Al enkele jaren vormen de Gentse Feesten de directe aanleiding om de Kouter en de Handelsbeurs om te toveren tot een heus festivalterrein waar Boomtown zijn thuis gevonden lijkt te hebben.
Dit vijfdaagse festival - dat gestuwd wordt door vzw De Oude Beestenmarkt (de oude locatie van het evenement) en Democrazy – presenteert ook dit jaar een affiche die bestaat uit een mooie mix van talent van eigen bodem en minder roemruchtige, maar daarom niet minder interessante buitenlandse namen. Deze bonte verzameling valt verder op te delen in betalende en gratis concerten. Nu staat op geen enkel ander festival drank zo sterk in verhouding met muziek als op Boomtown. De toegangsprijs voor de betalende optredens wordt namelijk geïnd in de vorm van twee drankbonnetjes, zodat het steevast wikken en wegen is tussen een volgende pint of de ingang van de concertzaal (de zalen van de Handelsbeurs).
Voor degenen die opteren voor drank blijken er gelukkig verschillende kostenvrije alternatieven te bestaan. Zo zijn er steeds drie gratis podia die om de beurt iets lekkers serveren. Uit te lichten naam is ondermeer Horses (Be), dat met zijn gelijknamig getitelde debuut-EP eind vorig jaar hoge ogen wist te gooien via erg gepassioneerde intieme americana, soms gekoppeld aan haast snikkende vocalen, elders op basis van lome fluisterfolk. Met zijn trage melancholische én zeer warme muziek kan het Antwerpse You Raskal You in dezelfde sferen gesitueerd worden.
De dansbare kaart wordt getrokken door Teddiedrum (Be). Dit is de nieuwe hoedanigheid van Dijf Sanders en Jason Dousselaer, waarin ze goochelen met drumcomputers en jaren tachtig synths, om zo tot een erg meezingbaar geheel te komen (airplay kregen ze al voldoende met ‘Miami’).
Als rode draad door de gratis affiche van Boomtown loopt dit jaar Ólafur Arnalds. Speciaal voor het festival brengt de IJslander op drie aansluitende avonden een improvisatieset waarin hij een deel van zijn oeuvre verwerkt. De bedoeling is vooreerst om het schrijfproces van zijn nummers aan het publiek te illustreren, maar evengoed om datzelfde publiek in te passen als deelnemende factor door bijvoorbeeld zelf noten te produceren, te klappen of noem maar op.
Op de drie gratis podia is verder ruimte gemaakt voor een buitenlandse klepper als Avi Buffalo (VS) dat een aardige hit te pakken had met ‘What’s In It For’ en Belgen An Pierlé & White Velvet (die al jaren véél meer is dan de Belgische Tori Amos), Broken Glass Heroes (zo ongeveer de radiovriendelijkste alternatieve popgroep van Vlaanderen) en Intergalactic Lovers (de rijzende ster van het Vlaamse muzieklandschap).
Het tweede luik van Boomtown bestaat uit de betalende concerten die plaatsvinden in de grote concertzaal en de club van de Handelsbeurs. Over vijf avonden uitgesmeerd zal ook hier een allegaartje van stijlen uit verschillende landen de revue passeren. Alle gekheid op een stokje wordt bijvoorbeeld geserveerd door Herman Dune, waar na jaren gebakkelei tussen de groep en de internationale muziekpers is gebleken dat er helemààl geen Umlaut op de ‘u’ thuishoort. Deze duidelijkheid is er vooral gekomen toen André Herman Düne zijn broers David-Ivar en Néman (al deze heren zijn Frans-Zweeds) in 2006 achter zich liet. Ondanks het vertrek is het geluid van de groep niet gek veel veranderd, nog steeds staat Herman Dune voor een opgewekt antifolkgeluid met bij wijlen hilarische teksten. Wat de bindteksten betreft zou Josh T. Pearson (VS) uitstekend aansluiten bij dit broederverbond, ware het niet dat deze knotsgekke ba(a)rd er in slaagt om zich muzikaal als een door het Texaanse stof vertwijfelde mijmeraar te uiten. Na het teloorgaan van zijn cultband Lift To Experience was hij tien jaar op zoek naar een nieuw muziekproject. Met zijn diepdroevige, maar oh zo innemende solodebuut ‘Last Of The Countrygentlemen’ lijkt hij dit gevonden te hebben.
Na deze droefheid mag het gerust wat krachtiger. Daarvoor kan er gekeken worden naar de landgenoten van Steak Number Eight. Deze laureaten van Humo’s Rock Rally 2008 brengen hun speelplezier te berde in de vorm van agressieve noise die tegen postmetal durft aanschuren.
Ook aanwezig op Boomtown én momenteel een hype in Groot-Brittannië is de gitaarpop van Frankie & The Heartstrings (VK), naar een hoger niveau getild door de energieke frontman Frankie Francis. Nog geen hype, maar wel de zoon van een gewezen hype (en dus ook present) is Taylor McFerrin (VS). Ooit scoorde zijn vader Bobby een wereldhit met ‘Don’t Worry Be Happy’. Nu tracht zoonlief in zijn muzikale passen te treden. Dat doet de multi-instrumentalist met nummers die ergens op het kruispunt liggen van dubstep, soul, R&B en hip hop, aangedikt met beatboxfranjes.
Verder kan iemand als de Britse Hannah Peel (een meesteres in theatrale folktronica) niet onvermeld blijven, net als Connan Mockasin (NZ; psychedelische, futuristische muziek die eigenlijk niet in een hokje onder te brengen valt), de Belgische Bony King Of Nowhere (uitgesponnen schoonheid) of Drums Are For Parades (Gentenaren die met hun loeiende rock een thuismatch spelen).
