Als er één stad is in Vlaanderen waar ze weten hoe je een leuk parkfeestje moet bouwen, is het wel Oudenaarde. Meer nog, na 16 edities is Feest in het Park (kortweg FihP) uitgegroeid tot een festival dat met de groten mag meepraten en een aantal internationale smaakmakers programmeert waar alternatieve concurrenten van kunnen dromen. Vaste waarden als een ontspannen sfeer, het prachtige decor van de donkvijver met bijbehorende zonsondergang en muzikale diversiteit van zowel binnen als buiten de landsgrenzen worden ook anno 2011 weer optimaal uitgespeeld.
Vier dagen podiumacts lijkt op zich misschien wat megalomaan. De echte kern van FihP ligt dan ook op de typische weekendmomenten: vrijdagavond, zaterdag en zondag. Donderdag presenteert een avondprogramma met veel dj- en feestgeweld, terwijl de vrijdag als dance, dubstep en reggae-avond mag beschouwd worden.
Want Feest in het Park houdt nog steeds vast aan zijn verleden als reggaefestival. Oude rotten in het vak Toots and the Maytals is een geschiedenisboek op zich waard. De peetvader van de rocksteady en de ska durfde het in de jaren ’60 al aan om met soul en gospel te goochelen en gebruikte ook als eerste het woord “reggae” in zijn muziek. Zijn warme, passionele stem is na een halve eeuw nog steeds een gegeerd medium om de rastaleer over te brengen, wat laatste nieuwe release ‘Flip & Twist’ bewijst. Verwacht dus zeker niet dat de bejaarde Jamaïcaan zich zal inhouden op podium. Vorig jaar nog deed Toots de voltallige Glastonburyweide met zijn strakke reggaemuziek op en neerwippen.
Maar ook een brug naar de nieuwe generatie wordt geslagen. Stephen “raggamuffin” Marley is de op één na oudste zoon van wijlen Bob en schreef een groot stuk van het oeuvre van populair broertje Damian Jr. mee, wat tot samenwerking met ondermeer Snoop Dogg en Black Eyed Peas mocht leiden. Stephen is met zeven Grammy Awards op zijn naam niet enkel de grootste reggaeproducer van vandaag, maar weet met zijn pompende muziek en combinatie van soulvolle zang en razendsnelle raps zowel jong als oud te beroeren. Capleton mag gerekend worden als één van de grote Jamaicaanse dancehalliconen en wordt in dezelfde adem vernoemd als Sizzla, Beenieman of Sean Paul, die trouwens meteen na Capleton op een naburig podium zal spelen. De vaandeldrager van het befaamde Rude Boy Records houdt, meer dan zijn collega’s, vast aan traditionele reggae en combineert raggaritmen met klassieke rootsinvloeden om tot een energieke, ritmische mengelmoes te komen. De welbevallige Ce’cile uit Kingston drijft het moderniseringsproces nog wat verder door dankzij veel bling bling, sexy dancehall en r&b-tunes en een heuse feministische machocultuur die haar als hedendaagse dancehall diva bombardeert. Ce’cile is een badgyall die houdt van poses en attitude, maar ook energie weet te steken in haar hakkende, soulvolle dancehallsongs. Benieuwd waar dat live toe leidt.
Van reggae en zijn afgeleide varianten is de brug naar dubstep en drum’n’bass al snel geslagen. Ook hier geldt: oud versus nieuw. Shy FX bracht al platen uit toen drum’n’bass nog jungle heette en in illegale kelderraves in Londen weerklonk. Samen met UK Apache profileert hij zich nog steeds als dancefloor killer dankzij zijn lekker krachtige, snelle beats, maar Shy FX gooit er nog eens een heerlijk groezelige stem en een vuil Engels accent bovenop. Brits producer Adam F gaat dan weer eerder voor een heerlijk diepgaande d&b-variant, teert nog steeds op zijn superhit ‘Circles’ en zijn mathematische techstepmuziek, houdt label Breakbeat Kaos draaiend waarop ook Pendulum platen uitbrengt en heeft zich afgelopen jaren meer en meer door het dubstepvirus laten doordringen. Nog meer wegzweven en meewiegen mag met de hobbelende muziek van Amerikaanse topster LTJ Bukem die vaste Mc Conrad meeneemt. Jazzloops, glijdende sfeertapijten en heerlijk vurige raps zijn vaste waarden in dit tweetal zijn legendarische ‘Progression Sessions’.
