Les Nuits bezoeken is zoiets als naar het Dour Festival gaan: zonder een grondige voorbereiding kom je er niet. Botanique presenteert van 7 tot 17 mei voor de zesentwintigste keer een lange, eclectische lijst van wat muziek volgens hen moet en kan zijn. Les Nuits is één van de momenten die een zichzelf respecterende muziekliefhebber enkele maanden op voorhand rood omcirceld moet hebben in zijn agenda. Van experimentele rock tot dubstep, van engelengezang tot wereldmuziek of diepe elektro, de wellicht mooiste club van het land schotelt meer dan honderd bands voor: ervaren rotten als Tindersticks, Black Rebel Motorcycle Club, Jamie Lidell en Admiral Freebee leiden vers talent door de Chapiteau, de Orangerie, de Rotonde, het Musée en de Cirque Royale.
Les nuits des Coryphées
Botanique programeert dit jaar heel wat vrouwelijk schoon met een serieuze hoek af. Ze worden allemaal gekarakteriseerd door een dijk van een engelenstem en een voorliefde voor geflipte arrangementen.
De zusjes Cassidy van Cocorosie zijn reeds oude rotten in het genre, maar hun optredens staan nog altijd garant voor een geflipte travelling circus show waarin de luisteraar wordt meegezogen in hun geflipte universum waarin het dromerige en het huiveringwekkende hand in hand gaan.
Joanna Newsom won al een tijdje geleden een speciale plek in menig muziekhart. ‘Ys’ was een mijlpijl in de neo-folk. Newsom heeft haar eigen mytische interpretatie van folk en bekoort met haar gevoelige harpspel, haar unieke, breekbare stem en de poëzie van haar teksten. Elke noot van deze moderne bard herbergt een eigen leven. Newsom heeft een stem die verplicht te kiezen: vertwijfelde afschuw of onvoorwaardelijke liefde.
Lonely Drifter Karen is een unie van drie mensen met een verschillende muzikale achtergrond. In de muziek van de groep klinken dan ook echo’s van folk, rock, cabaret, klassiek, jazz en pop. De Oostenrijkse zangeres Tanja Frinta behaagt met een glimlachende feeënstemmetje dat soms behoorlijk donker en weemoedig kan uithalen.
Als vertegenwoordigster van de Franse scène kruipt Françoiz Breut op het podium. Breut heeft een heel eigen geluid. Haar fijne, kraakheldere stem zalft de lichtvoetige melodieën. De meeslepende muzikale poëzie wordt gekenmerkt door een fijn gevoel voor ritme en sfeervolle arrangementen. Breut is de perfecte opwarmer voor de nu al bloedstollende passage van de Tindersticks. De Britten zakken reeds voor de vierde keer af naar Botanique, en dit keer met een primeur: ze zullen speciaal voor Les Nuits hun nieuwe album voorstellen.
In deze categorie is ook de even flamboyante als ravissante Cibelle (uitgesproken si-bé-lie) terug te vinden. Vier jaar na ‘The Shine of Dried Electric Leaves’ toert ze met een nieuw muzikaal avontuur. Cibelle kruipt in de huid van Sonja Khalecallon, een uitdagende cabaretzangeres die de gasten van het Las Vênus Resort Palace Hotel alle besognes van een vergane wereld moet doen vergeten. Haar medicijn is een even speelse als kitscherige mix van onaardse fluisterpop die vrolijk zwiept tussen luchtig georchestreerde exotica, zwoele samba, funky Braziliaanse psychedelica uit de jaren ‘60 en hier en daar een streep americana. De excentrieke Cibelle schrijft geen kauwgomballenmelodieën die blijven plakken tot lang na ze interessant zijn geweest, en gelukkig maar. Haar muziek is een rechtstreekse afspiegeling van haar uiterlijk (of was het omgekeerd?): een opstand van kleuren en stijlen.
Les Nuits d’ Hip Hop
Botanique verwent eveneens de hiphop-fanaten. Met Speech Debelle, Theophilus London en IsWhat?! staan er drie grote namen op het programma. Speech Debelle won vorig jaar terecht de presitigieuze Mercury Prze voor haar debuutalbum ‘Speech Therapy’. De warme, poëtische rap van Debelle staat centraal en wordt smaakvol ingekleurd met jazz, soul en reggae.
