Dat het exact honderd jaar geleden is dat veel te veel mensen elkaar uitroeiden omwille van wat stukjes land en de domme bevelen van hun opperhoofden, is inmiddels alom geweten. Talrijk zijn de herdenkingsevenementen en –monumenten. Ieperfest voert zo zijn eigen oorlog, voor de 22ste keer op rij! Wie enigszins vertrouwd is met muziekgenres als punk, hardcore of (in beperktere mate) metal, weet wat dit betekent. Op een beperkt, sfeervol terrein bestaande uit een outdoor podium, een podiumtent, een ngo-markt en enkele (veganistische) cateringfaciliteiten gaat weer heerlijk gerommeld worden. Ook deze keer heeft de organisatie gedurende twee dagen een programma samengesteld waarvan de oogbollen van liefhebbers uit hun kassen rollen. Een goede vibe en naam in het internationale milieu laat duidelijk stevige sporen na.
Authority Zero
Ieder jaar spelen er op Ieperfest enkele bands die je daar niet meteen zou verwachten. Het eerder punk georiënteerde Authority Zero is er daar dit jaar één van. De uit Arizona afkomstige band timmert al sinds 1994 hard aan de weg, al is het pas sinds het uitbrengen van ‘A Passage In Time’ in 2002 dat ze enige bekendheid verwierven. De laatste jaren toeren ze ook regelmatig in Europa en ondertussen staan ze ook hier stevig op de punkrockkaart. Of ze ook het hardcore publiek van Ieperfest gaan kunnen overtuigen met hun mix van ska, reggae en stevige punkrock, valt af te wachten. Vorig jaar sloegen ze er in ieder geval wel in om op een vroeg uur reeds de tent van Groezrock in vuur en vlam te zetten, dus toch wel eentje om naar uit te kijken. De ideale manier om even op adem te komen tussen al dat hardcore geweld.
Bane
Conflict
Ieperfest eert zijn punklegendes. De anarchopunkers en milieuactivisten van Conflict zien her het heil niet van in om ver te reizen om hun gal te komen spuwen over een publiek, maar het is de organisatoren toch maar netjes gelukt om de inmiddels meer dan dertig jaar meedraaiende hanenkamdragers, die nog steeds door M.I.5 in de gaten worden gehouden, over te laten vliegen. Conflict heeft zijn naam dan ook niet gestolen. Met anarchie en het omver werpen van het Tatcherregime hoog in het vaandel, is Conflict onder leiding van ex-Crass ster Steve Ignorant een van de eerste Britse bands die publiekelijk haatgevoelens opwekte. Daarnaast is Conflict met zijn snelle, tierige punkrocksongs ook fervent dierenrechtenactivist, en dat is op een veganistisch festival als Ieperfest natuurlijk uitermate welkom.
Converge
Met hun mix van psychedelische hardcore met extreme metal, slaat het Amerikaanse Converge al jaar en dag iedereen compleet murw. Ondanks dat hun platen heel veel variatie bevatten - de ene al eens wat trager en logger dan weer sneller dan het licht - zal deze band dan ook nooit een band voor watjes worden. Een radicale koerswijziging zijn ze nooit ondergaan en zal er ook nooit komen. Coverge komt, overtuigt en overwint. Dat doen ze iedere keer opnieuw en dat zal op acht augustus niet anders zijn. Wie weet wordt het wel een robbertje knokken met hun ex-bandleden Bane.
Crowbar
Er zijn zwaargewichten en er is Crowbar. Deze band afkomstig uit het moerasland van New Orleans heeft op zijn eentje de aanzet gegeven tot een explosie van sludgegroepen die vaak vooral het archetypische geluid van deze heren pogen na te bootsen. De formatie rond frontman Kirk Windstein grossiert nog steeds in songs die traag en pletwalsend op de luisteraar afkomen, met occasioneel een heftige hardcoreversnelling. Het is echter vooral in de zwaar zoemende gitaarsound die welhaast drassig klinkt, dat de heren op hun best zijn. Een vette groove ingekapseld in melancholische agressie? Het kan.
