Peeping Tom wordt het meest toegankelijke project van Mike Patton genoemd sinds Faith No More. Als een soort virtuele band is Peeping Tom eigenlijk een samenwerkende groep artiesten die nummers van Patton uitvoeren. Daaronder zijn bekende en minder bekende namen als Rahzel, Amon Tobin, Norah Jones, Kool Keith, Dan The Automator en Massive Attack. In Het Depot moest het zittende en staande publiek het met Rahzel en Imani Coppola als gasten stellen en ook zij konden maar zelden vermijden dat de groep, ondanks hun waanzinnige frontman, iets te vaak uit hetzelfde vaatje tapte.
Als voorprogramma kreeg het publiek Dub Trio voorgeschoteld. Ze wisselden hun snerende gitaarnoise af met, alsnog, dub. Hun ononderbroken set klonk lang niet slecht. Zeker niet als hun effectenpedalen de ene keer een gitaar als machinegeweer lieten klinken en de andere keer diezelfde gitaar als een sirene door de zaal lieten loeien.
Veel opmerkelijker was het om een half uur later dezelfde drie heren terug op het podium te zien met de overige van dienst zijnde leden van Peeping Tom. Het bespaart natuurlijk omsteltijd en -moeite, die ook beperkt werden bij de solosessies van human beatbox Rahzel en de dj van dienst. Het waren twee welkome afwisselingen in een set die barstte van het gitaargeweld en de uitspattingen van Patton & co. Imani Coppola zag er zeer lieflijk uit met haar prachtige stem en dito vioolspel, maar liet zich in 'Sucker' (op het album met Norah Jones) van een andere, bitchy kant zien. Wat ze in dat nummer verkondigt, moet Patton zeer tevreden maken.
Ook Rahzel liet zich niet onbetuigd en mengde alle uiterlijke hiphop-clichés met een afgeleefde arbeiderslook door in een gepimpt trainingspak te verschijnen. Op muzikaal vlak beperkte hij zich echter tot een potje beatboxen en meerappen op enkele nummers. De echte ster was natuurlijk Patton die alle maskers en andere attributen had thuisgelaten en er uitzag en klonk als een personage uit een maffiafilm. Hij slaagde erin om het publiek moeiteloos op te zwepen en werd daarbij geholpen door meezingbare hits als 'Mojo'. Zijn oproep om de middenvinger naar hem op te steken tijdens 'Don't Even Trip' werd zelfs redelijk opgevolgd, ondanks het beperkt aantal pubers in de zaal.
Toch kon al die show niet verbergen dat Peeping Tom live iets te veel teert op rockende gitaren en dat de subtiele effecten, violen en stemmen die het album zo interessant maken, er te weinig uitkomen. Dat neemt dan weer niet weg dat ook in Het Depot duidelijk werd dat Patton met Peeping Tom een uitstekende bijdrage levert aan de popmuziek, al hebben de luisteraars van Donna daar misschien meer overtuigingskracht voor nodig.
