Voor Laptoponly?, het muzikale luik van het Artefact festival, zakken namen als Pan Sonic, Fennesz, Rechenzentrum en Ryoji Ikeda af naar het STUK. Maandag 14 februari was het aan Jamie Lidell om de labozaal in te pakken met een excentrieke live-set.
Enkele soulvolle capriolen met de stem dienen als introductie en worden meteen gesampled en herhaald. Zo stapelt Lidell zingend en tegelijkertijd allerlei knopjes manipulerend de lagen van zijn eigen stem op tot na een dikke minuut een eenpersoons gospelkoor op het podium staat, inclusief enthousiast handengeklap. Meer tijd heeft de man niet nodig om alle vooroordelen over elektronicamuzikanten en alle nare herinneringen aan het voorprogramma te doen verdwijnen. Plots weerklinkt een 'hier is de cavalerie'-trompetje en kan het echte werk beginnen. De razende vaart waarmee de man zijn introductie afwerkt, zal alleen nog maar opgedreven worden.
Tijdens het eerste luik leunt Lidell meer aan bij hedendaagse soulzangers als d'Angelo of Jill Scott dan bij zijn collega's van Warp, wanneer hij al beatboxend zijn eigen versie van een lome hiphop-groove neerlegt om daarboven dan flink uit te halen met zijn stem. Dat alle klanken de textuur van een menselijke stem hebben, geeft de muziek een ijzingwekkende, breekbare schoonheid. Hetzelfde idee gaat echter nooit langer dan drie minuten mee en naarmate het tempo stijgt krijgen we een soort gemuteerde techno voorgeschoteld. Met een stevige beat en de typische herhalingen en onderbrekingen bouwt Lidell een climax. Ook elektronische manipulaties komen meer en meer op de voorgrond zodat de bijna r&b-achtige klank nu plaats maakt voor een ruwer geluid. Met haperingen, gekraak en de effecten van zijn synthesizer laat Lidell het geluid steeds meer ontsporen.
Het is indrukwekkend om te zien hoe Lidell live en enkel met zijn stem een volledig nummer opbouwt, maar nog veel sterker is dat het niet bij een leuke gimmick blijft. De techniek staat nog steeds ten dienste van zijn fantastische stem en zijn eigenzinnige variant van zwarte soul. Daarbij ontbreekt het niet aan humor, zoals wanneer hij theatraal over het podium wandelt als een diva uit de jaren zeventig of plots wild dansend tussen het publiek springt. Waar een live-optreden van elektronica-artiesten visueel niet altijd even interessant is, vergeet Jamie Lidell geen seconde te boeien, zijn live-act wordt zo veel meer dan een reconstructie van het studiowerk.
