Na de jubileumeditie van vorig jaar wordt deze editie van Dour Festival er weer één zonder al te veel boe of ba. Het succesrecept blijft ongewijzigd: vier dagen buitenwerelds vertier, een lekker lakse organisatie en maar liefst acht podia met daarop een enorme hoeveelheid artiesten uit de meest uiteenlopende genres — hoe alternatiever, hoe liever.
Zo'n gigantische line-up brengt echter ook risico's met zich mee. Voor de minder avontuurlijke geesten onder ons dreigt Dour namelijk de Johannes Factotum van de festivals te worden: twaalf stielen, dertien ongelukken. Dat is jammer, want dat er elk jaar weer ware parels te ontdekken vallen, mag stilaan een understatement heten. Het is dus aan de assertieve festivalbezoeker om zich een weg te banen door het overweldigende aanbod. Om de minder besluitvaardigen onder hen toch enige steun te verschaffen, worden hieronder verschillende tips aangeboden door experten ter zake.
LANDER GYSELINCK - STUFF., LABtrio, Kris Defoort Trio - http://www.landergyselinck.com
Hudson Mohawke
Hudson Mohawke blijft een van mijn grote inspiraties. De Glasgowse jongen zag ik voor het eerst zo’n vijf jaar geleden op het toenmalige Domino-festival in de AB-club voor een schamel twintigkoppig publiek, met Rustie aan zijn zijde. Een heel eclectische set van eigen mashed-up retro/future-beats heeft daar een serieuze indruk op mij gemaakt, en zeker ook op de vrienden die me toen vergezelden, Dries Laheye (STUFF., Pudding oO) en Adriaan Van De Velde (Pomrad, Pudding oO). Een muzikaal genie moet echter evolueren om zich te ontplooien: dat hij daarom het werk van Kanye West gaat opfleuren, lijkt me een tijdelijke zaak. Toch blijf ik zijn live-sets checken, omdat de man wel het beste uit de trap-fase weet te halen en ik de nieuwe richting die hij zal inslaan probeer te volgen. Dit jaar komt zijn tweede album uit, na zijn debuut ‘Butter’ (Warp 2012) dat zeker wat ophef en verdeelde meningen teweeg bracht. Hij liet vallen dat hij verlangt naar een project met enkel akoestische instrumenten en zelfs orkest. Of dat er wel degelijk van zal komen, is nog afwachten, maar het getuigt wel dat Hudmo de uitdaging zal blijven opzoeken. Een artiest naar mijn hart.
Dan is er Clark, nog zo’n Warp-artiest waar we met STUFF. van dromen ooit een samenwerking mee op til te kunnen zetten. Deze producer komt uit de Britse dance- en elektronica-scene en mengt hip hop met extreem harde beats, met verfijnde harmonie tegenover een singer-songwriter-intimiteit. De doorgecomponeerde stukken en muzikale finesse verheffen zijn muziek tot ware composities. Hij slaagt er net als Flying Lotus in om een eigen wereld te scheppen, maar gaat een stap verder, waarbij ook elk album compleet anders is. De twee zijn uiteraard helemaal anders, ook cultureel gezien, maar hun traject en concept vind ik heel gelijkend. Bij mij fascineert vooral het feit dat Clark zeer underground is en zal blijven, waar het verhaal van Flylo veel meer in de smaak ligt van het grote commerciële succes. Of Clark’s live-show daarmee iets is wat je moét gezien hebben, daarin laat ik me graag verrassen, maar zijn muziek klinkt als een dijk.
Little Dragon is een van dé fijne popbands die ik graag eens live zou zien. Hun eerste album ‘Little Dragon’ en hun derde, ‘Ritual Union’ (ik ben een album-fetisjist, tja), zijn prachtige elektronische pop-pareltjes. De referenties in hun muziek stemmen overeen met mijn muzieksmaak: dat tikkeltje jazz, een sprankeltje 80s-vibe, slimme arrangementen en een gouden stem die me heel hard doet denken aan Georgia-Anne Muldrow. Deze live-band zien pronken, mét de mooiste vrouw van dit halfrond, is toch iets wat je beter niet mist.