Dichter bij huis is AKS Live of het voormalige Addicted Kru Sound een vaste waarde. Het kwartet gaat voor een live mengelmoes waarbij breakbeats, dubstep en drum’n’bass gretig in het rond worden gezwierd, maar die ook gebonden worden door de zachtmoedige stem van zangeres Lola, die de net iets te populair geworden Selah Sue van de AKS troon heeft gestoten.
Maar het ritme mag ook gerust omlaag, zo bewijst een van de headliners van de vierdaagse evenement. Dat het downtempo duo Kruder & Dorfmeister uit Oostenrijk meer dan tien jaar na het uitbrengen van zijn razend populaire plaat ‘K&D Sessions’ nog steeds de vibe te pakken heeft, bewees het vorig jaar reeds op Gent Jazz. Twee mc’s waaronder de Leftfield stem Earl Zinger en een visueel spektakel verrijken de dromerige triphopgolven die vol jazz- en bossanova-invloeden zitten. Om zijn publiek zeker te niet te laten indommelen, trekken Kruder en Dorfmeister het ritme in hun semi-livesets wat omhoog en klimmen ze regelmatig op tot regelrechte technobeats.
Op een alternatief festival mogen echter ook geen gitaaracts ontbreken. Dat is bij FihP zeker ook niet het geval. Het is altijd wachten of de veelbesproken Babyshambles frontman Pete Doherty effectief het podium haalt en als hij erop klimt, of hij nog wel in staat is zijn gitaar deftig vast te houden. De voortekenen bleken gunstig, ware het niet dat het Britse gerecht in laatste instantie heeft beslist de man toch in voorhechtenis te houden voor zijn zoveelste arrestatie wegens drugsbezit. Met de smakelijke Californische bluesster Seasick Steve is het gat toch leuk opgevuld. Want zelfs het Werchterpubliek bleek te vallen voor de man zijn gezapige liedjes, ritmische slapstickblues en oppeppende partijen op zelfgemaakte percussie- en snaarinstrumenten. Vooral zijn zelf uitgevonden ‘three- string trance wonder’, een soort metalen blik met drie snaren, blijkt wonderbaarlijke geluiden te produceren die door vingervlug spel in heerlijke songstructuren kunnen gegoten worden. De kans dat ook deze keer Led Zeppelin bassist John Paul Jones het podium mee zal betreden is heel erg klein, maar de goedlachse, gehypete senior heeft in het verleden al vaak bewezen zelfs op zijn eentje voor het nodige vertier te kunnen zorgen.
Al even Brits, maar geïnspireerd door dance, hiphop en breakbeats zijn de inmiddels 25 jaar spelende Stereo Mc’s, de enige internationale liveact op de openingsavond. Twee decennia na geboorte schalt hun opperhit ‘Connected’ nog steeds regelmatig over zowat alle radiostations heen. Maar wat het grote publiek ontgaat, is dat het rappende trio zichzelf ook blijft vernieuwen. Het gloednieuwe wapenfeit ‘Double Bubble’ stapt af van de energieke hiphop, maar neigt eerder richting disco en house en bewijst dat frontman Rob Birch ook krachtig kan zingen en niet enkel als mc door het leven gaat.
Daarnaast mag nog even een opsomming gemaakt worden van de grootste Belgische alternatieve acts van het moment, ze zijn allicht wel ergens terug te vinden op de vierdaagse. Een kleine opsomming: Triggerfinger, Das Pop, Gabriël Rios, Filip Kowlier, Netsky, The Subs … voorgegaan door de enige echte tot ridder geslagen chansonnier en veredelde kroegzanger Arno die dit indrukwekkende weekend mag afsluiten.
