Voor de negende keer nodigt Michel Mast jazzliefhebbers uit in zijn tuin. Wat begon als een muziekgebeuren voor buren en vrienden, is na bijna een decennium uitgegroeid tot een volwaardig festival met zeven bands op drie dagen, waarbij de hoeken en kantjes van de jazz niet geschuwd worden.
Geen jukebox
Zo nodigde Michel Mast, zelf saxofonist bij Flat Earth Society, de afgelopen jaren Black Flower, Nordmann, Baloni, Too Noisy Fish, De Beren Gieren en Flat Earth Society uit om zijn uit de hand gelopen tuinfeest op te luisteren. De editie van 2014 zet zich moeiteloos in die traditie, al is voor het eerst sinds jaren Masts eigen band WoFo niet van de partij.
Dit wil echter niet zeggen dat de bezieler zelf het festival van aan de zijlijn meemaakt, want op 1 juni speelt hij het openingsconcert met de Laughing Bastards+. Plus, want met de komst van drummer Lander Gyselinck wordt dit in wezen drum- en pianoloos trio een kwartet. Groot spektakel is aan de Laughing Bastards niet besteed. Meer dan op kracht of virtuositeit zetten Michel Mast, bassist Nils Vermeulen en gitarist Jan-Sebastiaan Degeyter immers in op een elegant en vloeiend polyfoon samenspel waarin iedereen een eigen, dragende partij heeft. Het valt dan ook af te wachten hoe Gyselinck zich in het goed geoliede driemanschap zal inwerken.
Dans Dans
Warp
Na het startschot van 1 juni wordt het even stil ten huize Mast tot een week later het Pinksterweekend de tweede en de derde dag van het festival brengt. Op 8 juni is het de funk die de plak zwaait, maar gelukkig zonder pocherig slappende bassen of voor soulvol doorgaande lauwe gitaarkitsch.
Het meest binnen het jazzidioom beweegt zich Gratitude met de immer gretige saxofonist Jeroen Van Herzeele. Deze vaste waarde in de Belgische jazz formeerde enkele jaren geleden voor de Brussels Jazz Marathon een trio met drummer Louis Favre en de in Parijs wonende basgitarist Alfred Vilayleck. Dat het spel van het drietal bij momenten aardig aan dat van Aka Moon doet denken, maakt duidelijk waar voor Gratitude de muzikale klepel hangt.
STUFF. (foto: Ilse Vanhoutte)
Samen brouwen de vijf een lekker wringend, borrelend, bruisend, flipperend en stuiterend potje dat perfect zijn plaats vindt tussen de nieuwe lichting Warp-helden als Rustie en Hudson Mohawke. Deze laatste is wel erg expliciet aanwezig wanneer STUFF. zijn ‘Free Mo’ onder handen neemt, net zoals de Beastie Boys welkom zijn om als gesamplede vocalen in het geluid op te duiken.
Spaced out
Voor de slotdag van 9 juni mag het met drie groepen op de affiche iets meer zijn. Opener is het Belgisch-Griekse Balkan Quartet waarmee ook de Zuid-Europese volksmuziek een plaats krijgt in het kader van de Ham Sessions. Daarna keert de jazz echter resoluut terug met Moker. Met veertien jaar en vijf albums op de teller mag deze bende gerust een overlever genoemd worden. Van de oorspronkelijke bezetting is nu alleen nog gitarist Matthias Van de Wiele over. Andere muzikanten met een aanzienlijke staat van dienst in de band zijn drummer Giovanni Barcella en trompettist Bart Maris, twee namen die meteen aangeven dat de muziek van Moker niet geschikt is om onderuitgezakt te consumeren bij een glaasje wijn en een goed boek. Met een hoog en verwrongen rockgehalte schrikt Moker er niet voor terug complexe composities en een energieke benadering te combineren tot jazz waarbij Frank Zappa goedkeuren zou geknikt hebben.
Moker
Voor het Xango Tentet krijgen saxofonisten Viktor Perdieus en Filipe Nader, euphoniumspeler Niels Van Heertum, pianist Seppe Gebruers, bassist Laurens Smet en percussionisten Ruub Pensaert en Sep François het gezelschap van drie collega’s. Andrew Claes wordt de vierde blazer, João Lobo (Manuel Hermia Trio, Matéria Prima) de derde slagwerker en met Bert Cools (Pomrad, Banjax) doet de gitaar haar intrede in het bandgeluid. Dat resulteerde tijdens een optreden in Kavka in 2013 (te horen op de SoundCloud van de band) in een spaced out geluid, voer dus voor wie niet zo gesteld is op vaste grond onder de voeten.
