Vorig jaar werd het jaarlijkse ‘Artefact Festival’ al uitgeroepen tot het grootste festival voor media en kunst in België – dit jaar doet de organisatie er nog een schepje bovenop. Vanaf heden maakt naast het ‘STUK’ nu ook ‘Het Depot’ deel uit van de organisatie om een massa hedendaagse artiesten in de schijnwerpers te zetten. Doorgewinterde kunst- en muziekliefhebbers weten dus wat gedaan in februari en zakken best af naar de Leuvense binnenstad. Hieronder staan alvast enkele muzikale suggesties.
Donkere waas
Met zijn twee laatste albums is Londenaar Darren Cunningham als Actress niet meer weg te cijferen uit de huidige wereld van de dance. Het retro geluid van de Detroit-techno, bekend van Juan Atkins en Jeff Mills, haalt hij van onder het stof om er een bijzonder luisterwaardige variant mee te maken. Dat doet hij via hedendaagse productietechnieken en vele eclectische passages waaronder harpachtige geluiden, orkestrale bezettingen, ambient-eske sfeerscheppingen en opzwepende climaxen. Wie vorig jaar dapper de modder trotseerde op Dour zal het zich zeker nog herinneren.
Andy Stott
Niet alleen deze artiest passeerde vorig jaar de revue, ook
Andy Stott bracht onlangs nog een abstract technosetje op het ‘Bozar Electronic Arts Festival’. Ondertussen ligt zijn derde plaat ‘Luxury Problems’ in de winkel. Hier gebruikt hij opnieuw zijn befaamde songstructuren waar trage tempi en donkere
samples een belangrijk onderdeel van uitmaken. Dat vertrouwde recept vult hij nu aan met verzachtende zanglijnen en komt zo alweer tot enkele geniale stukken. In het nummer “Lost and Found” ontstaat bijvoorbeeld een gruwelijk mooie interactie tussen de ultradonkere sferen en de verheven operastem.
Vladislav Delay
Nog zo’n artiest die de laatste tijd flink wat stof doet opwaaien is de Fin
Vladislav Delay. De productiviteit, alsook de voortbrengsels daarvan, ligt bijzonder hoog bij deze artiest. Zowel zijn solowerken als zijn samenwerkingen (waaronder het Moritz von Oswald Trio, Luomo, Uusitalo, ed.) zijn daar het onherroepelijke bewijs van. Als soloartiest stapt hij steeds verder weg van de ambient en meer naar de ritmiek. Zijn nieuwste werk ‘Kuopio’ (2012, op het Raster-Noton label) laat ophitsende techno horen met allerlei percussie (lees:
beats met
clicks’n’cuts) die zich op complexe gridpatronen voortbeweegt.
Hightech luistervoer dus voor zij die graag iets meer verwachten dan constant rechttoe rechtaan in de maat te stampen.
Wie gaat voor pure elektronica, komt uit bij het adres van het Belgisch-Italiaans duo Lumisokea. Zij brengen een spel van visuals op een bedje van donkere soundscapes. Perfecte muziek om op een koude winteravond de aangename kant van het isolement te ervaren.
Solocultuur
Forest Swords is het eenmansproject van Matt Barnes. Deze jonge Engelse producer mixt eigenaardige folkachtige drones met soulvolle r&b stemmen. Een scheutje slome dub en melancholie laten het allemaal wat vlotter verteren zodat de luisteraar al snel onderuitgezakt zit te soezen in zijn stoel.
Kiss the Anus of a Black Cat
Zo uitgesproken warm en vrolijk wordt men niet van Stef Heerens
Kiss the Anus of a Black Cat. Op zijn nieuwste album ‘Weltuntergangsstimmung’ (de naam geeft al een voorteken) zijn geen folky drones te horen maar trekt hij met synthesizers en zijn inpalmende, monotone stem de kaart van de
New Wave. Heeren is niet iemand die constant teert op hetzelfde recept maar steeds nieuw terrein verkent. Schrikken hoeft nu ook weer niet; sjamanistische invloeden zitten er nog steeds ingebakken.
