In 2010 werd het Brugse Cactus Festival op de European Festival Awards verkozen tot beste klein festival van Europa. Onterecht is dat nauwelijks te noemen: sinds 1994 is het Brugse Minnewaterpark elke zomer een trefpunt voor gereputeerde muzikanten en veelbelovende jonge groepen. Het resultaat is een gezellig, relaxed en kindvriendelijk evenement dat een aangenaam alternatief biedt voor de grootheidswaanzin van sommige megafestivals. Ook dit jaar staat er weer heel wat muzikaal fraais op het programma.
Op vrijdag 12 juli wordt de spits afgebeten door Blaudzun, het alter ego van de Nederlandse singer-songwriter Johannes Sigmond, genoemd naar een onbekende Deense wielrenner uit de jaren zeventig. Op het vorig jaar verschenen 'Heavy Flowers’ strooit onze noorderbuur kwistig met grootse, rijk gearrangeerde popmuziek die heen en weer schippert tussen Arcade Fire en Beirut.
Chelsea Light Moving is de nieuwe groep van Sonic Youth-veteraan Thurston Moore. Gezapigheid blijkt niet aan hem besteed: het titelloze debuut van de noiserockband blaakt van rauwe energie en etaleert de punkspirit van een stel opgefokte jonge honden. De Belgische eer wordt later op de avond hoog gehouden door de veelzijdige chansonnier Daan en headliner Hooverphonic (met een voltallig symfonisch orkest).
Zaterdag 13 juli opent Isbells de feestelijkheden. Na vijftien jaar trouwe dienst bij vaderlandse rockgroepen als Soon en Ellroy achtte Gaetan Vandewoude de tijd rijp voor iets anders. Zijdezachte akoestische gitaren, heerlijke vocale harmonieën en spaarzame instrumentatie zorgen voor een uitgelezen mogelijkheid om de tweede festivaldag in grandeur in te zetten.
Met de Brit Michael Kiwanuka zakt zaterdag ook de kroonprins van de soul af naar Brugge. Het Amerikaanse sextet Calexico koppelt weerbarstige indierock aan country en Latijns-Amerikaanse invloeden. De hoofdrol is echter weggelegd voor een Belg. Achter Ozark Henry schuilt Piet Goddaer, een Kortrijkse singer-songwriter en componist die met 'Birthmarks' (2001) en 'The Sailor Not the Sea' (2004) de weg naar het grote publiek vond. Op het nieuwe 'Stay Gold' laat hij zangeres Amaryllis Uitterlinden toe tot zijn stijlvolle muzikale universum waar barokke pop en kamerbrede arrangementen nog steeds de plak zwaaien.
Ook op de slotdag zijn de Kortrijkzanen omnipresent. SX katapulteerde in 2011 naar de top van het Vlaamse muziekfirmament met de single 'Black Video', een bezwerende kruisbestuiving tussen new wave en elektropop. Debuutplaat 'Arche' (2012) bood meer gestripte eighties synths, meeslepende beats en etherische vocalen. Met zijn prettig gestoorde indierock stond Balthazar in 2010 al eens op het Cactuspodium. Hun tweede album 'Rats' goochelt met frivole melancholie en hemelse akoestische instrumentatie.
Met zijn schuurpapieren stem en sobere gitaarspel staat The Tallest Man On Earth garant voor goudeerlijke klankminiaturen die knipogen naar Bob Dylan. Headliner dEUS zette zichzelf in de jaren negentig op de muzikale wereldkaart met experimentele rock waarvoor de adjectieven 'eclectisch' en 'postmodern' zijn uitgevonden. Na een radiostilte van zes jaar opteerden Tom Barman en co echter voor rijk gearrangeerde popsongs die het eerder van sfeerschepping en esthetiek dan van prettig gestoorde chaos moesten hebben.
Het Cactus Festival heeft opnieuw een aangename en gevarieerde line-up weten samen te stellen. Het programma is te behoudsgezind om Pukkelpop naar de kroon te steken qua hipheid en te weinig mainstream om de mensenmassa à la Rock Werchter op de been te brengen, maar dat is ook helemaal niet de bedoeling. Muziekliefhebbers die graag in de luwte van een breed pallet aan jonge en oude artiesten willen geniet, zijn hier aan het juiste adres.
