Nog welgeteld één editie is Jazz à Liège verwijderd van haar 25-jarig jubileum. Desondanks haalt de organisatie dit jaar al enkele grote namen uit de kast, met op kop Paolo Conte, Archie Shepp en Dave Holland. Geen klein bier voor een festival dat overwegend in de schaduw staat van haar grote Vlaamse broertjes Jazz Middelheim en Gent Jazz.
De overige headliners vertegenwoordigen de Angelsaksische landen. Zo komt met Dave Holland een van de meest geroemde jazzbassisten naar Luik. In de jaren zestig speelde de Engelsman regelmatig in dienst van grote Amerikaanse saxofonisten die in Groot-Brittannië op tournee waren, tot hij werd opgemerkt door Miles Davis. Die nam hem onder zijn vleugels en liet hem deelnemen aan de opnamesessies voor onder meer 'In A Silent Way' en 'Bitches Brew', twee mijlpalen in de geschiedenis van de moderne jazz. Daarna maakte hij vooral furore onder eigen naam, met een hele reeks platen voor ECM, van trio tot bigband. Holland zal tijdens het festival in duo aantreden met de Amerikaanse pianist Kenny Barron en dat resulteerde de afgelopen jaren steevast in shows met een behoorlijk klassiek jazzrepertoire.
Met het Kenny Garrett Quintet en het Charles Gayle Trio staan er nog een paar Amerikaanse kleppers op het programma, zij het dan in heel verschillende disciplines. Saxofonist Kenny Garrett werd in de jaren zeventig en tachtig klaargestoomd in de orkesten van Duke Ellington en Mel Lewis vooraleer hij zich een plaatsje veroverde in Miles Davis' elektrische bands. Tegenwoordig concentreert hij zich uitsluitend op eigen projecten, die veelal te situeren zijn in de hedendaagse mainstreamjazz, al dan niet met de nodige kruisbestuivingen. Daarmee vergeleken is de muziek van 75-jarige Charles Gayle radicale en rechtlijnige dwarsliggersjazz. De verloren zoon van het fire music tijdperk - die nu toch al een hele poos teruggevonden is - bewees twee jaar geleden met de sterke trioplaat ‘Streets’ dat hij nog steeds in staat is een potje broeierige freejazz te stoven. In Luik zal de saxofonist en pianist worden geassisteerd door de geweldige Italiaanse bas- en drumtandem Manolo Cabras/Giovanni Barcella.
<
En de Belgen, die doen natuurlijk ook mee. Zo voorziet het festival behoorlijk veel plaats voor jong (en iets minder jong) talent. Het Fiorini-Houben Quartet speelt een release-concert naar aanleiding van hun kakelverse plaat ‘Bees and Bumblebees’, die begin 2014 op Igloo verscheen. De piepjonge pianist Joachim Caffonnette kreeg ook een plaatsje op de affiche, meer bepaald met zijn kwintet. Hij speelde dit jaar om en bij de 20 concerten als artist in residence in de Brusselse jazzclub Sounds en kon zo het repertoire van zijn Joachim Caffonnette Quintet helemaal op punt zetten. Saxofonist Robin Verheyen brengt nog een keertje zijn International Quartet mee, een fantastische verzameling muzikanten met pianist Bill Carrothers, bassist Drew Gress en drummer Dré Pallemaerts. Daarnaast zijn er ook het Jean-Paul Estiévenart Trio en het trio Pierre de Surgères/Félix Zurstrassen/Lieven Venken, twee bands die in 2013 met sterke platen uitpakten.
Daarmee is nog maar de helft van het eigenlijke programma behandeld. Jazz à Liège jaagt er op drie dagen tijd (eigenlijk maar twee, want de eerste festivaldag treedt enkel Paolo Conte op) dan ook zo’n 25 groepen door, waardoor de bezoekers maar een fractie van de aantredende artiesten zullen kunnen gaan bekijken. Door de veelheid aan stijlen en genres zullen de liefhebbers en kenners vrij makkelijk een persoonlijk parcours kunnen uitstippelen. Anderen kunnen maar beter op hun gevoel afgaan. Al kunnen Google en YouTube alvast wat aanwijzingen geven.
