Noem het gerust groots. Brussel neemt het culturele voortouw met Autumn Falls door de krachten van zes verschillende muziektempels te bundelen. Zeven dagen vol interessante muziek, 37 bands en organisaties als ToutPartout, Constellation en Heartbreaktunes die hun schouders onder dit programmatorische monster zetten … een mens zou ervan gaan duizelen. Boek alvast gerust een overnachting of zes in een hotelletje centrum Brussel, want onderstaande zijn alleszins de moeite waard.
Do Make Say Think - 26 november, Atelier 210
Het Canadese gezelschap Do Make Say Think is een van de paradepaardjes van het befaamde Constellation label, vaandeldrager van postrockmuziek sedert eind jaren ’90. Met zijn achten op podium zorgt DMST voor een indrukwekkende instrumentale vertoning waarin songs uitgroeien tot filmische spektakels vol emotie en dramatiek. De vaak psychedelische ervaringen bestaan uit intense stiltemomenten die uitgroeien tot bombastische, dreigende muziekstukken waarin een grommende bas en donderende drums het voortouw nemen en koperblazers extra dramatiek veroorzaken. Een geladen sfeer, een scherpe tekstuur, jazzy structuren en een erg organische opbouw kenmerken deze optimale sfeermuziek. Hoewel het inmiddels meer dan drie jaar geleden is voor dit octet nog met een album op de proppen kwam – een plaat met slechts vier stukken die elk op meer dan tien minuten afklokken – blijft de band wereldwijd voor het nodige live vertier zorgen en is daarmee een prima vaandeldrager om het vijftienjarig bestaan van Constellation te vieren (zeker nu Godspeed! You Black Emperor een eigen wereldtournee onderneemt in het kader van zijn laatste plaat).
Mad About Mountains - 27 november, Atelier 210
Dat Piet De Pessemier van Krakow geen stilzitter is en graag blijft wroeten in obscure gitaarlandschappen, is een understatement. De sympathieke Limburger zette zichzelf eventjes in de kijker door een speciaal Pukkelpoplied te maken voor de onfortuinlijke slachtoffers van editie 2012. Maar de songwriter houdt toch eerder van isolement, desolaatheid en bijbehorende, ijle droommuziek. Voor zijn nieuw soloproject Mad About Mountains is De Pessemier in een vergeten hol in de buurt van Durbuy gedoken samen met Micha Volders (Vermin Twins, El Guapo Stuntteam) en enkele occasionele muzikanten om met een opvallend oprechte, droge, titelloze plaat af te komen. Sfeer blijft voorop staan, vertolkt door viool, piano of banjo, maar de bard heeft het ook niet nagelaten enkele pakkende songs neer te pennen waarin vaak de ziel van Neil Young herkend wordt. Donkere, galmende akkoorden, een wat smekende zang en een golf van melancholie sieren emotionele parels (‘Best Friend’) of eerder mysterieuze sleepprenten (‘Hold On’). Intimiteit kent een nieuwe dimensie, eentje waar ongetwijfeld een kampvuur of open haard bij hoort, maar die ook een unieke, broze schoonheid uitademt die helemaal in de stal van Zeal Records (Isbells, Marble Sounds) thuis hoort.
Kiss the Anus of a Black Cat - 28 november, AB
Kiss the Anus of a Black Cat is het alter ego van Stef Heeren alias Stef Irritans. ’s Mans bezwerende dronefolk verscheen eerder bij het experimenteel gerichte (K-RAA-K)³ label, maar sinds ‘Hewers of Wood and Drawers of Water’ (2010) heeft Heeren onderdak gevonden bij het Leuvense Zeal. Met die overgang verdwenen de drones naar de achtergrond ten voordele van de folk. De koerswijziging op het nieuwe ‘Weltuntergangsstimmung’ lijkt echter een stuk radicaler. Met een batterij synthesizers en drumcomputers duikt de plaat resoluut de jaren tachtig in. De echo’s van The Cure, New Order of Joy Division klinken luid en duidelijk. Toch is het album onmiskenbaar een visitekaartje van Kiss the Anus of a Black Cat: indringende vocalen, slepende songstructuren en een sinister sfeertje. Haal gerust de new wave-outfit uit de kast.
