Voor hun eerste tour van het seizoen 2014-2015 sturen de JazzLab Series Black Flower op pad, de band waarmee saxofonist Nathan Daems zich in de Ethio-jazz gooit.
Nathan Daems heeft het niet met grenzen, of toch zeker niet met muzikale. Al van jongs af aan keek hij over en voorbij de in het westen gangbare klanken, een ontdekkingstocht die begon toen hij als kind een cd met Arabische muziek ontleende in een discotheek. Het werd het begin van een muzikale zoektocht die duidelijk hoorbaar werd in zijn eigen muzikale output. Daems mag dan in de eerste plaats als leider op de scène gekomen zijn via de jazz, met groepen als het Antwerp Gipsy-Ska Orkestra, Bazaar d'Orient, het Orchestre International du Vetex en het Ragini Trio gaat zijn blikveld veel ruimer. Black Flower is dan ook niet zozeer een stapje opzij, maar een halte in een traject dat de saxofonist al jaren volgt.
Ijzersterk concept
Voor Black Flower haalde Daems de spreekwoordelijke mosterd in Ethiopië. Daar geraakten jazz, latin en funk in de tweede helft van de twintigste eeuw verstrikt met plaatselijke populaire muziek. Het resultaat was een broeierig en bij momenten psychedelisch geluid dat vooral met Mulatu Astatke (gewezen student aan het Londense Trinity College en het Berklee College of Music in Boston) de aandacht trok buiten Ethiopië en later ook die van Nathan Daems.
Nathan Daems
Zesde muzikant
Voor die grooves krijgt Daems de hulp van drummer Simon Segers (De Beren Gieren, Stadt), bassist Filip Vandebril (Antwerp Gipsy-Ska Orkestra, Bazaar d'Orient), keyboardspeler Wouter Haest (Los Callejeros) en cornettist Jon Birdsong: een gezelschap van muzikanten die ook niet goed zijn in zich op één enkele stijl richten. Na een ep uit 2012 verscheen in 2014 het album ‘Abyssinia Afterlife’, een plaat waarop alle composities op een na uit de pen van Daems komen. Toch wil die niet zomaar gezegd Black Flower louter “zijn” project is.
“Het klopt het dat ik een heel grote stempel druk, maar de muzikanten van Black Flower hebben stuk voor stuk zo'n sterk muzikaal karakter dat je absoluut niet kan zeggen dat het slechts een "Nathan Daems project" is. Ik ken elke muzikant al lang en schrijf de muziek zo dat het beste van hen naar boven komt. Ik spendeer nogal veel tijd aan componeren en dat doe ik altijd alleen, meestal van 's avonds tot 's morgens omdat ik dan op een soort verslavende concentratiegolf surf, op een zee van muzikale mogelijkheden. Ik ben dus het brein achter de muziek maar met alleen brein maak je geen muziek.”
Black Flower (foto: Bruno Bollaert)
Kleur en geur
Die concertsituaties vormen uiteindelijk de test voor Black Flower om te zien of de mix van luister- en dansmuziek beide aspecten recht doet. Dat bleek op Gent Jazz, waar de band elke avond van de eerste festivalweek afsloot, in elk geval aardig mee te vallen. Meer dan een eenvoudige vraag van Daems had het publiek niet nodig om de zorgvuldig opgestelde stoeltjes aan kant te zetten. Maar hoe gaat dat gaan tijdens de JazzLab tour waarvoor Black Flower speelt in zalen waar Daems’ vraag wel eens minder evident zou kunnen zijn?
“We passen de spanningsboog en de playlist van onze set aan naargelang we voor een zittend en staand publiek spelen. Andere dingen kunnen daar trouwens ook een invloed op hebben, zoals (bij wijze van spreken) de geur en de kleur van de zaal en hoe we ons die avond zelf voelen. In die zin blijft het jazz: geen enkel concert is hetzelfde. De muziek heeft een eigen leven als iemand die zich de ene dag zo kleedt en de andere dag anders. Dat vind ik heel gezond, want het wil zeggen dat de muziek geen voorgekauwde formule is maar eerder een eigen persoonlijkheid heeft. Een persoonlijkheid die net zoals mensen subtiel anders is naargelang waar die zich bevindt, in welk gezelschap.”
Ook de muzikale persoonlijkheid van Daems zelf blijft zich ontwikkelen. Na Afrikaanse, Ethiopische, Indische en Oost-Europese avonturen (een opsomming die geen volledigheid nastreeft) zit de saxofonist nog voor zijn JazzLab Series tour met Black Flower goed en wel vertrokken is, al met andere dingen in zijn hoofd. “Momenteel zit ik in Griekenland waar ik me bij de grootmeester Evgenios Voulgaris verdiep in de rebetiko, muziek van Griekse Turken die in de jaren ‘20 en ’30 een eigen soort blues ontwikkelden. Ook dit is weer een voorbeeld van "entertainende" dansmuziek die een ongelooflijk intense diepgang heeft. Daar zal ooit nog wel eens een nieuw project van komen. Wacht maar af. En zeg dat ik het gezegd heb.”
