Gent Jazz 2013

---

Een extra podium, een meer compacte editie en opvallend veel vrouwelijk schoon op de affiche: waar jazzfestivals tot een tiental jaar geleden niet bepaald verwant leken met de jaarlijkse trekpleisters voor meer commerciële muziek, lijkt die grens op heden te vervagen. Redenen genoeg om niet alleen kranige 60-plussers te motiveren de Bijlokesite van naderbij te komen inspecteren.

In de eerste weken van juli ondergaat de Bijlokesite jaar na jaar een ware metamorfose: van rustieke en studentikoze verpozingsplek verwordt de plek tot een kruidvat vol leven. Gent Jazz slaat immers traditiegetrouw zijn tenten op tussen de statige concertzaal en de gebouwen van de Hogeschool Gent en in amper twee weken tijd zijn er allicht meer decibels te horen dan in de resterende 50 weken samen. Het grote geweld wordt echter niet meteen in de strijd geworpen. The Unrevealed Society, vorig jaar winnaar van de Jong Jazztalent Gent-wedstrijd, ploetert weliswaar met elektronica en deinst niet terug voor een stevige scheut rock, maar dan zonder zich muzikaal in een moeras vast te lopen. Dat jonge zoekers het festival op gang mogen trekken, betekent inderdaad dat de organisatie nog altijd bereid is van geijkte paden af te wijken. Dat wil uiteraard niet zeggen dat liefhebbers van propere jazz niet kunnen likkebaarden. Hoewel volgens sommigen te ongevaarlijk, is Jacky Terrasson een graag geziene gast op diverse internationale podia. Met ‘Gouache’, tevens de titel van zijn laatste plaat, viert hij zijn twintigjarig bestaan als muzikant. Daarvoor krijgt hij gezelschap van aardig wat schoon volk, waaronder Michel Portal en Stéphane Belmondo. Swingende, bijna funky jazz verzekerd, als Terrasson niet te gretig uit de gekende vaatjes tapt tenminste. Of de avonturiers op hun wenken zullen bediend worden bij het duo Dee Dee Bridgewater & Ramsey Lewis valt evenzeer te betwijfelen. Niettegenstaande wordt van die laatste beweerd dat hij de gewoonte heeft om overal de boel op stelten te zetten. In combinatie met de energiebom die Dee Dee Bridgewater is, zou de tent op de eerste avond van Gent Jazz al te klein kunnen blijken. Het meest wordt echter uitgekeken naar de samenwerking tussen Joe Lovano en het Brussels Jazz Orchestra. Die laatste is een van de beste big bands wereldwijd, terwijl de eerste met ‘Streams of Expression’ uit 2006 liet horen dat jazz in grote formatie even goed okselfris kan klinken. Op de “garden stage” zijn het overigens de jonge vocaliste Cécile McLorin Salvant en oude getrouwe Sal La Rocca die het mooie weer maken: de een met zalvende ballads, de ander met delicate bassen?

Op zaterdag 13 juli staat de stem centraal: in het maanlicht sluit Diana Krall de avond af met een eigen visie op bijna honderd jaar oude jazz, terwijl Kurt Elling zijn laatste album komt voorstellen. ‘1619 Broadway – The Brill Building Project’ is een ode aan grote Amerikaanse songschrijvers: ook hier dus nostalgie troef. Niet zo echter voor Phronesis, het stoutmoedige Deens-Britse pianotrio dat de avond op gang trekt. Catchy maar nooit goedkoop is dit pianotrio een van de niet helemaal onterecht gehypte bands van de laatste jaren. Ook op het kleinere podium overigens geen gladde keuzes: het Nicolas Thys Trio, waarin ook Jeroen Van Herzeele en Karl Jannuska zetelen, weet wat een stevig potje beuken is en het LABtrio, samen Lander (Gyselinck), Anneleen (Boehme) en Bram (De Looze) heeft evenmin de gewoonte clichés te bevestigen. Als opmaat naar John Zorns dag kunnen enkele keetschoppers echter geen kwaad, zodat het publiek daags nadien niet helemaal uit de lucht komt vallen. Zorn-fanaten kunnen zich in de handen wrijven met de samenvoeging van The Dreamers en Electric Masada: als er in de jazz iets zou bestaan als een “all star”-band, dan ziet die er waarschijnlijk als dusdanig uit. Moonchild: Templars – In Sacred Blood brengt dan weer Mike Patton, John Medeski, Trevor Dunn en Joey Baron: evenzeer een concert waarmee het niet kan fout gaan? Ook gaat Zorn aan de slag met Arthur Rimbauds ‘Illuminations’, met de erfenis van Hildegard von Bingen en met wat de wereld nog weet over Dr. John Dee. Zoveel mogelijk mystiek over drie korte concerten gespreid, dat is duidelijk. Met een ‘Song Project’, waarvoor Zorn vrienden-collega’s aanschreef met de vraag of ze zijn catalogus eens wilden uitpluizen en teksten verzinnen bij zijn muziek, is de zondag van meet af aan uitstekend gevuld. Aan de draaitafels doet Zorn zelf overigens tot in de vroege uurtjes door, terwijl op het nevenpodium eveneens alles in het teken van het avant-garde genie dat dit jaar 60 wordt. En voor al wier fascinatie verder reikt dan de muziek alleen: van 20 juni tot 28 juli loopt in de Zebrastraat een tentoonstelling van het Obsessions Collective, een platform voor jonge kunstenaars dat Zorn in 2011 uit de grond stampte.