Madlib, een levende bibliotheek, brengt hiphop in zijn intiemste, gekste en wazigste vorm. Eerlijk gezegd verwacht ik niet meteen een extatische live-act door de intimiteit van zijn muziek, maar de invloed van deze producer op alle eerder genoemde én onderstaande artiesten is niet te onderschatten: checken dus. Producers zoals Machinedrum, Cid Rim en oude jungle-legendes zoals Goldie en DJ Hype staan ook zeker op mijn lijstje. De liveshow van Gaslamp Killer die ik lang geleden in de Kreun zag met een nog obscure Flying Lotus erna, was een van de beste en meest entertainende dj-sets die ik ooit zag. Verder zou ik graag ook wat Belgische acts meepikken zoals The Subs, die ik nog nooit heb kunnen zien.
JOHAN TACKX - Voorzitter Artistic Team Reggae Geel - www.reggaegeel.be - Organisator Benelux Reggae Contest - www.beneluxreggaecontest.eu
O.B.F. Soundsystem
Stramme spieren van al dat stappen? Laat je dan masseren door de trillingen van de diepe bassen in de dubcorner. De echte die-hards posteren zich vlak voor een van de custom build speaker stacks — ik raad je aan om toch maar even de oordoppen boven te halen, want deze jongens gaan altijd hard! Als ik hier één act uit moet kiezen, dan zou ik zeker O.B.F. Soundsystem niet willen missen. In pure Franse stijl brengt O.B.F. de waanzinnigste dub en electrodub, roots reggae rockers en hun zelfgeproducete dubwize riddims. Ze worden bijgestaan door cultartieste Soom T, die onder andere al aan de slag ging met The Orb, Asian Dub Foundation en T. Raumschmiere.
Winston McAnuff & Fixi! Wie had ooit gedacht dat reggae en accordeon zo mooi samen konden gaan? De prachtige soulvolle stem van Winston wordt in zijn nieuwe project gepast aangevuld door het enigszins zigeunerachtige accordeonspel van Fixi. Verfrissende sound! Ideaal om eens een rustmoment in te lassen en gewoon eindeloos te genieten.
Johnny Osbourne + Lone Ranger zijn twee van mijn all-time favorieten. Samen op één podium, wat kan een mens meer verwachten. Twee veteranen uit de rijke reggaegeschiedenis ook. Johnny Osbourne wordt wel eens de King of Rub-A-Dub genoemd, een man met een ijzersterke live-reputatie ook. Hij lijkt me alleen maar beter te worden met de jaren. Lone Ranger is een rasechte DJ/toaster die op zijn riddims zit zoals een jockey op zijn paard. Een van de meest dansbare dingen op Dour Festival moeten The Slackers zijn. Vic Ruggiero (zanger, componist, keyboardspeler) sleept je samen met zijn band zo mee op een reis doorheen ska, reggae, rocksteady, mento en soul. Dit is zo dansbaar dat je benen binnen de korste keren in een onontwarbare knoop liggen. Fulljoy!
FERRE MARNEF - bassist Soldier’s Heart - https://www.facebook.com/soldiersheartmusic
Een dag later in diezelfde tent hoop ik een sprankelend Klaxons te aanschouwen. Hun vorige passage op Dour moesten ze noodgedwongen annuleren, dus hopelijk spelen ze dit jaar voor twee. Voor wie de nieuwe single ‘There Is No Other Time’ nog niet heeft gehoord: opgelet, want Klaxons komen tegenwoordig nog dichter bij de G-spot — geiler, glinsterender, grootser.
De falset van frontman Thomas Mars is niet altijd even zuiver, maar who cares? Sofia Coppola kan ermee leven, dus ik ook. Phoenix brengt wilde, frisse popsongs met een donker kantje aan. Ze zijn klaar voor de grote arena's en de vele vrouwenharten, dus op Dour staan ze garant voor een swingend feestje. Het hoofdpodium van Dour is een dubbeltje op zijn kant. Ik heb er al de beste en de slechtste dingen zien passeren, maar ik vertrouw op onze Franse vrienden dat ze de afsluiters van de voorbije edities, Flaming Lips en Smashing Pumpkins, het nakijken zullen geven. Lisztomania!
Tyler the Creator, de bezieler van Odd Future Wolf Gang Kill Them All, komt deze keer alleen zijn gal uitspuwen. Ik zag zijn bende al op Pukkelpop de tent gewelddadig inpakken, dus ik ben benieuwd of hij op z’n eentje genoeg swag zal hebben om Dour te overtuigen. Als hij zijn maten Frank Ocean en Earl Sweatshirt volgt, kan dit het beste hiphop-moment van 2014 worden. Tyler speelt na Joey Bada$$, opgewarmd ben je dus zeker.
