Een tikkeltje durf en verrassing is dikwijls noodzakelijk om een interessant programma in elkaar te steken. Als dat tikkeltje dan vervangen wordt door een flinke lepel, is er veel reden om muziekliefhebbers wild te maken. De muzikale rijkdom die het Bozar Electronic Arts Festival dit jaar biedt, kijkt voorbij de doorsnee artiesten die slechts hun naam uitmelken en geeft vele kansen aan artiesten die nieuw terrein aansnijden.
Het Bozar Electronic Music Festival werd dit jaar omgedoopt in het Bozar Electronic Arts Festival. Achter die naamswijziging gaat een nieuwe koers schuil. Het festival wil een breder publiek aanspreken en zich dus niet louter richten op muziek maar ook op de vrije kunsten zoals film, fotografie en beeldende kunst. Die worden nu allemaal verenigd onder de overkoepelende “elektronica” noemer. De erg gevarieerde affiche geeft met vele internationale figuren een erg brede kijk op de evoluties die zich momenteel voordoen in het elektronische kunstenlandschap. Bepaalde artiesten blijven vasthouden aan traditie om binnen een vastgelegd kader te vernieuwen terwijl anderen hun discipline radicaal in vraag stellen.
Ben Frost & Danìel Bjarnason (albumcover 'Sólaris')
Projecten zoals blikvanger
Ben Frost, Danìel Bjarnason & Sinfonietta Cracovia geven een duidelijke indicatie dat er gezocht is naar overlappingen tussen de verschillende kunstvormen. Brian Eno monteerde een versie van de prachtige ruimtefilmklassieker ‘Solaris’ van Russisch regisseur Andrey Tarkovsky. Deze film was de inspiratiebron van Ben Frost en Bjarnason voor het componeren van de symfonische suite ‘Sólaris
’. Het stuk wordt uitgevoerd door de Sinfonietta Cracovia en klinkt overwegend breekbaar en meeslepend maar buigt al eens om naar epische delen. De gemanipuleerde filmversie zal tegelijk afgespeeld worden om volledig ondergedompeld te worden in de mystieke sferen van het heelal.
Ook andere artiesten laten zich bijstaan door beeld. Tijdens het optreden van Slant Azymuth en Bruno Spoerri zullen films geprojecteerd worden die als inspiratie dienden. Slant Azymuth (een samenwerking tussen Andy Votel en het duo Demdike Stare) bracht eerder dit jaar een debuutalbum uit dat goed onthaald werd. Ze gidsen de luisteraar via een bezwerende trip doorheen de donkere wouden van de elektronica.
Hype Williams
De visualisaties van Australiër
Robin Fox zien er geheel anders uit. Hij is bekend om zijn spectaculaire lasershows die zijn chaotische muziek een extra dimensie zouden geven. Fox brengt zijn albums uit op het befaamde Oostenrijkse label Editions Mego, wat zoveel betekent als: zware kost. Een groot aandeel experiment gecombineerd met onnavolgbare ritmes zorgen ervoor dat elk luisteraar als het ware uitgedaagd wordt om opnieuw naar muziek te leren luisteren. Dat muziekavonturiers niet perse langs dit gesofisticeerd geneuzel hoeven om nieuwe ervaringen op te doen, bewijst het duo
Hype Williams. Hun albums, dikwijls samengesteld uit tracks van zo’n tweetaltal minuten, zijn bijzonder expressief maar vallen gewoonweg niet te classificeren. Verdraaide ritmes, stukken van popsongs en bizarre teksten vervoegen elkaar in een
lo-fi productie wat bijzonder fascinerende resultaten oplevert. Het zijn flarden muzikale kennis die bij ieder mens onbewust doorheen de jaren ingebakken zijn en met deze muziek stevig opgepookt worden. Supporters van Oneohtrix Point Never weten dus wat te doen. Nog zo’n artiest die flink buiten de lijntjes kleurt is
The Haxan Cloak, een jonge producer uit Londen. Zijn donkere composities bestaan uit klassieke arrangementen die elektronisch zijn verwerkt via improvisatie en tenslotte zijn verrijkt met
field recordings.
Dan is er nog het legendarische Silver Apples. Deze “groep” (tegenwoordig alleen nog Simeon Coxe) bracht tussen 1967 en 1969 twee albums uit die een enorme invloed hebben gehad op de krautrock van de jaren ’70 en later ook de indie rock uit de jaren ‘90. Zij waren één van de eerste groepen die psychedelische geluidsexperimenten uit de elektronische muziek verwerkten binnen een rockidioom. Een andere grote klepper die de krautrock attitude in zijn wortels draagt is The Field. De Zweed achter dit project lijkt volledig vastgeroest op zijn eigen muzikale methode. Kijk bijvoorbeeld naar zijn albumhoezen die haast identiek hetzelfde zijn gebleven doorheen de jaren. Baanbrekend is het dus allemaal niet meer, maar men kan nu eenmaal niet ontkennen dat de man uitstekend werk levert in zijn vak. Een organische klankenmassa evolueert geleidelijk tot de luisteraar helemaal meegetrokken wordt met de minimal techno groove die aan de oorsprong ligt. Dit optreden wordt live gebracht als trio. Wie het liever up-to-date heeft, moet zeker Forest Swords aan het werk horen. Deze jonge Engelse producer mixt eigenaardige folkachtige drones met soulvolle r&b stemmen. Een scheutje dub en melancholie laten het allemaal wat vlotter verteren. Boeiend materiaal voor dromerige momenten.
Andy Stott (albumcover 'We Stay Together')
Dat er vooruitgang geboekt wordt op muzikaal vlak kan zelfs ondervonden worden in het dansgeoriënteerde gebied. De techno van Engelsman
Andy Stott is een fascinerende benadering van een in wezen conventioneel genre. Hij haalt het tempo naar beneden en werkt hoofdzakelijk op de textuur van zijn samples zodat de grove, donkere sfeer meer tot uitdrukking komt. Hetzelfde geldt voor de geluidsconstructies van het duo
Raime die een bijzonder apocalyptische sfeer opwekken met monolithische baslijnen en reusachtige nagalmen. De Belgische technoproducer
Peter Van Hoesen gaat voor de rechttoe-rechtaan aanpak met een Berlijns tintje. Hij heeft ook wat nieuws te bieden want zijn album ‘Perceiver’ kwam onlangs uit.
Maja Ratkje (foto: Erik Berg)
In de weinig toegankelijke hoek staat het project voorop met de Noorse stemkunstenares
Maja Ratkje en de beeldend kunstenaar
HC Gilje. Ratkje’s vocale improvisatie zal plaatsvinden te midden van een lichtinstallatie van deze laatste. Ook Belgische geluidskunstenaars
Yannick Franck en
MS30 (met Tzii en Aymeric De Tapol) krijgen met dit initiatief een duwtje in de rug. Om het verhaal compleet te maken worden er buiten de concerten ook nog interactieve kunstinstallaties getoond.
Met dit pakket aan artiesten en projecten kiest het Bozar Electronic Arts Festival niet voor de gewone kost, maar wel voor een goede indicatie van waar artiesten op dit moment mee bezig zijn. Gangbare muziek is zeker niet verkeerd al mag er af en toe eens stevig buiten de lijntjes gekribbeld worden. Muzikale ontdekkingsreizigers moeten deze drie dagen dus zeker overwegen.
Meer over Bozar Electronic Arts Festival
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
