Op 12 november organiseert het KC BELGIE, in samenwerking met het cassettelabel Sloow Tapes het Graag Traag festival: een evenement dat graag de tijd neemt, althans wat het grootste deel van de artiesten betreft.
Wie naar Hasselt komt met het idee even een concertje mee te pikken alvorens snel-snel de trein te halen om alsnog op tijd thuis te zijn om e-mails te checken, de kinderen in bed te stoppen en het laatavondjournaal te zien, kan Graag Traag beter aan zich voorbij laten gaan. De cultuur van de drie-minutensong is niet meteen aan het gros van de acts besteed, al vullen ze allemaal de hun toebemeten tijd heel anders in.
Het Italiaanse New Jooklo Age, een psychedelische improvisatieproject rond het duo Virginia Genta and David Vanza, dwaalt rond in rituele psychedelica die dezelfde mistige en vage landkaarten gebruikt als de freakfolkers van Sunburned Hand of the Man. Even uitgestrekt, maar uit een heel andere hoek komt de Japanse componiste en muzikante Chie Mukai, vooral bekend als bespeelster van de erhu (Chinese, tweesnarige viool). Ze werkt samen met Butoh-dansers, heeft eigen groepen als Che-SHIZ (waarin ze de erhu naast het klassieke gitaar-bas-rock trio zet), speelde samen met Masayoshi Urabe en organiseert het multimediafestival Perspective Emotions. Haar muzikale loopbaan hangt zo tussen de Oosterse traditie en de westerse vrije improvisatie. Voor het optreden op Graag Traag trekt ze – met een soloconcert – de kaart van het tweede, waarbij de erhu een generator wordt voor vrije klankimprovisaties en akoestische drones.
Van de relaxte artiesten is The Doozer (Simon Loynes) uit Groot-Brittannië de meest publieksvriendelijke. Zijn hobbelende folkpoprock (waarmee hij eerder dit jaar te horen was op het Kraak Festival) staat bol van de onschuldige ‘60s melodieën die worden afgewisseld met meer psychedelische stukken.
Voor het Amerikaanse Quok liggen de kaarten helemaal anders. Alle vaagheid en dromerigheid mogen de kast in bij dit trio onder aanvoering van gitariste Ava Mendoza. Samen met Tim Dahl (bassist van Child Abuse) en Weasel Walter (drummer-oprichter van The Flying Luttenbachers) grossiert ze in ongewassen, ongeschoren en weken in hetzelfde ondergoed rondlopende mathrockriffs die opgediend wordt met een gortdroge sound. Veel moeite om radiovriendelijk te klinken doet het drietal niet, iets waar de flarden vrije improvisatie, noise en of polyfoon gestapelde riffs niet bij helpen.
Tegelijkertijd met de concerten is er de tentoonstelling ‘Dans van Alpha’ waarvoor Sloow Tapes opperhoofd Bart De Paepe grafisch werk van Belgische en buitenlandse kunstenaars selecteerde en waarbij ook zijn eigen illustraties (hallucinante viltstiftafbeeldingen voor de hoezen van zijn releases) aan bod komen. Zo krijgt ook het visuele luik van Graag Traag, net als het muzikale, een heel eigen, tegendraadse invulling.