Emotie in diverse dosissen
The Irrepressibles
Met slechts twee albums op hun geweten, hebben
The Irrepressibles al heel wat bewogen reacties uitgelokt met hun albums en bijhorende filmpjes. De drijfveer achter dit project is de Engelse zanger Jamie McDermott die wordt bijgestaan door 8 andere leden. Net als de bekende Antony Hegarty (Antony & The Johnsons), zingt ook McDermott met flink wat vibrato en komt hij met zijn stem wat in datzelfde straatje terecht. Maar waar Antony’s nummers getuigen van soberheid, bulken die van The Irrepressibles van de theatraliteit en het bombast. Er zit in ieder geval heel wat
show in de nummers van de band en een live ervaring zou daar in elk geval een positief effect op kunnen hebben. Het wordt dus afwachten naar welke kant de balans zal hellen.
Nog zo’n artiest die wat balanceert op de grens van sensationele dramatiek en meligheid is de Ijslander Valgeir Sigurðsson. Als producer werkt hij voor onder andere Björk en Bonnie Prince Billy en stichtte hij het label ‘Bedroom Community’. Hij componeert zelf muziek voor onder meer dansvoorstellingen zoals dat het geval was voor zijn derde album ‘Architecture of Loss’. Daarop is zijn neoklassieke elektronica te horen met de gastbijdrage van muzikanten Nico Muhly, Nadia Sirota en Shazad Ismally. Sensationeel voor de éne, melodramatisch voor de andere.
Submotion Orchestra is een stuk gematigder wat meteen opvalt in hun muziek. Op hun debuutplaat ‘Finest Hour’ is een zevenkoppig collectief uit Leeds te horen rond Dom Howard die hun late evening muziek helemaal akoestisch brengen. De brug tussen genres als klassiek, dubstep, soul, ambient en jazz wordt daardoor uitzonderlijk soepel gebouwd. Het concert in Het Depot zal een voorstelling worden van hun tweede album ‘Fragments’.
Witch house
De benaming ‘witch house’ is sinds enkele jaren een genre op zich geworden en het label dat de patentrechten ervan blijkt te hebben is wellicht Tri Angle. Deze platenmaatschappij maakt jacht op artiesten die zich plezieren met het maken van trage electro-pop met vervormde R&B stemmen, aangevuld met elementen uit de shoegaze. De uitkomst van die vermenigvuldiging is trage elektronische muziek met een donker New Wave sfeertje. De vertegenwoordigers van dienst voor het label zijn drie artiesten die elk een scheutje extra bij de originele bereiding voegen. Vessel doet dat met industrial-techno, Evian Christ met hiphop en The Haxan Cloak gebruikt klassieke arrangementen en field recordings.
Welkom terug
Red Snapper
Lange tijd geleden dat we nog iets hoorden van het Londens acid jazz-trio
Red Snapper. De groep ontstond in 1993 en bracht sindsdien met enkele
releases (waaronder op het label Warp) een flinke invloed uit op verschillende artiesten uit de
dance wereld. Met kurkdroge elektronische drumritmes, aangedikte baspartijen en gierende blazers veroverden ze de harten van een groot publiek. In 2002 werd Red Snapper in de vriezer gestoken en kozen de bandleden voor een persoonlijk parcours. Uiteindelijk na tien jaar, blazen de heren letterlijk (met
groovy saxspel) en figuurlijk nieuw leven in het project. Het resultaat daarvan is hun album ‘Key’, een funky voltreffer van formaat. Op maandag 18 februari zal Red Snapper een live soundtrack brengen bij de film Touki Bouki, een Senegalese prent over de wanhoop van jonge Afrikanen op hun zoektocht naar stabiliteit.
Meer over Artefact Festival 2013
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
