met het publiek te kunnen knutselen aan zijn nieuwe plaat. Over een organisch proces gesproken.
Juana Molina, 18/05/2014, Rotonde
In haar dertiger jaren maakte ze van muziek haar beroep en groeide Juana Molina uit tot een klinkende naam in de folkwereld. Hoe de Argentijnse het daartoe schopte is een ander verhaal. Haar atypische verleden en entourage (als dochter van tangozanger Horacio Molina) zullen in elk geval hebben bijgedragen aan Molina’s hoogstpersoonlijke variant van het genre. Ze mag dan wel een vrouw op leeftijd zijn, ze klinkt als een jeugdige zangeres. Haar zacht-fluwelen stemgeluid speelt een elementaire rol in het werk van de artieste. Het warme Spaanse accent geeft de songs niet alleen hun Zuiderse teneur, maar hult ze tegelijk in een dromerige wolkensluier waar het als luisteraar aangenaam ontspannen is.
Anno 2014 kan Juana Molina een uitgebreid portfolio voorleggen waarin een mooie evolutie te ontdekken valt. Haar tweede album ‘Segundo’ waar ze met akoestische gitaar achter de micro staat, duwde haar kwaliteiten in de richting van het podium. Vooral de souplesse waarmee de solo artieste akoestische klanken vermengt met elektronische snufjes is hier opmerkelijk.
Een tripje naar Los Angeles brengt haar in contact met de mogelijkheden van de Loop Station (een apparaatje om geluidsfragmenten mee op te nemen en af te spelen) waarna het een vaste plaats verkrijgt in haar instrumentarium. Getuige daarvan zijn de repetitieve stukjes op het album ‘Tres Cosas’. Vooral in een live context komt dit medium erg goed van pas, aangezien het de zangeres toelaat om in dialoog te treden met zichzelf. Dat stapelen van opgenomen geluidslaagjes wordt op ‘Un Dia’ flink in de verf gezet. Daar gaat de Argentijnse er vol tegenaan met psychedelische stukken die wemelen van de energie. Molina’s stem wordt quasi een abstract element en vindt haar equivalent in de organische synthpartijen en polyritmische percussie.
In de Botanique stelt Juana Molina haar recent verschenen album ‘Wed 21’ voor. Bijgestaan door twee muzikanten klinkt haar geluidspallet weer een stukje volumineuzer wat de dynamiek ten goede komt. De groove van drums, gitaar en synthklanken, legt een stabiele fundering om probleemloos op voort te bouwen. Dat er vooruitgang zit in de muziek van deze vrouw staat inmiddels vast. Molina bewijst nog maar eens dat ze haar culturele codes perfect kan overbrengen via hedendaagse methodes. Geitenwollen sokken behoren dus in geen geval tot de dress code. 
Juana Molina
Nuit Belge, 21/05/2014, diverse zalen
Woensdag 21 mei staan alle zalen van de Botanique in het teken van muzikaal confederalisme. Tijdens de Nuit Belge komt schoon volk uit de verschillende landsgedeelten de tricolore eer hoog houden. Er valt op deze avond vrij te zappen tussen een bont allegaartje inlands toptalent. Niet alleen de Antwerpse hiphopster met Congolese roots Coely, het Gentse indierockduo Madensuyu en de Luikse bluesrockers van The Experimental Tropic Blues Band tekenen present, maar ook tal van anderen zullen illustreren dat enig Belgisch chauvinisme zeker op zijn plaats is.
Het Antwerpse School Is Cool hoeft eigenlijk geen introductie: de prettig gestoorde bende rond zanger/gitarist Johannes Genard won in 2010 Humo’s Rock Rally met euforische popsongs vol glasheldere melodieën en opzwepende ritmes. Op zijn vindingrijke eersteling ‘Entropology’ (2011) combineerde de groep het grote gebaar van Arcade Fire met het muzikale eclecticisme van het vroege dEUS. Na het vertrek van violiste Nele Paelinck en percussionist Andrew Van Ostade blijkt de klankkleur van de jongste plaat ‘Nature Fear’ iets donkerder, maar luisterrijke stilisme is helemaal intact gebleven.
De Gentenaren van Amatorski scheerden eveneens hoge toppen in die bewuste editie van Humo’s befaamde rockconcours. Hun verstilde, melancholische (f)luisterliedjes bleken een druppel van puurheid in een oceaan van lawaai. De intimistische indiefolk van de groep evolueerde op ‘TBC’ (2011) gaandeweg richting kwetsbare triphop en ongrijpbare elektronica. Het recent verschenen ‘From Clay to Figures’ gaat probleemloos op dat elan verder.
