Dour Festival 2010

---

Voor de liefhebbers van de alternatieve muziek is het elk jaar weer uitkijken naar het Dour Festival, dat plaatsvindt in de nabijheid van de verlaten mijnterrils van het gelijknamige Waalse dorpje. Intussen is het meest avontuurlijke festival van West-Europa al aan zijn 22ste editie toe. Net als de voorgaande jaren wordt het weer heerlijk rondneuzen tussen zes podia en bijna 200 bands van zeer uiteenlopend allooi. Techno, breakbeat, elektronica, pop, soul, dub, reggae, indie, metal, hardcore,… men kan het zo gek nog niet bedenken of programmator Carlo Di Antonio heeft het op zijn affiche staan.

Omdat het in zo’n geval vaak moeilijk is om door de bomen het bos nog te zien, heeft Kwadratuur een beknopte festivalgids samengesteld die de zoektocht misschien iets kan vergemakkelijken. Deze gids vormt natuurlijk allesbehalve een beperkende lijst: het blijft ten volle aangeraden om zelf ook eens op ontdekkingstocht te gaan. Wie weet wat voor moois er allemaal in het verschiet ligt.

Donderdag 15 juli

Baroness - La Petite Maison dans la Prairie

Het Amerikaanse kwartet Baroness debuteerde in 2007 bij Relapse met ‘The Red Album’, een furieuze gitaarplaat met wortels in sludge, metal en hardrock. Ergens in de slipstream van Mastodon en ISIS kwamen de heren in 2009 op de proppen met het verpulverende ‘The Blue Record’, waar onverschrokken metal gelardeerd wordt met complexe gitaarharmonieën en slepende melodieën. De nekspieren zullen dus danig op de proef gesteld worden.

http://www.myspace.com/yourbaroness

 

Black Sun Empire - Magic Tent

De Nederlandse drum’n’bassformatie Black Sun Empire is een oude bekende in het circuit. Met hun albumklassieker ‘Driving Insane’ scoorden ze indertijd eenzaam hoge toppen met vlot rollende beats en hartverscheurende baslijnen. Niet echt actueel dus maar hun sets zitten meestal goed in elkaar en barsten van de energie.

http://www.blacksunempire.com/ / http://www.myspace.com/blacksunempire

 

Devildriver - La Petite Maison dans la Prairie

Toen Dez Fafara destijds Coal Chamber verliet, was het ook over en uit met die act. Immers, een gedreven en charismatische frontman valt moeilijk te vervangen. Fafara zelf ging op bezinning en stampte een tijd later Devildriver uit de grond, een metalact waarmee hij terug naar de basis wilde: potige en groovy metal maken met de nodige dosis agressie. Missie geslaagd, want album na album wisten de heren te overtuigen en al wie hen ooit aan het werk zag, weet dat Devildriver garant staat voor een wilde feestpartij. Het leidt dan ook geen twijfel dat deze band het terrein zal omtoveren tot een gigantische circle pit.

http://www.myspace.com/devildriver

 

Faith No More - The Last Arena

Op Pukkelpop 2009 bewees frontman Mike Patton nog uitstekend te kunnen rappen en zingen over die brede funky rocksound die Faith No More zo typeert, al slipte de aandacht jammer genoeg naar die mislukte stagedive van een enthousiaste roadie. Deze band heeft zeker voldoende songs in huis om live een massa tot publieksparticipatie te dwingen en smijt er tevens graag ook eens een cover tussen (waaronder ‘War Pigs’ van Black Sabbath en ‘Easy’ van The Commodores als voornaamste stokpaardjes).

http://www.myspace.com/faithnomore

 

Mintzkov - The Last Arena

Drie jaar na hun fel bevochten maar zeker niet onverdiende overwinning in Humo's Rock Rally van 2000 debuteerde Mintzkov Luna met 'M for Means and L for Love'. Het bleek een puntgaaf plaatje dat inventieve, tegendraadse gitaarrock toegankelijk maakte voor een breed publiek. Voor de puike opvolger '360°' (2007) liet de band het achtervoegsel Luna vallen en trokken ze de lijn van hun eersteling met verve door. Het nieuwe ‘Rising Sun, Setting Sun’ telt opnieuw 10 uitgekiende composities die niet om een scherp randje of dubbele bodem verlegen zitten. Zij die hun gitaarrock graag fijnversneden zien, weten waar te zijn.

http://www.myspace.com/mintzkov

 

Moderat - Club Circuit Marquee

‘Genreoverstijgende dansmuziek’ is een term die zeker past bij de muziek die Moderat maakt. Deze samenwerking tussen Modeselektor en Apparat mag een succes genoemd worden. Die laatste weet veel melancholie en mooie samples in de muziek te voegen terwijl Modeselektor de boel draaiende houdt door lomp voort te knallen. Resultaat: veel power en een speciaal sfeertje in een productietechnisch geniaal geheel gegoten.

