Europavox is een festival dat zijn oorsprong vindt in Clermont-Ferrand in Frankrijk. Daar wordt sinds mei 2006 dit evenement jaarlijks georganiseerd onder het motto “eenheid in verscheidenheid”. Hiermee wil men de muzikale diversiteit in Europa promoten. Men wil de muziek ook gebruiken om op een persoonlijkere en minder bureaucratische wijze over Europa te praten en bepaalde problematieken aan de kaak stellen.
Sinds 2009 gaat Europavox ook op reis. Als eerste was Stockholm aan de beurt, en nu, een jaar later, strijkt het festival neer in Brussel, meer bepaald in de Botanique.
Het festival duurt drie dagen en naast de muzikale kant, die centraal staat, is er ook plaats voor bepaalde acties, dit keer in het kader van de Millenniumdoelstellingen. Ook wordt de kans gegeven aan professionals uit de Europese muziekindustrie om ervaringen uit te wisselen.
De eerste dag, donderdag 2 december, staat helemaal in het teken van de acht Millenniumdoelstellingen. De artiesten die deze dag hun opwachting maken hebben allen een speciale band met Europa en die Millenniumdoelstellingen: zij het door hun persoonlijke achtergrond, dan wel door de boodschap die ze uitdragen. Niet geheel toevallig zijn het acht artiesten die deze dag op het programma staan, waarbij ook de verhouding man-vrouw perfect in evenwicht is.
Onder hen ook enkele Belgische muzikanten: Pitcho, de politiek geëngageerde rapper met Congolese roots, heeft recent zijn nieuwe album “Crise de Nègre” uitgebracht en komt met zijn scherpe teksten het publiek allicht alweer een geweten schoppen.
Ook Bai Kamara Jr. zal aanwezig zijn. Oorspronkelijk uit Sierra Leone, maar hij woont al enkele jaren in Brussel, getuige zijn single “Downtown Saint-Josse” - een lied dat de situatie schetst in de wijk Sint-Joost-ten-Node. Bij Bai Kamara Jr. zijn het niet altijd politiek geladen thema’s die aan bod komen, er is ook plaats voor het occasionele liefdeslied. Op zijn nieuwe album “Disposable Society” staan, zoals de titel al doet vermoeden, wel weer meer maatschappijkritisch getinte songs. Zijn soulvolle en vrij rauwe gitaarspel doet – vooral bij zijn solo-optredens - denken aan de delta-blues van begin jaren ’40 en ondersteunt perfect zijn gepassioneerde en al met evenveel soul overgoten stem.
De overige artiesten die deze avond op de planken zullen staan, Carlton Rara, Souad Massi, Madjo en Mayra Andrade, zijn allen chansonniers en brengen dan ook muziek die vrij rechttoe-rechtaan is, zij het in verschillende stijlen; van folk-achtige gitaarsongs tot onvervalste bossa nova. Mooi in zijn eenvoud, maar ze verdrinken allen af en toe in zeemzoeterig gezweef. Gezien de insteek van de avond en het eigenlijke doel ervan mag dat echter niet verhinderen ze te gaan beluisteren.
De volgende twee dagen staan minder in het teken van politiek engagement en ook de artiesten hebben hun roots in minder verre streken dan de voorgaande dag. Allen komen ze uit Europa en allen brengen ze muziek die dichter aanleunt bij de Westerse rock-cultuur dan de wereldmuziek-achtige inslag van de avond daarvoor. Een selectie ...
Ook op deze twee dagen wordt België vertegenwoordigd, ditmaal ondermeer in de vorm van Applause: een Frans-Belgische band waarbij de stem van de zanger regelmatig doet denken aan Guy Garvey van Elbow en de muziek zelf is weggelopen uit de New Wave-scene maar heeft zich onderweg een iets vrolijker jasje aangemeten.
Vermin Twins is het nieuwe project van Micha Volders (El Guapo Stuntteam) en zal alvast niet als grijze muis over het hoofd worden gezien: zeer elektronisch, zeer vuil, zeer chaotisch. Dat neemt niet weg dat de muziek die deze groep uitspuwt uiterst dansbaar is. Soms verzwolgen in hun eigen web van samples, maar ze weten zeer goed waar ze mee bezig zijn. Althans, zo lijkt het toch.
De Belgische rangen worden gesloten met My Little Cheap Dictaphone. Zij brachten onlangs het album “Tragic Tales of a Genius” op de markt; een conceptplaat, een “pop-opera” die stevig bejubeld werd in de internationale pers. Soms komen grote voorbeelden Tom Waits en Nick Cave nogal nadrukkelijk om de hoek kijken, maar nooit vervallen ze in goedkope imitatie. Een groep met een eigen geluid, die qua stijl ook wel aan het rustigere werk van Ghinzu doet denken.
Naive New Beaters is één van de headliners van het festival. Wie de clips van dit olijke viertal bekijkt, zal snel snappen dat het hier vooral om het amusement draait. Vrolijke deuntjes, zonnige teksten, qua luchtigheid kan het tellen. De gerapte stukken vallen soms wat licht uit, vooral wat frasering en de flow betreft. In Frankrijk zijn ze groot, in Groot-Brittannië krijgen ze ook voet aan wal... wat zal het in Brussel geven?
Voor de betere verkleedpartij kan men terecht bij Instrumenti, een internationaal gezelschap met Letland als basis. Zij staan steevast in panda-pakken op het podium en trachten het publiek in vervoering te brengen met lichtvoetige synthpop. Inclusief confetti-kanon.
Wie niet genoeg kan krijgen van de nieuwe folkbeweging die de laatste jaren door onze contreien trekt, kan een kijkje gaan nemen bij Lonely Drifter Karen. Dit gedeeltelijk Belgisch trio - het ander deel komt uit Barcelona - heeft onlangs hun derde plaat “Fall of Spring” uitgebracht en komt het Europavox-publiek verblijden met nog meer harmonieuze samenzang en dromerige songs.
Dit alles, en veel meer, te (her)ontdekken op 2, 3 en 4 december 2010 in de Botanique.
