Het begon klein in het vermolmde maar knusse café El Negocito, dat met het gezellige La Resistenza een paar meter verderop een tweeling vormde. Er kwam een eigen label en een zomerfestival genaamd Jazz sur l’herbe, dat uiteindelijk werd herdoopt tot Citadelic. De jazz leeft in Gent, ook buiten de muren van de Vooruit of de arty Hot Club de Gand. Zoveelste bewijs daarvan? Citadelic Winter: goed voor vier concerten, twee nieuwe releases bij El Negocito Records en een hoogst sfeervolle setting.
Ben Sluijs (foto: Cees van de Ven)
Oorspronkelijk ontleende het festival Citadelic haar naam aan het Gentse Citadelpark. In de kiosk werden daar ook in mei van dit jaar een aantal gereputeerde internationale namen ontvangen, waaronder Jan Klare, Nate Wooley en Alexander von Schlippenbach. Dat de organisatie het klaarspeelde om een gratis festival in elkaar te boksen met dergelijke belangrijke spelers uit de hedendaagse jazzscène op de affiche, mag een wonder heten. De gemoedelijke sfeer en het kleinschalige opzet haalden ook veel leken naar het Citadelpark, waarbij een onvoorbereid publiek aandachtig naar de meest complexe jazz van dit moment kwam luisteren. De sociale interactie tussen toeschouwers van diverse leeftijden illustreert dat een jazzfestival ook veel meer kan zijn dan alleen een plaats waar muziek, drank en voedsel wordt geconsumeerd. Citadelic was een abstract platform over de toekomst van de jazz, en tegelijk een sociale ontmoetingsplek.
Hetzelfde zal allicht niet gelden voor Citadelic Winter, dat in meer selecte kring doorgaat binnen Gents historische site het Gravensteen. Typerend voor El Negocito is dat men er de concertervaring op zich probeert te versterken door omstandigheden op te zoeken waarin de bezoeker op meerdere niveaus geprikkeld wordt. Niet alleen het opzoeken van ongewone locaties in het stadsbeeld past in dat plaatje, maar ook de Food Makes Jazz Sessions, waarin een kok en een muzikant een dialoog met elkaar aangaan, die El Negocito doorheen het jaar organiseert. Op Citadelic Winter zal niet alleen ruimte zijn voor uitstekende muziek, maar ook voor wijndegustatie, eten en een taartenkabinet. Verschillende entreeformules maken het bovendien mogelijk om dit gebeuren tegen een zachte prijs te beleven. Elke vorm van snobisme is El Negocito immers vreemd: de voornaamste bekommernis is dat de avant-garde van vandaag een medium krijgt om er te presenteren wat het in huis heeft.
Nathan Daems kwintet (foto: Piano's Maene)
Op Citadelic Winter, dat op dinsdag 11 december van start gaat vanaf 17 uur, komen vier bands aan bod, te beginnen met het in 2010 gevormde trio
Ben Sluijs,
Brice Soniano en
Christian Mendoza. Hun eerste album, het op vinyl uitgebrachte ‘¾ Peace’, biedt kamerjazz van de bovenste plank, waarop pianist Christian Mendoza en altsaxofonist Ben Sluijs voortdurend omheen de aftastende contrabas van Brice Soniano cirkelen. Nooit belegen of stereotiep, duiken de drie musici een lyrische wereld in, waarin teder ontwikkelde melodieën voortdurend door het oppervlak breken. Elders is er ruimte voor experiment: niet radicaal of halstarrig tegendraads, maar intiem en soepel, als is zoeken de tweede natuur van deze drie musici. Met het
Nathan Daems Quintet komen vervolgens vertrouwde gezichten aanzetten in het Gravensteen. Hun debuut ‘Praten dialect’ was een heterogene verzameling goed uitgekiende composities met Oosters aandoende uitstapjes, waarbij het raderwerk soms echter nog iets te gemaakt ronddraaide. Men kan vermoeden dat het kwintet, intussen al heel wat concertervaring rijker, met meer spontaniteit de improvisatie kan opzoeken. Musici als Fulco Ottervanger, Bart Vervaeck, Simon Segers en Daems zelf bewezen elk voor zich al wat ze waard zijn. Als ze een natuurlijk, ongedwongen contact kunnen realiseren binnen Ottervangers en Daems goede composities, wordt dit allicht een uitstekend concert.
Vervolgens is het de beurt aan
Manolo Cabras & Basic Borg, het nieuwe kwintet van de vaak in Gent concerterende contrabassist. Met Riccardo Luppi op tenorsax en de stem en elektronica van Lynn Cassiers heeft Cabras alvast collega’s om zich heen verzameld die jazz ontdoen van al zijn stereotiepen. Het album ‘I wouldn’t be sure’ bevat feeërieke composities waarin Cassiers zich niet alleen de rol van vocaliste, maar tevens van actrice lijkt aan te meten. De nummers op deze nieuwe release hebben alle schijn van hoogst breekbaar samenspel waarin de stemmen elkaar onderling koesteren, kortom alles behalve de plompverloren namaakintimiteit van kampvuurjazz.
Alexander von Schlippenbach (foto: Kai von Rabbenau)
Haar grootste naam bewaart Citadelic Winter uiteraard voor het slotconcert, waarvoor het
Schlippenbach Trio even gedag komt zeggen. Aangevoerd en –vuurd door Alexander von Schlippenbach, nog steeds zowat de meest radicale free jazzpianist aan het huidige jazzfirmament, wordt dit hoe dan ook een spectaculaire gelegenheid. Niet in het minst omwille van de kompanen die in von Schlippenbachs kielzog naar Gent komen afgezakt: Evan Parker, een rietblazer wiens geluid nog vele malen imposanter is dan zijn geblokte postuur, en drummer Paul Lovens, die met een verbetenheid het drumstel bewerkt alsof hij het kaduuk wil meppen. Hoewel de muziek van dit trio een energetische bom is zonder weergave, is ze formidabel om in detail te volgen. Ritmische motieven die worden opgepikt en uitgewerkt of Evans quasi melodische flarden die von Schlippenbach rebels uit elkaar rukt… Hier is sprake van een constante wisselwerking die de luisteraar hoe dan ook naar het topje van zijn stoel drijft, of er zelfs helemaal van weg, voor wie niet bestand is tegen deze zeg maar extreme vorm van vrije improvisatie.
Tal van grote contrasten komen dus een avond lang in het Gravensteen aan bod. Heen en weer schakelen tussen stemmige klankpoëzie of meer knapperige, pikante tot exploderende brokken vitaliteit: het kan in het gemoedelijke kader waar El Negocito keer op keer voor zorgt.
Meer over Citadelic Winter 2012
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