http://www.bpitchcontrol.de/Moderat/ / http://www.myspace.com/moderat

 

Wovenhand - Club Circuit Marquee

Voormalig 16 Horsepower-zanger David Eugene Edwards bezingt en bezweert zijn publiek richting de Apocalyps met zijn religieuze en mystieke teksten en dreigende muziek. Zijn werk lijkt vooral weg te hebben van country en folk, maar men hoeft zich niet te verwachten aan een rustig uurtje achteroverleunen op singer-songwriterpop. Recent nog kwam ‘The Threshingfloor’ uit: wie deze reeds heeft beluisterd weet dat er heel wat energie kan schuilen in deze ingetogen en imminente nummers.

http://www.myspace.com/wovenhandmosaic

 

Vrijdag 16 juli

Agoria - Club Circuit Marquee

Zijn mixtechniek is misschien niet hoogstaand maar als Agoria een tracklist samenstelt is die meestal om van te smullen. Hij heeft een goed zicht op wat kan en ook zàl werken bij het publiek. Een ontspannen en mooie sfeer typeert zijn elektronica en dansmuziek die voor schitterende euforische momenten kan zorgen. Om nog maar te denken aan de geestverruimende techno van het nummer ‘Les Violons Ivres’.

http://www.myspace.com/agoriagoria

 

The Antlers - Magic Tent

The Antlers is een Amerikaans trio gecentreerd rond frontman Peter Silberman. Na enkele EP’s en een soloplaat van Silberman debuteerde de band in 2009 met het uitgepuurde ‘Hospice’, een pijnlijk mooie conceptplaat die het midden hield tussen postrock en shoegaze. Live transformeert de groep de ingetogen melancholie van ‘Hospice’ naar zinderende pathos, met alle gevolgen van dien. De bloedmooie songs krijgen een volumineuzer invulling, zodat oordoppen geen overbodige luxe zullen blijken.

http://www.myspace.com/theantlers

 

Caliban - The Red Frequency Stage

Op de voorbije Groezrock mochten ze ‘dankzij’ die beruchte Eyjafjallajökull op het laatste nippertje invallen voor Hatebreed en Caliban bleek geen onwaardige vervanger. De Duitsers zijn al toe aan negen albums (waarvan twee samen met Heaven Shall Burn, er bestaan slechtere referenties binnen het genre) en blijken live steeds bereid hun publiek te doen zweten. Hardcore- en metalcorefans doen zich als voorbereiding best te goed aan een fikse powertraining om menig wall of death en ander moshgevaarte te doorstaan.

http://www.myspace.com/calibanofficial

 

Chrome Hoof - Magic Tent

Chrome Hoof is een van de interessantere acts op Dour. De vuile discodoomfunk wordt doorspekt met theatrale screamo en zware gitaren. Het lijkt en klinkt of een metalen Grace Jones trippend op LSD van bil gaat met een fout gelopen experimentje tussen Motörhead en Sly Stone. Op het podium wervelen de 10 leden van deze muzikale freakshow hyperkinetisch rond in metalen maskers en maliënmantels en braken ze hun muzikale ziel met veel geweld uit als gloeiende lava die alles op haar route meezuigt: discofunk, titanen metal,  jazz (van de soort die conventionele maatsoorten niet leuk vindt), spacey prog, dromerige soul en longuitrukkende thrashmetal vloeien verbazingwekkend gemakkelijk in elkaar over. Chrome Hoof speelt muziek die krankzinnig, psychedelisch en dringend klinkt. Het lijkt of de aarde elk ogenblik kan exploderen en de band al de frustraties, alle angst, alle kennis, alle obsceniteiten die op het einde van iemands leven voorbij flitsen in één nummer wil steken. Excentrieke krankzinnigheid op een podium.

http://www.myspace.com/chromehoof

 

Dog Eat Dog - The Red Frequency Stage

Deze grondlegger van het rapcore genre (de combinatie tussen rap en zware gitaren die onder andere Limp Bizkit zo groot maakte) vierde onlangs zijn twintigste verjaardag, een feestje dat de Dourbezoeker niet ongemerkt voorbij zal gaan. Rauwe funky riffs en met blazers aangedikt drumwerk; wie al die money making pseudo-rappende rockers of vice versa uit het voorbije decennium beu is kan nu eens kijken hoe het er bij de real deal aan toe gaat.

http://www.myspace.com/dogeatdogtheband

 