IsWhat?! ligt in de lijn van The Roots. Het is innovatieve, organische hiphop die geworteld zit in de bop en free jazz traditie met samples uit bvb. John Coltrane’s Giants Steps. Rapper Napoleon Maddox kiest zijn woorden zorgvuldig: ritme en betekenis moeten samen vallen. Zijn raps zijn provocatief en sociaal kritisch.
Theophilus London heeft een lijzige flow die wordt onderbouwd met muziek die geïnspireerd is door soul en electro. London is bovendien niet vies van de jaren ’80 en incorporeert de new wave zonder verpinken in zijn beats.
Ook een van de meest tergende voorvaders van de hiphop, Gil Scott-Heron, zakt af naar Botanique. De aggresieve street poetry van de man en het experimentele karakter van zijn muziek is een bron van inspiratie geweest voor tal van groepen. Met zijn hese, declarerende stem brengt hij zijn politieke ideeën over de revolutie op flarden van gekapte blues, krakende jazz en gladde disco.
Harde grime kan je van Wiley verwachten. De donkere, Britse variant van gangsta rap, een combinatie van UK garage en hiphop is gekend voor zijn agressieve en snelle manier van rappen en industriële, minimale begeleiding. Ook de Deense Lucy Love gaat de Botanique op haar grondvesten doen beven met pompende dub hop. Kopenhagen als hoofdstad van Londen , lijkt een slechte Amerikanenmop, maar Lucy Love lijkt zo uit Oost-Londen te komen: met een dikke Londense tongval rapt ze over zware grime die aanleunt bij het werk van Wiley en de vroege Dizzee Rascal. Boen die booty en bouncen maar!
Les Belgische Nuits
België barst. Akkoord; België barst van het talent. Op de Franse televisiezender TF1 werd Vlaanderen per abuis voorgesteld als Wallonië en vice versa. Botanique toont met zijn Nuit Belge dat dat misschien nog niet zo onvergeeflijk is als het de flamingant wel lijkt, aangezien uit beide landsdelen sterke delegaties komen afzakken naar Botanique.
De Aarlense zanger van Sharko, David Bartholemé, stelt zijn soloproject voor: gevoelige gitaarnummers waarin Bartholomé zijn getormenteerde nummers in een jasje van donkere humor inpakt.
Dez Mona heeft al een tijdje een ster in het Belgische muziekfirmament gereserveerd met hun donkere mix van jazz, gospel en kamermuziek. Gregory Frateur en de zijnen graven in de mistroostige krochten van de ziel. Op plaat mist het geweldige stembereik van Frateur zijn doel niet, maar live neemt het de ruggegraat in een stevige houdgreep om pas los te laten wanneer de laatste noot lang is uitgestorven.
Op diezelfde kaart van TF1 werd Brussel vergeten. Lokale boys Hallo Kosmo komen uitleggen waarom dat een vergissing was. Onder leiding van Daniel Offerman , bassist van Girls in Hawai, brengen ze stevig dansbare elektrorock die bulkt van vocoders, psychedelische synths en snoeiharde beats. Humor, jaren tachtig en goedgemutste elektro gaan hand in hand bij deze jongens. Dansen is toegelaten.
Ook op andere dagen is de Belgische kweek talrijk terug te vinden. Het bloedmooie Isbells is een nog redelijk jonge groep, maar heeft zich al een rijke schare fans weten te vergaren. De sobere, etherische folkmelodieën doen denken aan Bon Iver. Live werkt de ravissante samenzang op het gemoed, wat dit tot een perfect optreden maakt om toch maar dat huwelijksaanzoek te overwegen. Isbells kregen samen met Dan San een eigen avond en terecht. Dan San specialiseert zich in een zelfde intimiteit als de Isbells. Diepe vocale harmonieën smelten samen met meditatieve folkgitaren. De Luikenaars zijn vooralsnog niet erg bekend in Vlaanderen, maar fans van Bright Eyes en Grizzly Bear zullen deze dromerige folk zeker kunnen smaken.
