Ooit was Jazz in’t Park een gratis openluchtfestival dat opkomende muzikanten en tanende grootheden van eigen bodem een podium gaf. Ondertussen is het oergezellige evenement al aan zijn 19e editie toe, en behoort het tot een van de festivals die musici niet zonder trots op hun cv zetten.
De kentering die de laatste jaren heeft plaatsgevonden lijkt misschien niet zo opvallend, maar liefhebbers kunnen er niet naast kijken dat dit jaar bijna geen enkele nobele onbekende zijn of haar weg gevonden heeft naar de affiche. Het festival werd ingekort tot vier aaneengesloten festivaldagen en het gebruikelijke lunchconcert over de middag gaat slechts een enkele keer door. Er wordt tussen donderdag 6 en zondag 9 september kortom geopteerd voor kwantitatief minder maar kwalitatief meer, per dag overigens met een overkoepelend thema. Toch zal, ondanks de sterke affiche, Jazz in’t Park nooit een festival zijn dat overmeesterd wordt door jazzsnobs: daarvoor is de locatie te idyllisch, met toevallige passanten die verwonderd aan de zijlijn blijven staan of de opvallende mix van jonger en ouder publiek, die een geriefelijke atmosfeer creëert. Zoals elk jaar worden er ’s avonds overigens oude jazzfilms afgespeeld. Zelfs de meest onromantische koppels zoeken dan de warmte op in elkaars omhelzing, omkranst door het groen van een van Gents meest verzorgde parken.
Jozef Dumoulin (foto: Cees van de Ven)
Op donderdag staat alles in het teken van de fusion, zij het niet op een gratuite, al te voor de hand liggende manier. Met het
Jozef Dumoulin Trio wist de organisatie immers meteen een band te strikken die overal kleurt, behalve binnen de lijntjes. Hun laatste album ‘Rainbow Boy’ is een uitzonderlijke ontmoeting tussen vrije improvisatie, ambient, subtiele scheuten rock en zelfs een uitstapje naar de klassieke fuga. Crossover kan hun muziek niet genoemd worden, want toetsenist Jozef Dumoulin, bassist Trevor Dunn en drummer Eric Thielemans synthetiseren alle het bovenstaande tot een eigen universum van muzikale entiteiten. Met
BackBack staan vervolgens drie even grote woelwaters op het podium. De gitaren van Filip Wauters, de saxen van Marc de Maeseneer en het immer gepeperde drumwerk van Giovanni Barcella blies al eerder het publiek van Gent Jazz van hun sokken, alwaar het trio bewees het strakke materiaal van hun laatste album ‘Backo’ uitstekend te kunnen vertalen naar de live-setting. Met
Rackham,
de eclectische formatie rondom saxofonist Toine Thys, sluit de eerste festivaldag in iets lichtere stemming af. De groep bestaat uit een heterogene combinatie van vijf muzikanten, waarbij het kwintet alles in het werk stelt om sterk verhalende muziek te laten klinken. Hoewel soms balancerend op het randje van de kitsch, maakt Rackham up-tempo nummers waarbij de luisteraar met de ogen dicht hele werelden ziet opdoemen.
Fulco Ottervanger - De Beren Gieren (foto: Cees van de Ven)
Op vrijdag vindt het enige lunchconcert plaats: traditioneel geprogrammeerd pal op de middag, is het waarschijnlijk dat opnieuw een kleiner aantal mensen de weg zal vinden naar het Zuidpark. Nochtans is het
Kris Defoort Trio niet zomaar een groep: ze openden dit jaar Jazz Middelheim en Defoort is hoe dan ook een naam die men met de laatste jaren steeds vaker hoort vallen. Niet omdat hij telkens weer hetzelfde nummer opvoert, wel het tegendeel. Zijn jongste trio, waarmee hij de aanstekelijke plaat ‘Live in Bruges’ opnam, laat een pianist horen die luistert naar zijn collega’s, en nu eens weerbarstig, dan weer meegaand in het collectief kopje onder gaat. Later die dag volgen opnieuw drie concerten, deze keer in het teken van de “fresh jazz”. Bedoeld wordt dat jonge snaken op de bühne mogen klimmen, te beginnen met het
Bram Weijters Quartet. Ondanks zijn leeftijd was Weijters al vaak te horen als sideman bij Belgische musici, laatst nog op Piet Verbists internationaal geprezen album ‘Zygomatik’. De contrabassist komt ook naar het Koning Albert I-park (de officiële naam van het Zuidpark) afgezakt, deze keer met muziek van Weijters. Lionel Beuvens en Carlos Nardozza zijn de namen die het kwartet vervolledigen. Wetende dat Weijters een voorliefde heeft voor wat meer traditionele, doch breedsprakerige en eigentijds swingde jazz, lijkt de keuze van zijn kompanen een droombezetting op te leveren. Met
Ifa y Xango is het vervolgens de beurt aan echt jonge wolven, vorig jaar nog winnaars van de Jong JazzTalent Gent-wedstrijd en dit jaar goed voor een magisch, intrigerend concert op het Gent Jazz Festival. Het septet deinst er niet voor terug op een meer complexe manier met elkaar te communiceren, zonder dat hun groepsgeluid aan transparantie verliest. Dit wordt dan ook een van de concerten waar deze editie het meest van mag verwacht worden.