Dead Kennedys
‘Too Drunk to Fuck’, ‘California Über Alles’, ‘Nazi Punks Fuck Off’ ... het waren enkele klassieke meezingers die vorig jaar over de weide van Ieperfest mochten knallen wanneer de flamboyante Jello Biafra en zijn Guantanamo School of Medecine het podium betraden om een onvergetelijke show neer te zetten. En kijk, een jaar later staan zijn ex-collegae van Dead Kennedy’s (met wie Biafra niets meer wil te maken hebben) op het programma. Wie het wat uit het oog was verloren: the Dead Kennedy’s zijn/waren de Amerikaanse tegenhanger van de Sex Pistols en stonden voor sarcasme, maatschappijkritiek en no nonsense punk (hoewel de muziek van de Kennedy’s toch iets meer gesofisticeerd overkomt dan het rechttoe gerammel van hun Britse collegae). Drie decennia en tal van reünies later, komt dit kwartet uit Fransisco met frontman Skip McSkipster van de Wynona Riders voor de eerste keer Ieperfest onveilig maken, allicht met een best off-show uit de vier fabuleuze DK-platen.
DOA
Gorilla Biscuits
Gorilla Biscuits waren eind jaren ’80 één van de grondleggers van de NY straight edge hardcore scene: no meat, no alcohol, no politics. Met hun melodische hardcorepunk en hun droegen ze steevast een positieve boodschap over. Ze werden op korte tijd enorm populair, doch gingen begin jaren ’90 uit elkaar. Sinds 2005 toeren ze terug af en toe, vooral wanneer de goesting het toelaat. Niemand die daar iets op tegen heeft. Wie kijkt er nu niet naar uit een rits klassiekers mee te brullen met een bende enthousiaste hardcorelegendes ?
Grand Magus
Klassieke heavy metal met epische teksten, dito zang en stevige bluesinvloeden: check. Bovengemiddelde songs met hooks en melodieën die langer blijven hangen dan de penetrante visgeur uit een niet nader genoemde vismijn ergens te lande? Check. Het Zweedse Grand Magus doet al jaren halsstarrig zijn ding en gezien de uitstekende kwaliteit van de albums is dat niet meer of minder dan de ideale keuze geweest. Opperhoofd JB beschikt daarenboven over een zwoele bluesgrom die eenieder meteen ofwel een orgasme dan wel oorgasme geeft. Hoewel de groep al jaren doomelementen boven haalt (trage tempo's geïnjecteerd met donkere tekstuele passages), mag het toch een stukje potiger en ranselen de heren graag hun muzikale riffpaarden af.
H2O
Wie over hardcorelegendes spreekt, mag daar zeker het zwaar getatoeëerde, New Yorkse kwintet H2O bij rekenen. Dat geldt zeker voor België, waar de band een voorliefde voor heeft na drie bijzonder succesvolle passages op Groezrock. H2O brengt vrolijke, zeer meezingbare hardcorepunk, waar de boodschap en levenslessen die ze proberen mee te geven, misschien nog belangrijker zijn dan de muziek. Een positieve houding, gekoppeld aan stevige muziek, daar draait het om. Het is daarom dat dit gezelschap al een kleine twintig jaar dezelfde amicale bezetting heeft. Het uurschema van Ieperfest is nog niet bekend, maar het is te hopen dat deze jongens als headliner geprogrammeerd staan, want de tent zou wel eens letterlijk afgebroken kunnen worden. H2O-Let’s Go !
Heaven Shall Burn
Het is geen nieuwigheid dat hardcore, punk en tot op zekere hoogte metalcore vaak sociaal bevlogen zijn. Heaven Shall Burn is dat ook enigszins, maar dan iets meer in de milieu- en diervriendelijke sector. De heren zijn resoluut tegen milieuvervuiling of dierenmishandeling van elke soort en brengen die boodschap met verve. Hun knallende metalcoresongs hebben tonnen melodie gekoppeld aan die heerlijke Scandinavische agressie (melodische deathmetal is nooit veraf) en opzwepen kunnen de jongens als de besten. Wie met andere woorden geen heil ziet in een echte boodschap met dringende redenen, kan evengoed gewoon genieten van een loeiharde liveshow met de juiste balans tussen hard en toegankelijk.