My Little Cheap Dictaphone oftewel MLCD zette zichzelf in 2010 op de landkaart met ‘The Tragic Tale of a Genius’: een ambitieus conceptalbum over een jonge muzikant op de grens tussen waanzin en genialiteit. Losjes gebaseerd op de biografie van Brian Wilson (The Beach Boys), bleek deze rijk gearrangeerde pop- en rockopera even vernuftig als veelzijdig. Eerder dit jaar brachten de Luikenaren hun vierde album ‘The Smoke Behind the Sound’ uit, opnieuw een sprankelende popplaat die baadt in een melancholisch sfeertje.
Meer spitsvondig en avontuurlijk fraais komt die avond uit de koker van Robbing Millions. Op hun debuut-EP ‘Ages en Suns’ (2013) strooiden deze jonge Brusselaars kwistig met dromerige zangharmonieën, ingenieuze gitaarmotiefjes en koortsachtige ritmes. De weerbarstige indiepop van het kwintet was eerder al te horen op het podium van onder andere Dour, Les Ardentes, Deep in the Woods en Boomtown. Dit is dus een band om in de gaten te houden.
Royal Blood e.a., 22/05/2014, Orangerie
Op deze dag vieren snoeiharde gitaren hoogtij in de Orangerie. Het Engelse Royal Blood wordt door The Guardian omschreven als “potentially the best rock duo since the White Stripes”. Mike Kerr (zang, bas) en Ben Thatcher (drums) blazen hun publiek graag omver met opruiende vocalen, monsterlijke riffs en monumentaal slagwerk. De vergelijkingen met de vuige garagerock van The Black Keys of de klassieke hardrock van Deep Purple zijn niet uit de lucht geplukt. Dat is zelfs Herman Schuermans niet ontgaan: met hun verschroeiende eerste EP ‘Out of the Black’ onder arm staan de heren deze zomer ook op Rock Werchter.
In het kielzog van Royal Blood komen ook Solids en The Amazing Snakeheads hun instrumenten geselen. Het Canadese duo Solids is schatplichtig aan de alternatieve rockscene van de late jaren tachtig en de vroege jaren negentig. Op hun debuutplaat ‘Blame Confusion’ zitten gruizelige gitaarmelodieën à la Dinosaur Jr. goed verstopt onder dikke lagen distortion en worden de songs gespeeld met een intensiteit die refereert aan de onstuimige post-hardcore van Hüsker Dü. Ook The Amazing Snakeheads bracht recentelijk een eerste album uit, getiteld ‘Amphetamine Ballads’. Het trio uit Glasgow grossiert in rauwe, energieke gitaarexploten met wortels in punkrock, blues en rockabilly. Oordopjes zullen waarschijnlijk geen overbodige luxe blijken.
The War on Drugs, 25/05/2014, Rotonde
Wie dacht dat The War On Drugs aan kwaliteit ging inboeten nadat Kurt Vile – de oorspronkelijke zanger die ondertussen met zijn The Violaters aan een succesvolle solocarrière timmert - de band verliet, zal zijn mening moeten herzien. Het eerste album zonder Vile, ‘Slave Ambient’, was reeds lichtjes geniaal en het recent verschenen ‘Lost in the Dream’ is zo mogelijk nog sterker.
Op deze recente schijf bewijst bezieler van de band Granduciel als songschrijver nog gegroeid te zijn. De muziek komt veel directer over. De overweldigende gitaarpartijen krijgen steevast laagjes blazers, elektronica en steelgitaar over zich heen, waardoor iedere luisterbeurt weer nieuwe dingen te ontdekken vallen. ‘Lost in the Dream’ is dan ook een echte groeiplaat. Tekstueel sluit alles naadloos bij de muziek aan. Nooit is duidelijk waar Granduciel het nu exact over heeft, maar de sfeer die hij wil scheppen, is meteen te bevatten. Aan het woord is een man die vervreemd is van de maatschappij, die alles door zijn vingers ziet glippen en angstig door de dag wandelt. Maar eveneens een man die niet in zelfbeklag wil vervallen. Het is dit album dat The War On Drugs deze zomer terug naar Europa brengt. Ook op de affiche van Les Nuits staan ze terecht te pronken.
De vierkoppige band uit Philadelphia wordt steevast in verband gebracht met de folksound van Bob Dylan, de power van Bruce Springsteen en het eigenzinnige van Neil Young. Bovenal heeft ze een eigen, typerende sound ontwikkeld. Met zijn soms lang uitgesponnen songs, neemt dit kwartet de luisteraar steevast mee in de hogere sferen van indie, folk en rock, allen samengebracht in geweldige gitaarsongs. Die sfeersetting blijkt ook essentieel in de band zijn live optredens, waar finesse, melodie en compositie ten top worden gedreven. Hun muziek zorgt ervoor dat de haren van het publiek één voor één rechtop komen te staan en kippenvel niet vermeden kan worden.
