Muzikanten die zich laven aan het verleden zijn er genoeg. Muzikanten die er iets persoonlijk mee doen, heel wat minder. Op 23 april laten Ghédalia Tazartès, Ignatz en Hype Williams horen hoe zij achterom kijken zonder zich vast te rijden in de modder van nostalgie of jeugdsentiment.
Naast een gezonde kijk op verleden en traditie hebben Tazartes, Ignatz en Hype Williams nog iets gemeenschappelijk. Allemaal hebben ze een zwak voor nummers die voor het grote publiek slordig en ongecontroleerd kunnen overkomen. Hun muziek lijkt zich af te spelen aan de rafelige zelfkant van de muzikale wereld. Voor Hype Williams en Ignatz vertaalt zich dat in een uitgesproken lo-fi esthetiek, bij Tazartès in iets heel anders.
De teruggetrokken levende Ghédalia Tazartès is de zoon van Turkse ouders en groeide op in de traditionele Ladino-cultuur die hij tot op vandaag laat doorklinken in zijn muziek. Alleen vermengt hij die met allerlei vocale en elektronische technieken. Wie hem daarom als “experimenteel” wil afschilderen, zit volgens Tazartès op het verkeerde spoor. Zelf houdt hij het liever bij eclectisch, net als “experimenteel” een tot op de draad versleten begrip, maar wonderwel toepasselijk op het rijke universum van deze onvoorspelbare cultfiguur.
Door zijn oor voor geluid (hij gebruikt bij voorkeur zijn eigen micro en staat er op een goede installatie tot zijn beschikking te hebben) valt de muziek van de in 1947 geboren Tazartès misschien nog het best te omschrijven als sonore poëzie. Niet voor niets werkte hij in het verleden reeds rond teksten van Mallarmé, Verlaine en Rimbaud. Toch kunnen literatuurliefhebbers die de sprong wagen best gewaarschuwd worden: Tazartès’ performances hebben meer van van Ostaijen dan van Gezelle.
Het labelen van de muziek van Hype Williams (Roy Blunt en Inga Copeland – voor de Britse administratie Roy Nnawuchi en Karen Glass) is niet alleen even moeilijk, het is bovendien ook nog best gevaarlijk. In 2009 kreeg Wire-redacteur David Keenan het namelijk hard te verduren toen hij het label hypnagogic pop lanceerde en daarbij van verschillende kanten verwijten naar zijn hoofd geslingerd kreeg: dat de genrenaam te gek was om rond te lopen en dat hij te veel uiteenlopende groepen onder die ene paraplu probeerde te vangen.
In deze sfeer wordt de luisteraar ondergedompeld op platen als ‘Find Out What Happens When People Stop Being Polite, And Start Gettin Reel’ en ‘One Nation’. Live gaat het er iets steviger en meer afgelijnd aan toe, zoals begin april te horen was tijdens hun concert op het Domino festival in de AB.
Even lo-fi als zijn Britse collega’s klinkt Ignatz, het alterego van de Brusselaar Bram Devens. Meer zelfs: hij noemt zich een echte lo-fi-fascist. Dure productietechnieken zijn aan hem niet besteed: reeds als tiener hield hij er van om de tape van cassettes te verfrommelen of het bandje een nachtje in de regen te laten liggen alvorens het af te spelen. Echo’s van deze fascinatie voor een “onzuivere” klank zijn nog steeds terug te vinden in zijn verbogen en in de knoop gedraaide blues en folk waarmee hij de laatste jaren de aandacht trekt van de internationale muziekpers.
Ignatz was reeds meermaals te gast in het KC BELGIE en komt deze keer naar Hasselt om zijn nieuwste album ‘I Hate This City’ voor te stellen: zijn eerste op Conspiracy, na drie releases op het befaamde Kraak en een kleine tussenstop bij Staalplaat.
