25 x 4 = 100 en honderd is per definitie een feestgetal. Dat een gezellige club als 4AD al vijfentwintig jaar lang met succes een eigen alternatieve muzikale koers kan varen, is dus zeker reden voor de nodige festiviteiten. Gelukkig heeft het bestuursteam uit Diksmuide niet geopteerd om vijfentwintig slagroomtaarten te bakken of speciale partyhoeden te ontwerpen, maar wel om zijn culturele lijn door te trekken in een pracht van een verjaardagsprogramma.
In feite staat zowat heel het voorjaar in teken van dit jubileumfeest. Vanaf 1 april tot de tweede helft van mei zullen minimaal drie avonden per week in teken staan van 25 jaar 4AD, waarbij meer dan dertig bands het podium zullen betreden, een verjaardagsparty, een ecodag, een wieleravond en een muziekkwis even negerend.
Om het exclusieve karakter van de avond extra in de verf te zetten, komt Amena spil en gitarist Mathieu Vandekerckhove zijn project Syndrome live presenteren. Het fabuleuze, vorig jaar verschenen ‘Now and Forever’ – een muzikale levensles voor kersverse zoon Wolf – gaf in een donkere dromerigheid weer waar de voortrekker van de Church of Ra muzikaal voor staat: meditatieve muziek vol gitaaremotie, langzame en penetrante evoluties en mysterieuze, diepe nevels maar toch ook met een optimistische ondertoon. Verslavende thema’s van akoestische gitaar, een lome bas of zelfs een doordringend synthesizermotief bouwen mee aan de forse, bedwelmende muziekbelevenis van Syndrome. Een imponerende confrontatie tussen muzikanten en publiek is gegarandeerd.
Als opwarmer voor deze hanenkammenavond, komt de Belgisch-Nederlandse band Unwanted Tattoo de zaal opjutten. Twee gepiercete, skinny frontdames die hun man weten te staan, binden dit gezelschap dat hoekige, snelle gitaarblues en punkrock’n’roll maakt zoals destijds The Stooges en The Misfits aandurfden. Een bandlogo van een met gitaren doorprikt hart met vlammen, spreekt boekdelen. Luide, swingende drie minutensongs met een stevig bitch-gehalte worden in een razend tempo op het publiek afgevuurd. De ervaring die de leden in meer dan een handvol andere punkbands opdeden, zorgt voor een stevige podiumpresence die iedereen bij het nekvel grijpt. Een eigen plaat uitbrengen is er bij dit viertal nog niet van gekomen. Obscure clubs en een bierliefhebbend publiek met gescheurde jeans het hoofd op hol brengen, des te meer.
Begin mei verwent 4AD de hipsters met een avondje zonder klinkers. Het Belgische BRNS wordt door de pers in één adem vernoemd met een band als Yeasayer. De multi-instrumentalisten vinden met hun strakke, ritmisch intrigerende songs telkens zichzelf uit door elke keer opnieuw van nul te beginnen. Dat levert gelaagde, claustrofobische songs op met een neurotische ondergrond, een inventieve gekte en een boel originele klanken die echter gebonden blijven door lekkere catchy harmonieën en een opvallende, vervormde samenzang. Het mini album ‘Wounded’ bulkt van de hoeken en haken en klimt regelmatig op tot een stevige Apocalyps, maar smeekt met zijn zeven energieke postpunksongs toch vooral om een livepodium.
Het Finse trio K-X-P sluit mooi aan bij de doe-het-zelfhouding van BRNS. Kaukolampi en Puranen laten zich door diverse drummers bijstaan (vandaar de X) en laten enkel al uit de titel van hun recente tweede plaat (‘//’) blijken het niet zozeer op te hebben met muzikale wetmatigheden. Een ruige garagesound, ronkende gitaarlijnen en een postwavekarakter wordt even snel opgetrokken als overboord gegooid in een landschap waarin gretig wordt geplukt uit het verleden met glijdende synthesizerlijntjes, freejazzpartijen met digitale blazers, middeleeuwse zangpartijen en heuse noisepunkexplosies. Het is niet eenvoudig om daar wat bij voor te stellen, maar het album blijkt met zijn moddervette sound een bakermat voor vlotte melodieën en intrigerende songconstructies die in al hun complexiteit toch erg vanzelfsprekend over komen. Woorden als ‘heldhaftig’, ‘wondermooi’ of ‘betoverend’ zijn nog niet krachtig genoeg om van toepassing te zijn op K-X-P.
De tweede avond gaat een gelijkaardig broos akoestisch gitaarliedjesprogramma meer de vrouwelijke tour op met Vi.be kracht Reena Riot (ofte Naomi Sijmons) die op haar net uitgekomen ep gevoelige liedjes presenteert van vrouwelijke folkblues en countrypop met fijnzinnige snaarmelodieën en een karaktervolle, hoge stem maar met een onderhuidse kracht die knipoogt naar rebelse boegbeelden als Janis Joplin (vandaar allicht de “Riot”). De in Brussel vertoevende Française Scarlett O’Hanna gaat inmiddels al vijf jaar de solo tour op maar mocht pas afgelopen najaar haar eerste volwaardig album ‘The Imposter’ voorstellen. Liedjes onder begeleiding van harp, piano en gitaar klinken erg minimalistisch, maar dankzij een vlot en wat hoekig karakter ook erg eigenzinnig. O’Hanna is alweer bezig aan een opvolger nadat ze niemand minder dan Wilco mocht vergezellen in zijn Europese tournee en laat zich leiden door een indrukwekkende rommeligheid, ongebreideld experiment en een haast poëtische, progressieve muzikale uitstraling.
Spreekt voor zich dat het programma nog heel wat meer spek voor eenieders bek bevat. Motorpsycho, De Dolfijntjes of Chelsea Wolfe zijn namen die zeker ook de nodige aandacht verdienen. Reden te meer dus om de organisatoren persoonlijk te gaan feliciteren met hun jarenlange inzet.