Klassiekers als My Little Cheap Dictaphone, Admiral Freebee en Absynthe Minded zijn ook van de partij. Admiral Freebee kwam met een driftige plaat vol tegenstellingen op de proppen. ‘The Honey & The Knife’ staat vol gesofisticeerde pop en snedige gitaren die smeken om op het podium gebracht te worden. De finesse zal wel wat verloren gaan, maar de Admiraal is een beroeps volksmenner die dat met grandeur zal oplossen.
Een unieke groep in België is het orchestrale My Little Cheap Dictaphone. Deze ‘moderne pop opera’ is een megalomaan project van RedBoy (Hollywood Porn Stars) die samenwerkt met mensen uit de muziek (rock en symfonie) en uit de film- en theaterwereld om een surrealistisch rockplakboek te creëren.
Les Nuits Eléctriques
De hype rond de Fagget Fairys is alweer een tijdje geleden, maar de Deense flikkerfeetjes komen in de Botanique tonen dat hun lesbische ghetto-funk-electro bloedgeil werkt op de onderbuik en bijhorende dansspieren. De pompende mix tussen grommende dancehall, elektro, crunk en kleverige hiphop is nietsontzienend, grime, grappig en uitgesproken lesbo, en alleen daarom al zal ondergetekende vooraan staan shaken.
De nieuwe Belgische electrosensatie van het jaar zijn de Vermin Twins. Hun hyperkinetische stuiterelektro ontspringt uit een combinatie van geflipte beats (als diepe Daft Punk of een bipolaire Basement Jaxx) en bliepjes, tunetjes en wat niet al uit oude nintendo’s en huis-tuin-en keukenmateriaal. Lotte Vanhamel zingt sexy. Niet gewoon sexy. Buitgewoon sexy. Sexy als een klinkende billenkoek op de bips van niemand minder dan Kylie Minogue. De muziek is een heftige onenightstand tussen zin voor experiment en groove. Live zijn de Twins bovendien een geheelervaring. Lotte Van Hamel studeerde af in stop motion en animatie en dat wordt naar het podium vertaald.
De Canadezen van Holy Fuck kunnen niet ontbreken in deze aankondiging. Deze elektronisch opgefokte krautrock is een schizofrene soundtrack voor nachtbrakers. Pulserende bassen en hysterische synths bouwen een nijpend zware spanning op en sporadisch geschreeuw verhoogt het gevoel van claustrofobie. Dit is een oorverdovende trip voor de donkere ziel.
Volgens de myspacepagina van Piano Club spelen deze Belgen popmuziek. De bijsluiter zou wel moeten vermelden dat hier eigenlijk donkere krautpop onder verstaan wordt. De Luikenaars stonden eerder al in de Orangerie met hun vintage synths en jaren ’80 beats en bij Les Nuits weten ze dan ook waarom ze opnieuw worden geprogrammerd. Dit keer samen met de minimalistische elektro van de Londense hipperds van We have Band.
Les Nuits des Fous
Men moet niet om schizofreen te zijn om naar Deerhunter te luisteren, maar het helpt. De band staat bekend voor zijn intense optredens en Les Nuits is dan ook een uitgelezen moment om van deze experimentele noise rock te genieten. De nummers van deze indierockformatie zijn stuk voor stuk popnummers. De Amerikanen weten dat echter goed te verbergen door hun nummers een ontwrichtende meerlagigheid te geven. Gefragmenteerde ritmes en metalen gitaren leggen een agressieve fond voor de etherische, hypnotiserende vocalen van Deerhunters excentrieke zanger Bradford Cox. Cox leidt aan het Marfan-syndroom wat hem abnormaal lange en graatmagere ledematen geeft en hij versterkt zijn bevreemdend uiterlijk met Victoriaanse pruiken, zonnejurkjes of vals bloed op het aangezicht. "I don't like the idea of going around stage in just jeans and a t-shirt. It seems anticlimactic,” zei hij aan het blad Pitchfork. Benieuwd wat hij voor Brussel in petto heeft.
Van een ander kaliber, maar even geschift, is de bende van Gogol Bordello. Deze naar New York geëmigreerde Oost-European zullen de Botanique doen opvlammen met hun zogenaamde gipsy punk, een mix tussen traditionele Romamuziek en Amerikaanse punk. Live staan ze garant voor kolder, energie en originaliteit.
Voor de muziekfanaat is Les Nuits Botanique de eerste intensieve training voor een lange zomermarathon tijdens de festivalmaanden.