Dit jaar maakt Gent Jazz er overigens een verlengd weekend van. Om te bekomen van Zorns getormenteerde escapades is er eerst Eric Legnini’s ‘Sing Twice’, een vrolijke potpourri van pop, afro, folk en jazz. Nadien schakelt Bobby Womack echter meteen naar het gevoelige register. Op zijn laatste album ‘The Bravest Man in the Universe’ maakt de man gebruik van heel wat elektronica, maar zijn wat rauwe, pure stem kwam er alleen maar beter door tot zijn recht. Wie van zoveel emotionele intensiteit begint te verlangen naar wat lichte zoetigheid, kan gerust blijven zitten tot Bryan Ferry feat. The Bryan Ferry Orchestra het podium beklimmen. Zij zullen allicht een gesuikerd punt zetten achter de eerste vier festivaldagen. Vervolgens oriënteert het tweede festivalluik zich typisch minder in de richting van de jazz. Op donderdag staan met Martial Solal, Stefano Bollani en Avishai Cohen nochtans rasechte jazzmusici op de affiche. Laatstgenoemde wil Gent in kwartetverband onder tafel spelen, terwijl het eerstgenoemde duo een meerdere generaties overschrijdende dialoog zal brengen. Op de grens tussen pop en jazz bedwelmt Madeleine Peyroux als slotact menig man, met muziek die het bestaan van iets als negativiteit volslagen lijkt te ontkennen. Eerder die dag bestijgt een andere zangeres de bühne: Becca Stevens coacht immers een aantal studenten van het Gentse Conservatorium – eveneens een traditie die de organisatie van Gent Jazz jaar na jaar met andere coaches in ere houdt. In de tuin klinken overigens twee groepen in de marge: Raphaël Imbert komt zijn kwartet voorstellen, terwijl WOFO & langskomt om Vlaanderen uit te leggen waarom ze wel eens een van de meest humoristische binnenlandse bands  worden genoemd.

Vrijdag 19 juli komt Gent te weten of Valerie June de hype rond haar pas verschenen album ‘Pushin' Against a Stone’ waard was. Hoe simpel ook: ‘Wanna Be On Your Mind’ lijkt een heerlijke meezinger ergens vooraan in de tent. Ook José James stond dit jaar nog in de schijnwerpers met zijn laatste worp ‘No Beginning No End’: een plaat waarmee de muzikant zijn horizon alweer verlegt, zonder zijn oorspronkelijkheid te verliezen.  Na zoveel intimiteit mag het dak er best vanaf: Jamie Cullum heeft nog altijd vuur in de vingers en een wel erg grote brok in de keel, zoals hij op het kersverse ‘Momentum’ nog bewijst. Op de slotdag nog meer frêle zangeressen: het tot op heden verborgen talent van Kat Edmonson, voorlopig nog een publiek geheim, wordt dan publiek geopenbaard. Terwijl de Amerikaanse zingt hoeveel geluk ze heeft, staat Trixie Whitley zich al in de coulissen op te warmen. Elvis Costello, de slotact, speelt nog snel een warm maal naar binnen, terwijl het dertienkoppige MannGold de Cobre zich dan in de backstage misschien afvraagt hoe ze de tent eerder die dag zodanig konden laten daveren. Het project van Gitarist Rodrigo Fuentealba en Peter ‘Flat Earth Society’ Vermeersch zou overigens een uppercut kunnen betekenen voor wie zich een festivalpas heeft aangeschaft: hun muziek vormt immers een niet te versmaden tegenstelling met de gearrangeerde schoonheid waar de drie musici die na hen komen naar streven.

Een editie die geen eenduidige kaart trekt, maar jazz als een brede noemer benadert. Geen grote risico’s, maar wel een evenwichtig programma, dat dankzij de integrale John Zorn-dag ongetwijfeld zal resulteren in een onvergetelijke jaargang. En mits de medewerking van de weergoden kan Gent Jazz zich nog altijd een van de meest gezellige zomerfestivals van België noemen.

De beschermde werken kunnen door de internetgebruiker gratis geconsulteerd worden, met uitsluiting van verdere reproductie en/of openbare mededeling ervan. Deze site wordt onderhouden conform de afspraken met de Belgische auteursrechtenvereniging SABAM.
Gebruiksvoorwaarden | Contactgegevens | Mobiel | Ontwerp en realisatie: Studio Hert