Op zoek naar exotische, ultra-dansbare synthpop? Ga naar het Zweedse pareltje Little Dragon! Hun nieuwe worp is iets donkerder dan voorheen, perfect om de avond gemoedelijk in te zetten. Ik ga alvast mijn hips eraf shaken op ‘Ritual Union’, ‘Runabout’ en het nieuwe ‘Klapp Klap’. Hopelijk zijn ze live even straf als op plaat en is frontvrouw Yukimi Nagano even innemend als op hoes.
STAN VERBEKEN - freelance dj (KC BELGIE, Radio Centraal, Sound in Motion, Trix...), medewerker Sound in Motion - http://soundinmotionvzw.webs.com, http://www.radiocentraal.be
The Notwist
Ons persoonlijke parcours begint op donderdag - we komen laat, maar net op tijd toe om de benen te strekken voor de techno-legende Jeff Mills en de drum ’n’ bass-dj Metrik. Knalhard minimaal, een TGV die over je kop raast en die we niet willen missen.
Vrijdag is het de beurt aan Raekwon: benieuwd wat deze Wu-Tanger op ons gaat loslaten. Nadien de Duitse post-krautrock van The Notwist, die live een zware saus dub over hun post-rock gooien en naar onze mening op het podium een pak beter zijn dan op plaat. De avond gaan we in met het drum ’n’ bass-geweld van Noisia en het electrobeats-monster Hudson Mohawke en we maken ons hoofd leeg met Atari Teenage Riot: de perfecte bulldozer om de nacht mee af te sluiten (Deutschland über alles!).
Zaterdag is het kiezen tussen old skool hardcore (Madball, Sick of It All), de ouwe post-rock rotten Mogwai (kan spijtig genoeg zwaar tegenvallen, ik denk aan hun laatste passage in de AB) en een hele trits elektronica. Must-see is Mark Ernestus Presents Jeri-Jeri: de man achter de legendarische Rhythm & Sound/Basic Channel-releases deed ons vorig jaar op Feeërien uit de bol gaan en we verwachten er dit keer niet minder van.
Dan is het laveren tussen Machinedrum (een dj-set, we zijn benieuwd), IDM-dude The Gaslamp Killer, kapotte beats-meester LFO, de noisy pop-rock van Fuck Buttons, en de illegale boorling van Aphex Twin en Squarepusher: Clark. Het is steeds afwachten wat deze electro-namen live op het podium gaan uitsteken, maar als ze in hun element zijn zal het er plat op zijn.
Zondag is het mikmak dag: de overstuurde beats van Mr Oizo, de politiek correcte bitch-nigga hiphop van Tyler the Creator, onze persoonlijke favorieten Blonde Redhead (triple must see, check) en de trashmetal van de Duitse bejaarden Kreator. We knallen de nacht door met Ceephax Acid Crew en gaan bollen-gewijs gabberen op The DJ Producer tot we van de wereld zijn. U komt toch ook?
FULCO OTTERVANGER, SIMON SEGERS, LIEVEN VAN PEE - De Beren Gieren, Stadt -http://www.deberengieren.be, http://www.stadtmusic.com
Dour is altijd een chaotische ontdekkingstocht waar veel prachtigs te beluisteren valt. Bij het onderzoeken van de line-up kenden we vooral namen, maar zelden de muziek achter die namen. De ideale uitvlucht om nog eens een avondje te YoutTuben ter voorbereiding van het festival.
Blonde Redhead kan ons in vervoering brengen met hun melodieuze warme badjes en het schijnt dat ze een goede live-band zijn.
Clark klinkt goed en is dansbaar. Blaas dit door een groot systeem en het mag uren duren, zodat de herhalingsvervoering haar intrede doet.
Hetzelfde geldt voor het legendarische en innovatieve LFO, ideaal om een dansfeest naar een hoger niveau te tillen.
Connan Mockasin hebben we alle drie al live gezien en dat was erg genieten. Lekker nonchalante en melancholische muziek waar je je in kan wentelen.
