De festivals waar yoga een activiteit is die inbegrepen is in de prijs, zijn voorlopig niet al te dik gezaaid. Wanneer het muzikale programma dan ook nog eens de moeite waard is, kan er op z'n minst gesproken worden van een opmerkelijk en interessant concept. Deep In The Woods, verborgen in de Ardense bossen, is dit jaar aan de tweede editie toe. Het festival is een soort totaalbeleving voor alle generaties, met naast een uitgebreid muzikaal luik, ook aandacht voor onder andere fotografie en film.
Wat de muziek betreft, zal het voor velen een ontdekkingstocht zijn. Geen grote namen, maar wel een interessante mix tussen relatief gevestigde waarden en nieuwe talenten.
Eén van die artiesten die al geruime tijd gestaag aan de weg timmert, is Stef Heeren, ofte Kiss the Anus of a Black Cat. In het voorjaar liet hij zijn nieuwe plaat los op de mensheid, waarbij het folky karakter van zijn vorige wapenfeiten wat meer schuil ging achter een elektronische mist. Toch blijft de stijl gelijkaardig: dronerige trips met een onheilspellende sound en bezwerende stem.
Liesa Van der Aa is slechts aan haar debuutalbum toe. Op 'Troops' tast ze - met als belangrijkste strijdwapen de viool - alle hoeken van het muzikale spectrum af: soms dreigend, soms speels, maar nooit gratuit en altijd met een onconventionele ondertoon. Een gelaagdheid die live hopelijk overeind blijft.
Iets luchtiger is het werk van Gaëtan Streel. Hij nam vorig jaar - in z'n eentje - een plaat vol frisse folksongs op. Om het album tot leven te wekken, laat hij zich vergezellen door een handvol muzikanten. Verwacht complexloze muziek, ideaal voor een dag in het bos.
Soumonces! daarentegen, zorgt voor het stevigere werk op Deep In The Woods: krachtige noiserock waarbij riff-gebaseerde stukken worden afgewisseld met elektronische drones en soundscapes. Deze improvisatie-formatie zal in ieder geval een erg sferisch en hypnotiserend geheel serveren, waarbij het publiek wordt meegesleept in een dreigend klanktapijt.
De iets psychedelischere sferen worden opgezocht door Spookhuisje. In dit eenmansproject van Absolonne Raphael worden de gitaarklanken gul in een bad van galm gedrenkt. Weemoedige songs die ook hier weer erg meeslepend zijn.
Joy Wellboy doet het elektronischer. Dit duo - bestaande uit Joy Adegoke en Wim Janssens - gaat aan de slag met drumcomputers en gitaren, en slaagt er in een erg soulvol kader te scheppen, of het nu gaat om broeierige elektronische nummers of de melancholischere akoestische tracks. De aparte stem van Adegoke zit hier allicht voor heel wat tussen.
De buitenlandse vertegenwoordig gebeurt onder andere door Moss. Dit Nederlands viertal brengt indierock die wat doet denken aan het werk van Grizzly Bear en Avi Buffalo. Lichte, poppy deuntjes dus. Met een album dat begin 2012 verscheen en waarvoor ze meteen een 3voor12award-nominatie in de wacht sleepten, zijn de (toekomst)verwachtingen hoog gespannen.
Naast vrienden uit het noorden, zijn ook onze zuiderburen vertegenwoordigd: Mermonte. Niet minder dan tien muzikanten telt dit gezelschap. De deuntjes doen bij wijlen erg denken aan Efterklang, zowel qua sfeer als songstructuren. Meeslepend en intelligent.
De codewoorden voor het muziekluik van Deep In The Woods zijn dus duidelijk: meeslepend, melancholisch, hypnotiserend, psychedelisch, ... . In een idyllische setting als de bossen in Massembre, kan dit enkel voor vuurwerk en kippenvel zorgen.