Ignite
Ignite bezit al 20 jaar lang alle troeven die een hardcoreband behoort te hebben: strakke, melodieus sterke songs, een dijk van een frontman (tevens boegbeeld voor Sea Shepherd) en een stevige aanhang in hometown Californië die inmiddels wereldwijd is uitgebreid. Ignite is vooral ook de band die het moet hebben van een sterke live vibratie (die mooi is weergegeven in hun laatste wapenfeit, de live dvd ‘Our Darkest Days Live’), hun laatste studioplaat is immers alweer acht jaar oud. Extra troef die de vijf heren uitspelen: ze versterken hun songs met gestroomlijnde punkrockmelodieën en durven het tempo al eens te verlagen zodat in klassiekers als ‘A Place Called Home’ zowaar zelfs een emotionele noot wordt aangeslagen. Ignite lijkt daardoor wat te behoren tot het liefdevolle broertje van hardcorebands, maar wie de teksten van de band er op na slaat, moet dit laatste toch ontkennen.
Karma to Burn
Het is vaak makkelijk om Karma to Burn een stonerband te noemen. Toegegeven, de heren bevinden zich in die welbepaalde niche en de wietdampen zijn misschien niet van de lucht, maar toch is deze groep anders. Ten eerste houden ze zich zelden bezig met zang en is het gros van hun songs lekker instrumentaal, ten tweede trappen ze graag en vaak het gaspedaal in, waardoor het lijkt alsof ergens een hyperkinetische rups aan de marihuana heeft geknabbeld en vervolgens lustig mee werd opgerookt. De pompende groove en bluesinvloeden mogen dan ontleend zijn aan de grote voorbeelden (Black Sabbath duikt al eens op, evenals Trouble), Karma to Burn blijft consistent stevig en rockend, iets dat veel genregenoten durven vergeten. Dat er weinig zang aan te pas komt, is geen gemis, want de ronkende gitaren spreken voor zich.
Misery Index
Wie het falen van het systeem aankaart, uit dat vaak in woeste muziek. Of Misery Index echt kwaad is, is een open vraag, maar zijn muziek is dat des te duidelijker. Frontman Jason Netherton leerde de stiel bij de beukbeesten van Dying Fetus en neemt dat politieke en maatschappelijk tintje nog net een stap verder bij Misery Index. Hun deathgrind is werkelijk spijkerhard en laat weinig ademruimte, maar wie zich de moeite troost om goed te luisteren, zal merken dat er meer wordt gedaan dan rammen. Het gitaarwerk van deze heren kan verdraaid subtiel uit de hoek komen te midden de barrages aan blasts en wie de teksten bij de hand heeft, kan zien dat deze jongens luid en duidelijk roepen dat het niet zo goed gaat met de wereld vandaag de dag. Dit is niet enkel geweldig om even genadeloos op los te gaan in de moshpit, het is nog maatschappelijk verantwoord ook.
Suffocation
Dit is een New Yorkse legend, de grootmeesters en mede-grondleggers van technisch hoogstaande death metal. Senseis van brutaliteit. Suffocation mag dan in hun carrière een klein hiaat hebben (soms moeten bandleden even herbronnen), sinds hun wederopstanding hebben ze opnieuw laten horen waarom zij behoren tot de elite. Niet alleen zijn hun albums beter op smaak gebracht dan vele anderen, hun hang naar complexiteit heeft nooit in de weg gestaan van songs met kop en staart. Het flitsende gitaar- en drumwerk staat met andere woorden steevast in het teken van de song. De oergrom van vocalist Frank Mullen staat ook nu nog model voor veel aspirant-brulkikkers, maar het is sterk om te horen dat zijn stijl zo moeilijk geëvenaard wordt. De jazzinvloeden mogen niet te dik op het geheel liggen, toch zijn ze er wel degelijk. Zo laat Suffocation de wereld zien dat er zoveel lagen kunnen zitten in muziek dat een andere wereld open gaat. Maar de handjes mee laten schudden of wapperen, de haren rond laten gaan en de moshpit op gang trekken behoort natuurlijk ook tot de mogelijkheden.
Syndrome
Syndrome