JEROME DEUSON - aMute - http://amute.bandcamp.com
Ik ben van de oude stempel en steun op gevestigde waarden waar ik nog steeds van houd. Op Dour zou ik op zoek gaan naar meer experimentele acts die niet te hipster zijn. Ondanks dat hun laatste shows redelijk teleurstellend waren, behoort Blonde Redhead nog steeds tot mijn favorieten. Ik heb ze in 1997 in Bergen gezien voor een publiek van slechts tien man: het was geweldig. Ook Breton en Channel Zero (Black Fuel! Rrrouuuaaah!) kunnen op mijn sympathie rekenen. Ik ben bovendien benieuwd naar hoe Cheveu live klinkt. Verder raad ik nog Clark (diens ‘Iradelphic’ was een van mijn favoriete albums van 2012) en Détroit (als fan van Noir Désir, waarom niet?) aan. Ook The Notwist verdient een kans door hun schitterende laatste album.
JOHAN GIGLOT - medewerker Kwadratuur - http://www.kwadratuur.be
Clinton Fearon
De in Seattle wonende reggaester Clinton Fearon is een rootslegende van formaat. Een kleine twintig jaar maakte hij deel uit van het beroemde vocale trio The Gladiators, alvorens zijn eigen artistiek pad te kiezen. Dat laatste ligt inmiddels ook al geplaveid met een tiental platen, waarvan ‘Mi an Mi Guitar’ misschien wel het meest opmerkelijke is: de plaat bevat akoestische bewerkingen van alle Gladiators-hits en geeft weer hoe Fearon de zaken graag aanpakt. De man vertolkt zijn rotsvast geloof in de rastaleer immers graag als een echte muziekprofeet: met een warme, overredende stem en (vaak) een akoestische gitaar. Het zorgt voor een wat volkse uitstraling in de man zijn reggaesongs, die echter verrassend complexe structuren blijken te hebben. Met zijn vaste Boogie Brown Band zal hij zowel nummers uit zijn gloednieuw album ‘Goodness’ belichten als pure klassiekers uit zijn vorig artistiek leven aanraken.
Elk reggaeliefhebber moet minstens één keer in zijn leven een show van podiumbeest David Rodigan meegemaakt hebben. De Londonse dj, mc en entertainer is niet enkel een opmerkelijke verschijning, hij veroorzaakt met zijn vintage dancehall- en rocksteady-vinylsingles ook steevast een brede glimlach bij het publiek dat hij vaak opzettelijk op het verkeerde been zet. De man ziet er immers uit als een bejaarde burger, maar speelt tegelijkertijd draaitafelkunstenaar als stand-upcomedian en huppelt en gesticuleert als een bezeten ADHD-patiënt. Achter die lachwekkende façade strooit Rodigan haast onopgemerkt de fijnste tunes in het rond. De menigte ophitsen is zijn handelsmerk. Knotsgek, maar te goed om op te sluiten.
Het Franse kwintet High Tone heeft de nodige naam en faam verworven in het dubwereldje. De manier waarop ze oude riddims vermengen met ambient en wereldmuziek, is immers erg smaakvol. Meer recente knipogen naar jungle, dubstep of zelfs techno worden moeiteloos en met een voor Franse bands gekend enthousiasme genomen. Op nieuwkomer en zesde studioplaat ‘Ekphrön’ gaat het gezelschap zelfs de wat abstracte, progressieve toer op. Traditionele muziek wordt vermengd met hiphop en ambient en vergruisd door flarden van graaiende elektronica. Daarmee stapt de band uit zijn eigen comfortzone, zonder het ontspannen gevoel van dubmuziek echt uit het oog te verliezen. Eerder opmerkelijk, is dat High Tone ook als volledige live-band dit gevoel kan overbrengen. Met draaitafels en keyboards op het podium, zorgt High Tone voor een hypermoderne toets bij zijn eerder klassieke dubreggaebasis.
Zeldzaam zijn de momenten dat de befaamde soundsystem Iration Steppas uit Leeds het kanaal oversteekt. Al zo’n twintig jaar zijn Mark Iration en partner Dennis Rootikal voorvechters van de zogenaamde “steppa sound”, een ophitsende elektronische reggaevariant die veel klemtoon legt op marcherende tegenritmen (maar toch niet het hakkende, agressieve karakter van ragga benadert). Het commerciële succes van hun project Kitachi heeft de twee heren doen teruggrijpen naar klassieke rootssingles uit hun onder meer originele King Tubby dubplate-collectie. Op de huidige tour nemen ze Danman mee, een rasta uit Belize met een warme, heerlijk vibrerende stem. “Fajah fajah, more fajah”.
