Voor de 18e editie van het jaarlijkse, gratis festival Jazz in ’t Park selecteerde oudgediende Jan Schiettekatte weer zowel vertrouwde groepen als jong, binnenlands talent. De nadruk ligt echter ook op gezelligheid en met de speciaal voorziene kinderspeeltuin ontpopt het Gentse Jazz in ’t Park zich steeds meer tot een familiefestival. Muzikaal wordt verspreid over vier dagen experimentele naast conventionele jazz geserveerd in het sfeervolle kader van het aangename Zuidpark.
Geen sleet op de formule
Hoewel de inhoud van Jazz in 't Park jaar na jaar quasi ongewijzigd blijft, verliest het festival nooit zijn charme. Dat heeft alles te maken met de ongedwongen, bijna familiale sfeer waarmee publiek, organisatie en muzikanten tegenover elkaar staan. De jaargang dat een beschonken bejaarde het podium opklom en zich de microfoon toe-eigende, waarna de afwezigheid van security ook en vooral de jammende muzikanten uit hun lood leek te slaan, ligt nog niet zo ver in het verleden. Het festival ontleent echter ook zijn sympathieke atmosfeer aan het gegeven dat het publiek mag doen en laten wat het wil. Zo kruipen veel mensen gewoon achteraan in de tent om gezellig te kletsen, terwijl de meer geharde jazzfans vanuit de voorlinie de actie volgen. Anders dan vroeger is dat tegenwoordig het namiddagconcert komt te vervallen en verplaatst wordt naar de vooravond, zodat geen kloof van een aantal uur meer ontstaat. Alles verloopt nu in een langgerekte boog, met vier concerten op een enkele avond, en dit op vier dagen verspreid over twee weekends.
Jong talent
aNoo (foto: Jazz Lab Series)
Dat de grote festivals als Gent Jazz en Jazz Middelheim het zich niet kunnen veroorloven jonge muzikanten kansen te bieden, wordt gecompenseerd door het werk van mensen als Jan Schiettekatte en de stad Gent, die een podium bieden aan vooralsnog obscure namen. Vocalist
Sander de Winne mag op de eerste avond, met name zaterdag 27 augustus, de spits afbijten in een kwintet waar ook klinkende namen als pianist Christian Mendoza, saxofonist Steven Delannoye en drummer Lionel Beuvens in zetelen. Qua stijl belooft de Winne een warmbloedige, melancholische set te brengen die meteen de toon moet zetten voor jazz van de zuiverste soort. Daags nadien mag
aNoo de honneurs waarnemen als jonge band. Ook hier bekende Belgische namen in de gelederen, zoals accordeonist Tuur Florizoone, drummer Yves Peeters en bassiste Yannick Peeters. Bandleidster is echter Finse zangeres en componiste Anu Junnonen, die met aNoo pittoreske, onbezorgde jazz wil maken die de gedachten doet afdwalen naar lang vervlogen, betere tijden. Trombonist Dree Peremans bezorgt deze groep zijn eigen sound, die verder wordt aangevuld door Junnonens vaak met de kindertijd geassocieerde instrumentarium. De week erna geeft
Serge Dacosse om 16u. zaterdag de aftrap, in een kwintet waar ook pianist Michel Bisceglia deel van uitmaakt. De mix van bas en piano met zang, percussie en gitaar wil een symbiose belichamen tussen jazz en flamenco. Dat Dacosse daarbij het grote sentiment niet schuwt bleek reeds uit zijn cd-opnames, maar niettegenstaande is het interessant om te horen hoe drie Spaanse muzikanten zich met het Belgische idioom van Bisceglia en de bandleider vermengen. Ook de
Modern Bop Society, kortweg MBS, is een ontluikend ensemble dat muzikanten met diverse achtergronden samenbrengt en dat een 21e-eeuws, strak in het oor liggende variant op bebop voor ogen heeft, waarmee de slotdag van Jazz in 't Park in voege zal gaan.
Vaste waarden
Narcissus
Belangrijk voor Jazz in 't Park is het evenwicht tussen jonge muzikanten en groepen die inmiddels reeds gelanceerd zijn. Hoewel niet bijzonder bekend in ons land, heeft
Narcissus het voorbije jaar een tweede plaat uitgebracht bij het Brugse W.E.R.F.-label. Tegelijk is bandleider Robin Verheyen een graag geziene gast in New York, waar hij al met enkele bekendere namen het podium deelde. Zijn Narcissus kwartet is een groep die aftastend durft te musiceren, maar even goed tilt Verheyen de muziek met zijn indringende saxofoonklank naar energieke hoogten die terug lijken te grijpen naar de explosieve free jazz uit eind de jaren '60. Met Jozef Dumoulin, ultrageïnspireerd toetsenist (op Rhodes), en de Nederlanders Flin van Hemmen (drums) en Clemens van der Feen (contrabas) als goed op elkaar ingespeelde ritmesectie, voorziet Verheyen zijn muziek van een doortastende onderlaag die harmonisch enorm veel mogelijkheden laat voor improvisaties van gelijk welke muzikant. Gelijkmoedigheid is in dit kwartet een sleutelwoord, hetgeen hun laatste plaat tot een pareltje maakte. Als zij op het avondconcert van de eerste dag van Jazz in 't Park eenzelfde magie kunnen opwekken, zal een absoluut festivalhoogtepunt bereikt worden. Met het
Nathalie Loriers New Trio vist Schiettekatte voor de volgende dag in vertrouwde wateren. Loriers was reeds eerder te gast in Gent, weliswaar niet met dit "nieuwe" trio. Hierin is Philippe Aerts de bassist, wat niet als een verrassing komt, aangevuld met Rick Hollander, een drummer die reeds met een aantal fenomenale Amerikaanse muzikanten samenspeelde. Of hij Loriers' muziek spannender zal maken is maar de vraag, hoewel de sympathieke Waalse met haar natuurlijke zin voor het ontwikkelen van melodieën binnen haar improvisaties het publiek bijna altijd weet in te palmen.