Shearwater - 1 december, Botanique
BRNS - 1 december, AB
BRNS is een Brussels kwartet dat eerder dit jaar zijn debuut ‘Wounded’ uitbracht op PIAS. Het kleinood telt slechts zeven nummers, maar stoeit meesterlijk met slimme vocale harmonieën, ongeduldige gitaarexploten en hoekige postpunkritmes. Het resultaat is een prettig gestoord muzikaal doolhof waarin het heerlijk verdwalen is. Hoewel de songs uit de losse pols op band gezet lijken, houdt BRNS op elk moment perfect de controle. Galmende gitaarmotiefjes passen als puzzelstukken in elkaar, terwijl flarden noise voor de nodige weerhaken zorgen. De drums ratelen vrolijk en xylofoonklanken draperen het geheel met een gloedvolle melancholie. De erfenis van Fugazi en Pavement is in goede handen.
Clinic - 1 december, AB
Opgelet, het postpunkgezelschap Clinic uit Liverpool is niet te verwarren met het experimentele Belgische new wave industrial combo Klinik, al zijn er wel wat gelijkenissen. Zo houden beiden van een obscure sound, een duistere omgeving en het hullen in mystiek, de eerste door het dragen van chirurgenmaskers, de tweede door het geven van illustere shows met karige, wild flikkerende belichting. Clinic is echter muzikaal een stuk fijngevoeliger dan zijn Belgische naamvariant. Voortgedreven door de erg aparte, slepende stem van frontman Adrian Blackburn en zijn surrealistische teksten, zorgt deze in het Domino label gevestigde band steevast voor intrigerende, wat mistige songs waarin hoekige partijen onderbouwd worden met gelaagde sferen, afkomstig van vintage tweedehandsorgels en synthesizers. Ritmiek komt voorop, de filmische inkleuring volgt. Het viertal komt zijn zevende album ‘Free Reign’ promoten dat nog deze maand moet verschijnen. Spiritueel, atmosferisch en geheel eigenzinnig zijn niet enkel termen die van toepassing zijn op de net verschenen loom psychedelische, beklemmende single ‘Miss You’, maar ook op de erg onvoorspelbare shows van dit kwartet.
Alec Empire - 1 december, Magasin 4
Alec Empire torst al decennia lang de weinig benijdenswaardige titel van elektronisch enfant terrible. De Berlijner heeft met zijn Atari Teenage Riot immers aan de wieg gestaan van de digital hardcore muziek: een vorm van dansmuziek waarbij snelheid en agressiviteit ten top werden gedreven en waarmee de uitstraling van zijn gitaarpunkvariant in digitale break- en drillbeats werden omgezet. Loeiende gitaren en politieke slogans mochten gerust blijven. Empire is dus niet enkel koppig en baanbrekend, maar ook op en top experimenteel, zowel als producer op zijn eigen Digital Hardcore Recordings als met zijn dj-activiteiten. De naoorlogse doe-het-zelf punkattitude zit immers diep in de man geworteld. Dat verklaart een blijvende fascinatie voor hiphop, stevige gitaarmuziek en noise, met vooral klemtoon op dat laatste. Dat verklaart remixen voor ondermeer Mogwai, Rammstein of zelfs de New Yorkse hardcoreband Most Precious Blood. Toch durft Empire zich gerust ook in te laten met minimal techno, jungle tot zelfs ambient, waarmee hij zichzelf telkens opnieuw blijft uitvinden. Live gaat Alec Empire voor een indrukwekkende show vol stuiterende drums, fel gitaarwerk en overdonderende elektronica: een onstuimig schouwspel dat rond de tierende stem van de Duitser cirkelt en meer richting speedpunk dan richting dance neigt.
Great Lake Swimmers - 2 december, Botanique