Johnny Osbourne is inmiddels al vier decennia lang een graag geziene dancehallster. Vooral in de jaren ’80 was de Jamaicaan een ware hitmachine ten dienste van Coxsone Dodd’s legendarische Studio One, wat tientallen platen opleverde en gastinvitaties van nog eens een handvol andere artiesten. “Mr Budy Bye” heeft inmiddels dan wel al grijze (baard)haren gekregen, maar zijn uptempo reggaemuziek met zoete melodietjes kent nog geen deuken of kreuken. Huppelende ritmes en een heerlijk zinderende afterbeat op de gitaar brengen de zomer binnen handbereik. Een warme, zwevende stem met veel emotionele kracht doet de rest. Naast zijn sterke liveshows, trekt Johnny Osbourne ook met zijn mc en soundsystemkompaan Lone Ranger de wereld rond. Samen vormen ze een olijk vocaal duo dat boodschappen van peace and harmony in levende lijve gestalte geeft.
Derde keer trakteren! Steel Pulse mag gerust woord houden voor zijn nieuwe passage in Dour, want dit bonte gezelschap uit Birmingham is met zijn bijna veertigjarig bestaan zowat de langst optredende reggaeband ooit. Hun militante politieke aspiraties, gevoed door een strenge rastaleer en antiracismebeweging, zorgden destijds voor veel aanhang bij de punkbeweging. Eigenzinnig als Steel Pulse is, aarzelde de band ook nooit om meer commerciële muzikale wegen te bewandelen en hun muziek te voeden met gladde synthesizermotiefjes of snijdende gitaarsolo’s. Die ‘wolf in schapenvel’-houding wierp vruchten af en werd al bekroond met een Grammy voor beste reggaeband. Om zijn geloofwaardigheid te bekrachtigen, reikt Steel Pulse ook de hand naar de jongere generatie reggaezangers, zoals Capleton of Damian Marley. Een liveshow van Steel Pulse is niet enkel omwille van de dikke, wapperende dreadlocks van grollende frontman David Hinds een geanimeerde, energieke beleving. Het is een legendarische gebeurtenis.
PIETER FIVEZ - medewerker Kwadratuur - http://www.kwadratuur.be
Bonobo
Aansluitend wordt hetzelfde podium ingenomen door de post-dubstep (de legitimiteit van deze term is niet mijn zorg) van SOHN. Zijn debuutalbum ‘Tremors’, dat in april dit jaar uitkwam, laat aangenaam kabbelende elektronica horen die opgefleurd wordt met een loepzuivere, gladde falset die naar het voorbeeld van genregenoot How to Dress Well stevig in galm gedrenkt wordt. Een cynicus kan hem bestempelen als een James Blake zonder grain, maar dat er meer achter de Brit schuilt dan aanvankelijk lijkt, wordt gesuggereerd door zijn passage op Pukkelpop vorig jaar, die bij de critici op unaniem gejubel onthaald wordt. Ook hij verdient live dus het voordeel van de twijfel.
Bij Chet Faker is die twijfel niet aanwezig. Net als SOHN bracht hij in april een debuutalbum uit met slepende elektronica, ‘Built on Glass’, maar dan met meer aardse melodieën en harmonieën die gepoot zijn in de blues. De kenmerkende warme Rhodes-klanken en de intuïtieve neuriënde zang maken van deze songs niet de meest uitdagende muziek, maar wel de perfecte soundtrack voor een zwoele zomeravond.
Om de daaropvolgende nacht zo mogelijk nog zwoeler te maken, kunnen we op Bonobo rekenen. Vorig jaar waren ze verantwoordelijk voor een van de hoogtepunten van het festival, maar dit jaar vallen er wel enkele kanttekeningen bij hun passage te plaatsen. Allereerst treden ze op met dezelfde albums onder de arm als vorig jaar — iets nieuws moet het publiek dus niet verwachten. Ten tweede staat het project van Simon Green bijzonder ongelukkig op The Last Arena geprogrammeerd, wat het aura van de muziek een serieuze knauw kan geven. Bonobo tast namelijk vaak de grens af tussen ontspannen en banaal, tussen rustgevend en braaf. Wanneer dat perfecte evenwicht gevonden wordt, levert dat spectaculaire resultaten op, maar in andere gevallen dreigen hun optredens nogal vrijblijvend te zijn. Hun muziek is een wereld waar je niet alleen symbolisch, maar ook letterlijk in moet stappen: als het Dour-publiek deze metamorfose nog gegund wordt, kan Bonobo weer hoge toppen scheren.