Met
De Beren Gieren, het komende jaar nog altijd het “huisensemble” van de Gentse Vooruit, is het altijd prijs, hoewel niemand kan voorspellen wat de drie vrienden-muzikanten deze keer uit hun mouw zullen schudden. Net als op hun debuut ‘wirklich Welt so’ wordt het allicht een verrassend, amusant en ontroerend einde van de avond.
Wie houdt van wat meer volume, moet op zaterdag 8 september richting Gent. Onder de noemer “Jazz XL” komen immers grotere ensembles opdagen. Op klaarlichte dag mag het septet
Rêve d’Éléphant Orchestra de aftrap geven: een poëtisch ensemble dat groots kan klinken, maar altijd getuigt van een klein hart. De muziek van hun laatste album ‘Pourquoi pas un scampi?’ blijft begeesteren door de kleurenrijkdom, waar Michel Massot op tuba zoals gebruikelijk een heel arsenaal aan (in)humane klanken aan toevoegt. Met de
Brussels Youth Jazz Orchestra en de
Belgium Jazz Big Band featuring Lady Linn speelt de organisatie klaarblijkelijk op veilig. Even melodieus geraffineerd, polyritmisch of extravagant als het Rêve d’Éléphant Orchestra zullen deze concerten allicht niet klinken, hoewel Jazz in’t Park er goed aan doet de traditie van het vaak ondergewaardeerde big band-genre hoog te houden.
Dré Pallemaerts (foto: Cees van de Ven)
Op de slotdag verplaatst de festivalleiding het hele programma al naar de namiddag, wellicht om jonge gezinnen aan te trekken. Niet toevallig staat de muziek ook in het teken van “Kittens & Cats”: jonge speelvogels met bakken talent. Het
Pure & Elastic Quintet van vibrafonist Pieter Claus trapt af, met puntige composities waarin de ritmesectie voor de drive moet zorgen. Met Lieven Van Pee op contrabas en Jens Bouttery aan de drums zou dat geen probleem mogen zijn, en evenmin zullen saxofonist Steven Delannoye en gitarist Jan Ghesquière mensen zijn die zich door het vroege uur laten stuiten in hun improvisatiedrift. Daarna bemant de
Christian Mendoza Group het podium, inmiddels goed voor een reeks fantasievolle concerten en voor een beloftevol debuut bij het W.E.R.F.-label. Mendoza houdt van lyriek, maar gaat de pianistieke en compositorische clichés resoluut uit de weg. Zijn kompanen volgen hem stuk voor stuk in zijn verlangen om de jazz van zijn voorspelbaarheid te ontdoen: deze band aan het werk zien, is meemaken hoe ambachtelijkheid leidt tot een overstijgend resultaat. Het vieruurtje op zondag is dan al de laatste hap van deze editie. Het
Dré Pallemaerts Quartet belooft dat te doen in stijl, met dromerige muziek die soms wat richtingloos aanvoelt, maar even vaak het emotionele tactvol koppelt aan een zin voor bedwelmende hersenspinsels van de aanwezige musici. Een knaller van een slotconcert zal dit waarschijnlijk niet zijn, maar juist een organisch en zonderling klanktapijt zal, na het wegsterven van de laatste noot, al dan verlangen naar de volgende editie.
Meer over Jazz in't Park 2012
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