Hypnotic Brass Ensemble - Dance Hall

Het Hypnotic Brass Ensemble is een onbedwingbare brassband uit Chicago bestaande uit negen nurkse blazers waarvan er acht zonen zijn van Sun Ra’s legendarisch trompetspeler Phil Cohran. De ontregelende invloed van papa Cohran is duidelijk te horen in hun muziek. Meer dan de hiphop en funk waarmee ze mee opgroeiden, puren ze uit zijn koortsige blaasarrangementen en grove textuur. Zoals vaker gebeurt met Amerikaanse bands, zijn de heren van HBE live niet vies van wat goedkope volksmennerij, maar de hypnotiserende koperen muur die ze opbouwen maakt veel goed. Het blijft dan natuurlijk ook feestmuziek. Het is ook niet voor niets dat deze brassband eerder samenwerkte met Erykah Badu, Mos Def en Blur.

http://www.myspace.com/hypnoticbusiness

 

MLCD - Club Circuit Marquee

2010 lijkt een goed jaar te worden voor My Little Cheap Dictaphone. Hun album 'The Tragic Tale of a Genius' gooit hoge ogen, zowel hier op Kwadratuur als in tal van andere publicaties, en hun festivalkalender raakt met de dag voller. En dat is niet evident, want hun multimediale liveshow is al even ambitieus als het album zelf. Alsof een arsenaal hele goede popsongs met magistrale strijkersarrangementen geen voldoende reden was om MLCD met een dikke stift te omcirkelen in het programmaboekje.

http://www.myspace.com/mylittlecheap

 

Zaterdag 17 juli

Bilal - Club Circuit Marquee

Bilal situeert zich op het kruispunt tussen zwarte poëzie, neo-soul, jazz en hiphop. Als lid van het ‘Soulquarians’-collectief waartoe ook ?uestlove, Erykah Badu, Mos Def en Common behoren, brengt hij werk met een duidelijke stempel: zijn organische soul steunt dankzij Bilals hoge falsetto’s en zachte doch dwingende beats op de muziek van Marvian Gaye en George Clinton, zonder te stelen. De kracht van Bilal schuilt in zijn klassieke operaopleiding. De man heeft buiten een zalvende flow ook een klok van een stem die de milde melodieën overtuigend en divers  kan brengen.

http://www.myspace.com/bilaloliver 

 

Black Mountain - La Petite Maison dans la Prairie

De Canadese progrockers van Black Mountain staan met beide voeten in de traditie van Led Zeppelin en Pink Floyd, iets wat ze eens te meer onderstreepten met hun doorbraakalbum ‘In the Future’ uit 2008. De plaat stond bol van de classic rock, gegoten in psychedelische escapades en monumentale klanksculpturen. Half september komt hun derde plaat ‘Wilderness Heart’ uit bij Jagjaguwar en in afwachting daarvan komen ze de festivals een alvast een smakelijk voorproefje geven.

http://www.myspace.com/blackmountain

 

Breakestra & Chali 2na - Club Circuit Marquee

De ontmoeting tussen het tienkoppige soul en funkorkest uit L.A. en de hiphopgrootmeester ‘Chali 2na’ zal garant staan voor een uur vol ritmische funk afgewisseld met Jurassic 5-klassiekers. De korrelige, funky sound en de strakke funklijnen van Breakestra zijn schatplichtig aan de breakbeatfunk van James Brown. Breakestra kan eindeloos doorgaan op een stevige funkriff met hier en daar verrassende, hoekige breaks. Variatie is niet hun sterkste punt, maar ze bouwen wel een imponerende klankenmuur op met hun blazerssectie en hun riffs zijn vet en funky, zoals het zijn moet. Chali 2na werd met zijn diepe, dragende bariton een van de uithangborden van hiphopformatie Jurassic 5 en zal de vlammende funk voorzien van zijn gekende lijzige West Coast raps. Combineer dit recept met een beetje zon en het resultaat is een fijn optreden vol goede vibraties.

http://www.myspace.com/breakestra

 

De La Soul & Rhytm All Stars - The Last Arena

De hiphoppioniers van De La Soul doen Dour aan met hun ‘20 Years High And Rising Tour’. Om de twintigste verjaardag van hun debuutalbum ‘High & Rising’ te vieren brengen ze een stevige live-band (10 koppen sterk) mee om te bewijzen dat hun jazzy hiphop na twintig jaar nog altijd fris en innovatief klinkt. De live-band staat voor een interessante uitdaging, want De La Soul heeft altijd een berg samples gebruikt. De live-arrangementen zullen  hits als ‘Me, Myself & I’ ‘Ring, Ring, Ring’ en ‘Stakes is High’ voorzien van extra pittigheid. De speelsheid, de humor en de kleurrijke, bijna psychedelische samples steken weer schril af tegen de agressievere en donkerdere hiphop van tegenwoordig en ook hun sociaal-kritische teksten zijn relevanter dan ooit. De olijke New Yorkers beweren van zichzelf dat ze de redders van de “verloren” live performance zijn en het is hiphopliefhebber dan ook aangeraden om deze afspraak met de geschiedenis niet te missen.

http://www.myspace.com/delasoul

 