Manu Hermia Trio
Ook het
Manuel Hermia Trio staat niet voor het eerst op Jazz in 't Park, zij het indertijd met een middagconcert voor een schrale opkomst. Nochtans mag Hermia's eigen smeltkroes van jazz met Indische elementen er meer dan zijn. Het trio, met Manolo Cabras als contrabassist en João Lobo als percussionist, brengt op zaterdag 3 september intense jazz, waarin Hermia lange mijmeringen uitspint, waaronder zijn collega-musici ophitsende lijnen leggen die de muziek naar een steeds wranger hoogtepunt lijken te drijven. Tot slot dient ook pianist
Ivan Paduart, te zien op de slotdag, bijgeplaatst te worden in het rijtje met vertrouwde namen. Hij verzamelt deze keer geen fusiongroep om zich heen, maar wel een echt jazzensemble waarin Belgisch talent Jeroen Van Herzeele (tenorsax) en trompettist Carlo Nardozza het mooie weer komen maken. Of Paduart deze keer de clichés zal weten te omzeilen kan niet voorspeld worden, maar de line-up biedt in ieder geval wel het potentieel.
Veelbelovende subtop aan het woord
1000
Tussen de gevestigde waarden en de groepen die nog volop aan het ontluiken zijn, situeert zich een schare bands wiens geluid al op punt staat, maar waarvoor nog geen groot publiek werd gevonden. Zij vormen misschien wel de interessantste categorie jazzbands op de affiche van Jazz in 't Park 2011. Het
Ragini Trio van
Nathan Daems is zo'n groep. Net als het Manuel Hermia Trio houdt de piepjonge Daems van Oosterse invloeden, die hij in zijn Ragini Trio met plezier verwerkt. Gents talent Lander Gyselinck zorgt hier voor drumpartijen waar geen speld tussen te krijgen valt en de Italiaan Marco Bardoscia, niet vies van overdubs, voorziet een galmende contrabasondersteuning die als een opzwepende laag onder Daems piepende sax kruipt, kwispelt en bijt. Aansluitend op zaterdag beklimt
Quentin Dujardin het podium met zijn kwartet, waarin Marokkaanse invloeden (Arabisch violist Jalal El Allouli) raken aan Europese (Tuur Florizoone op accordeon en percussionist Fred Malempré). Dujardin is gefascineerd door wat de smeltkroes tussen flamenco, traditionele jazz en Noord-Afrikaanse wereldmuziek kan opleveren, waardoor ook de interesse van JazzLabSeries reeds werd opgewekt. Ook
1000, de groep rond de Duitse altsaxofonist en fluitist Jan Klare, werd reeds door JazzLabSeries gecontacteerd. Op de slotdag van het eerste weekend speelt het kwartet een van zijn waanzinnige sets, waarvoor Klare als uitgangspunt klassieke composities van bijvoorbeeld Monteverdi, Ravel of Wagner neemt. Gentenaar Bart Maris is hierin de chaotische trompettist, Wilbert de Joode de vettig klinkende bassist en Michael Vatcher de warse drummer. Met zijn vier nationaliteiten belichaamt 1000, uit te spreken op zijn Duits, wat vier verschillende werelden vermogen te doen als ze met elkaar in botsing komen. Hun muziek is compromisloos en dikwijls hard, maar van een enorme inventiviteit die hen al een optreden in het Nederlandse Bimhuis bezorgde. Dat het NRC Handelsblad sprak van "mooie improvisaties en nuances op niveau" staat bovendien mooi op het visitekaartje van deze band.
Mâäk's Spirit
In dezelfde branche situeert men het slotconcert van zaterdag 3 september, wanneer
Radio Chopstick – een verzamelnaam voor de artiesten die aangesloten zijn bij het label Chopstick - het podium vier uur lang zal bezetten. Chopstick is een label dat gitarist Mathias Van de Wiele uit de grond stampte en het zwaartepunt van de avond zal dan ook bij een lange compositie van hem liggen. Ook ziet men leden van het label El Negocito Records verschijnen, die zowel in kleinere als in octet-vorm het beste van zichzelf zullen geven. Helemaal afsluiten doet het festival de dag nadien met
Mâäk Octet, waarvoor het bekende kwartet Mâäk's Spirit verder werd aangevuld met vier gastmuzikanten. Dat zijn een gitarist, twee percussionisten en een contrabassist, allen met een verschillende achtergrond die moeilijk te rijmen lijkt met de complexe, maar energieke jazz van Mâäk's Spirit gewoonlijk mee uitpakt.
Dat programmator Jan Schiettekatte voor de slotconcerten dus geen compromissen heeft willen sluiten, maakt de affiche van dit jaar alweer de moeite waard. Jazz in 't Park biedt voor elk wat wils, gaande van de sporadische jazzluisteraar tot de experimentele meerwaardezoeker, en wie na de slotconcerten blijft plakken, kan getuige zijn van oude jazzfilms waarmee de avonden telkens in nostalgische stemming worden afgesloten. Met gratis toegang en betaalbare horeca-zaken rond de festivaltent, belooft Jazz in 't Park dus weer een aangenaam inluiden van het einde van het groot verlof te worden.
Meer over Jazz in 't Park 2011
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
