September was pas begonnen of Nicolas Kummert tourde met zijn Voices reeds Vlaanderen rond in opdracht van JazzLab Series. Diezelfde werkgever stuurt in de maand oktober ook De Beren Gieren naar tal van kleine en (middel)grote culturele centra. Het trio rond Fulco Ottervanger opende dit jaar Gent Jazz Festival 2010 en hoewel de commentaren niet allemaal even positief waren, belooft de groep toch een interessante live-belevenis te worden.
Naar aanleiding van Gent Jazz Festival 2010 was de track ‘Die Dag’ te horen in de Kwadratuur-speler. Dat grillige nummer, gecomponeerd door bandleider en pianist Fulco Ottervanger, is een lied van het trio met de bizar aandoende naam De Beren Gieren. Ottervanger studeerde na jazz ook klassieke compositie (aan het Conservatorium van Gent) en het handelsmerk van zijn groep is een geflipte mix tussen sérieux, absurde humor, spitsvondige wendingen en lyrische improvisaties. Met Lieven Van Pee (contrabas) en drummer Simon Segers in topvorm overtuigde Ottervanger de jury van Jong JazzTalent Gent 2009 zodanig dat ze het miniconcours wonnen. Dat leverde hen de eer op om een jaar later het Gent Jazz Festival te mogen openen, hetgeen ze deden met een interessante, maar te weinig strakke set. Het trio wist nog niet helemaal goed hoe ze hun ideeën moesten doseren en de nummers modderden op den duur wat aan. Intussen is het trio echter een klein half jaartje ouder en als dit zich uit in een meer gecondenseerde sound, wordt hun passage in de betere culturele centra van het land zeker iets om naar uit te kijken. Op Gent Jazz waren de omstandigheden overigens niet ideaal: een praatgraag publiek gaf het trio niet altijd de gelegenheid om zich ten volle te concentreren en de aandacht van de luisteraars verslapte zienderogen door het ontbreken van stoeltjes.
Aan de oppervlakte zijn De Beren Gieren een minzaam improviserend trio, maar wie de moeite neemt de verschillende aspecten van hun muziek uit te pluizen, stelt vast dat de band in wezen alle kanten uit kan. In 'Die Dag' valt bijvoorbeeld op hoe de carrousel-achtige melodie uiteindelijk uitmondde in een dramatische compositie waarin Ottervanger als bezeten op het klavier ging rammen, om daarna goed gemutst terug te keren naar het oorspronkelijke, zorgeloze thema. Noem hen de Charlie Chaplin(s) van de jazz en je zit met een treffende vergelijking: humor en drama gaan hand in hand, waarbij het geheel baadt in een stevige portie spelplezier die misschien wel de essentie vormt van het eindresultaat.
Het mooie aan het JazzLab Series-concept is dat de concerten die in deze serie kaderen, op tal van locaties te zien zijn. Naast grotere steden als Antwerpen (Rataplan) en Gent (Vooruit), doet het trio immers ook Mol, Grimbergen, Sint-Niklaas, Oostende, Geel, Brasschaat en Waregem aan. Soms krijgt het trio een volledige avond het podium toevertrouwd, op andere plaatsen, zoals in Kunstencentrum Vooruit, wordt het jonge talent gekoppeld aan de performance van een gevestigde waarde. Door sterpianist Jamie Saft na De Beren Gieren te laten optreden, ontneemt Vooruit het trio misschien de kans om zichzelf voor de volle honderd procent te bewijzen, maar anderzijds brengt het De Beren Gieren tot bij een breder publiek, een publiek dat bijvoorbeeld graag dweept met Jamie Saft en de scène rond John Zorn, waar Saft met zijn trio toe behoort . In het merendeel van de overige culturele centra wordt De Beren Gieren dan weer geacht jazzliefhebbers een avondvullend programma voor te schotelen. Of dat zal lukken, is maar de vraag. Nu de onwennigheid van op Gent Jazz niet meer in de kleren zit, zullen Ottervanger, Van Pee en Segers hopelijk volledig los gaan?