Fucked Up - Magic Tent

Hardcore is springlevend: Fucked Up blies het genre met ‘The Chemistry of Common Life’ (2008) eigenhandig nieuw leven in. Ze lapten een hoop ongeschreven punkwetten aan hun laars en gingen zowaar met de prestigieuze Polaris Music Prize aan de haal. Woeste vocalen en snijdende gitaren worden gecondenseerd in inventieve songstructuren zonder aan rauwe energie te moeten inboeten.

http://www.myspace.com/epicsinminutes

 

Zondag 18 juli

Archie Bronson Outfit - La Petite Maison dans la Prairie

Deze psychedelische bluesrockers uit Engeland trekken met plezier hun favoriete gewaden aan om een publiek geleidelijk naar vervoering te leiden. Hun laatste album ‘Coconut’ is minder rauw dan zijn voorgangers maar weet wel verrassend dansbaar uit de hoek te komen. De garage rock fuseert ditmaal genoegzaam met groovy mantra’s en hypnotiserende ritmes. Een combinatie die klinkt als de ideale soundtrack voor een festival als Dour.

http://www.myspace.com/archiebronsonoutfit

 

Foreign Beggars - Magic Tent

De show van Foreign Beggars is ongetwijfeld een om naar uit te kijken. Zij kregen met deze dynamische tour die zich uitstrekt over de hele wereld zelfs respect van The Prodigy. Wie snel last heeft van drukte kan zich dus beter wat uit de massa zetten want hun muziek is vaak misleidend: door te flirten met allerlei genres maakt hun Londons accent kennis met blues, hiphop, grime, drum’n’bass of zwaar bebaste dubstep. Afhankelijk van de stijl zal de volumeknop wat meer of minder opengedraaid worden.

http://www.myspace.com/foreignbeggars

 

Ghinzu - The Last Arena

Onze landgenoten van Ghinzu maakten in 2004 furore met het redelijk geweldige ‘Blow’, een eigenzinnige rockplaat waarvan in binnen- en buitenland bijna 100.000 exemplaren over de toonbank gingen. Vijf jaar na datum verenigde ‘Mirror Mirror’ op grandioze wijze experimentele rock, aanstekelijke Britpop en dansbare postpunk. De tegendraadse Waalse rockers zijn één van de interessante groepen uit het zuidelijke landsgedeelte en Ghinzu mag dan ook niet op het menu van Dour ontbreken.

http://www.myspace.com/ghinzu

 

The Glitch Mob - Dance Hall

De vlag dekt de lading. The Glitch Mob brengt futuristische glitch-elektronica met snijdende bassen, razende drums en complexe ritmes vol beschadigde klik- en plopklanken. De nerveuze rave synths en de krakende breakbeats worden overspoeld door robotachtige blieps en mechanisch geklik en gekras. Live stapt dit trio af van de computerperfectie en ontketent ze een waanzinnige dansrel met een energetische show die niet is weggelegd voor claustrofoben.

http://www.myspace.com/theglitchmob

 

The Raveonettes - The Last Arena

Nét niet het zoveelste man-vrouwduo dat zijn kopje boven water houdt door te berusten op de sound van de jaren ’60. In plaats van hun heil te zoeken in de blues, zweren de Raveonettes bij alternatieve rock-’n-roll met een doordachte eenvoud. De onafgelikte rock van dit Deense duo verraadt achter elke hoek een glimp van The Velvet Underground. De intense ballads en gruizelige arrangementen die Nico en Lou Reed zo typeerden vormen nu de basis voor de unisex samenzang en eigenzinnige composities van The Raveonettes.

http://www.myspace.com/theraveonettes

 

Shining - La Petite Maison dans la Prairie

Op plaat staan de Noren van Shining voor experimentele “death metal free prog jazz” die er niet vies van is om brute, overweldigende kracht in te spuiten met ontwapenende introspectie en geflipte contrasten vol humor. Live wordt dit vertaald in een hammerende en beukende live-act die soms vergeet om de schizofrene en eclectische nuances te bewaren. In de plaats daarvan krijgt de fan het dubbele aan onversneden gramschap die als een schuurborstel over de melodie gaat. De onregelmatige maten en de hikkende tempowisselingen scheuren voorbij aan een verschroeiend tempo en wie niet vit op details en houdt van grofkorrelige metaljazz (ja die mensen bestaan wél), moet zeker even stoppen bij Shining.

http://www.myspace.com/shiningofficial

De beschermde werken kunnen door de internetgebruiker gratis geconsulteerd worden, met uitsluiting van verdere reproductie en/of openbare mededeling ervan. Deze site wordt onderhouden conform de afspraken met de Belgische auteursrechtenvereniging SABAM.
Gebruiksvoorwaarden | Contactgegevens | Mobiel | Ontwerp en realisatie: Studio Hert