3 Seconds of Air is een uniek project onder leiding van de Belgische drone- en ambientmeester Dirk Serries, een man die meer projecten en nevenprojecten heeft opricht dan vingers aan zijn handen zijn. Dat het hier niet om een unicum gaat, bewijst aanstaand concert in CC Luchtbal, een apart en intiem evenement dat de tweede release van dit trio aankondigt.
Dat men met een gitaar niet veel hoeft te doen om juist heel veel te kunnen bewerkstellingen, moet Dirk Serries niet meer verteld worden. Als VidnaObmana, Fear Falls Burning of – recent – Microphonics brouwde de Belg inmiddels al tientallen, bijna honderd tapes, cd’s en cd-r’s en vooral gelimiteerde vinylplaten vol minimale, vervormde gitaardrones en klanklandschappen. Gelukkig staat Serries in dit bijzondere muzikale universum niet alleen. Lotgenoten als Steve Roach of Steven Wilson (Porcupine Tree) hebben de ambienttovenaar al meermaals bijgestaan in zijn obscure projecten.
Ook 3 Seconds of Air is zo’n unieke samenwerking. Dit sfeerproject ontstond zo’n kleine twee jaar geleden. Samen met grafische artieste en bassiste Martina Verhoeven en virtuoze snaarplukker Paul Van Den Berg besloot Dirk Serries het klankpallet van zijn creaties uit te breiden in een uniek triumviraat van technisch doordachte, avantgardistische soundscapes, vaak tot stand gekomen in een unieke omgeving.
Eind maart releast 3 Seconds of Air zijn tweede langspeler met schilderachtige titel ‘We Are Dust Under the Dying Sun’. Dat wordt dezelfde dag nog gevierd met een exclusieve showcase in de intieme zaal van CC Luchtbal, waar Dirk Serries regelmatig terugkeert met zijn projecten. Denk aan minimale lichtsculpturen en visuele creaties, maar vooral een directe confrontatie met het haast sacrale livespel dat deze drie artiesten samen opbouwen in een soort van permanent op elkaar inspelen, ontleend aan de improvisatiekracht van jazztrio’s, maar toch duidelijk afgelijnd (hoewel niet echt vast wordt gehouden aan een vaste ritmiek of thematiek). Minimalisme betekent hier ingetogenheid, het inhouden en plaatsen van de juiste snaaraccenten en vooral het aan de beurt laten van de medemuzikanten.
Maar er is veel meer. 3 Seconds of Air gaat voor een realtime gevoel, zonder extra effecten of verhullende procestechnieken. Elke klik van een ingetrapte pedaal, ruis van de lampenversterker of geschuif over de metaalsnaren is van belang in dit intiem schouwspel. Het zogenaamde close mic’ing (microfoons voorzien aan de versterkers en niet op afstand om geluid te capteren) bleek ook van belang in het opnameproces van het nieuwe, drie lange tracks tellende, dromerige sfeeralbum. Zoals 3 Seconds of Air het zelf verwoordt: “een dynamisch en intens minimalisme”. Hoeft het dan nog gezegd dat het hier om een unieke, eenmalige showcase gaat die overigens nog gratis wordt aangeboden ook?
