Elk jaar wordt de omgeving van de kiosk in het Warandepark van Brussel door de Ancienne Belgique omgetoverd tot een sfeervol geheel van lichtjes en klanken. Ook voor deze achtste editie wisten de heren en dames van de AB een keure aan sferische (inter)nationale muziek te verzamelen om vijf mooie avonden in te kleuren.
Er zijn weinig festivals die uit hun naam laten blijken waar ze écht voor staan. Neem nu Rock Werchter, dit is al lang geen festival meer waar rock het voortouw neemt, eerder is het een afspiegeling van een actuele commerciële popbeweging die groot aanzien geniet bij een jeugdig publiek. Pukkelpop kan zich min of meer beroepen op een omgekeerd verhaal. Op dit festival is het namelijk vooral de alternatieve rock die zegeviert. Verder zou nog gemijmerd kunnen worden over festivals als Graspop en Rimpelrock, want het is hoogst twijfelachtige of deze werkelijk stroken met hun naamgeving. Na een korte studie van de verschillende festivalkalenders blijkt nu dat er één festival is wat helemaal overeind blijft wanneer de naam naast de sfeer of het genre wordt geplaatst: Feeërieën.
Naar goeie gewoonte wordt deze trapsgewijze evolutie der gezelligheid omkaderd door uiterst smakelijke muziek. Zo kwamen in het verleden onder meer Ólöf Arnalds, Grizzly Bear, Jef Neve, William Fitzsimmons, Dez Mona en Efterklang deze avonden opluisteren. De editie van dit jaar lijkt – ondanks de hardnekkige financiële crisis – niet te moeten onderdoen voor deze dames, heren of groepen. De enige maatstaven vooraleer de uitnodigingen op de bus worden gedaan, zijn dan ook al acht jaar lang schoonheid en kwaliteit.
Op maandag schiet Feeërieën uit de startblokken met Deaf Center (NO), een duo dat zich verdiept in uiterst donkere filmische muziek die een klassiek kantje lijkt te hebben. De topper van deze avond is vervolgens Vladislav Delay, het geesteskind van de Finse experimentele elektronicaman Sasu Ripatti (ook gekend als Luomo). Toch komt hij niet volledig in deze hoedanigheid. Hij breidde namelijk zijn project uit richting een jazz ensemble, gestoeld op elektronica. Zelf neemt hij de percussie voor zijn rekening (hij heeft een achtergrond als jazzdrummer), terwijl Mika Vainio de elektronica in handen neemt. Passend komen ze langs als Vladislav Delay Quarted.
Halfweg het festival is het eindelijk tijd voor een man van eigen bodem, althans tot op zekere hoogte. Koen Kohlbacher, frontman van Birds That Change Colour, is namelijk een Limburgse Antwerpenaar met Oostenrijkse roots. Met deze achtergrond was geen carrière weggelegd als jodelaar, wel kruiste hij op zijn geprezen debuut ‘On Recording The Sun’ meermaals de degens met de psychedelische zijde van de Beatles. Ook laadt hij zich hier en daar in met een scheutje folk, wat een onmiddellijke link is met Hannah Peel (VK), een deerne die zich tot op zekere hoogte meester maakte van traditionele folk, maar die op eigentijds wist te verpakken.
Op donderdag lijkt het internationale vrouwendag in het Warandepark. Eerst wordt de kiosk vrijgemaakt voor een komeet aan het Belgische muziekfirmament: Sarah Ferri. Deze zwartharige is afkomstig uit Gent, heeft roots in Italië, maar kan vooral terugvallen op een klok van een stem. Daarmee exploiteert ze ronduit de popmuziek, jazz, bossa nova en de Zuidoost-Europese volksmuziek. Eens zij de bakens verzet heeft, is het met Imany tijd voor een andere stem. Deze Française – razend populair in eigen land – grossiert in vuige soul en klinkt bovendien enorm internationaal: ze zingt in het Engels, mét een vettig Amerikaans accent, en kreeg voor haar debuut onder meer hulp van Souad Massi en Keziah Jones.
Op vrijdag wordt de slotviering ingezet door Demdike Stare (VK). Deze band is het collectief van twee producers die hun lijnen uitzetten in de mateloos populaire dubstep, overgoten met flink wat drones en zelfs wat wereldmuziek. Het geheel is evenwel donker en steeds onheilspellend. Eens zij hun ding hebben gedaan, is de tijd rijp voor hun landgenoot van Psychologist. Hij bewandelt de richel tussen het middeleeuwse troubadourschap en hedendaags elektronicaklanken. Feeërieën wordt dit jaar voleindigd met het door lome, edoch uiterst zwaarwichtige bassen gekenmerkte Raime (VK). Zij lijken de geknipte groep om het Warandepark op een kale, maar daarom niet minder intense en dynamische trip mee te nemen, vooraleer voor deze editie definitief het licht uit te doen.
