Voorzien op voorspelde chaos van modder en horden gedrogeerde feesters, bleek de jubileumeditie een pareltje. Redenen: groter festivalterrein hoewel er niet meer mensen werden binnengelaten dan anders, meer vrijwilligers die tussen zes en elf uur 's morgens elke dag het terrein opruimden, elke nacht bakken zand op de modderigste plekken, voorziene stortbuien die achterwege bleven en de vertrouwde ijzersterke programmatie. Op een festival waar elke band op een enthousiast onthaal van het publiek kan rekenen, is het moeilijk een keuze te maken voor de best-oflijstjes. Toch hebben de aanwezige redacteurs hun lijstjes klaar. Hierbij is er bewust gekozen geen rangschikking op te stellen.
Digital Mystikz, Loefah and MC Sgt Pokes
Hoge verwachtingen bij deze goden van de dubstep, maar die werden meer dan ingelost. Ondanks het late uur ging het dak er namelijk volledig af. Elk begin en einde van een nummer werd op luid gejuich en gefluit onthaald in een tent die voor driekwart vol zat. Digital Mystikz speelde een foutloze set van ronkende, donkere dubstepnummers waarbij MC Sgt Pokes subliem op de achtergrond bleef. Hij beperkte zich tot enkele kortstondige shouts, liet de muziek primeren en vulde de overgangen mooi op met z'n donkere stem met Londens accent die wat aan Roots Manuva doet denken. Ook een eervolle vermelding voor opvolger en aflsuiter van de avond: Milanese featuring Ben Sharpa. Milanese bracht moeilijkere dubstep die voortdurend van ritme en meer naar de hiphop neigde. Ben Sharpa rapte een vol uur onafgebroken door en streek zo de vele ritmewisselingen mooi glad. De dubstepwereld liet op Dour nog maar eens z'n ijzersterke tanden zien met zeer geconcentreerde dj's en mc's.
Ratatat
De verrassing van Dour was voor deze redacteur toch wel de New-Yorkse groep Ratatat. Muzikanten die plots gitaar aan de kant zetten om achter trommel en conga's te gaan staan en eentje die een gigantische afro had die heerlijk zwierde als hij headbangde, maar het was toch vooral de muziek die de kaak naar beneden deed vallen. Hiphopbeats onmoetten namelijk metalriffs en kinderlijke elektronicamelodieën in doorstomende composities zonder refrein. Gitarist en bassist klonken daarbij vaak als The Eagles in hun song 'Hotel California'. Dit lijkt geen compliment, maar Ratatat deed vele hoofdjes toch lustig zwaaien op hun polyfone riffs. Dat de gitarist daarbij vaak achterover leunend op de knieën ging, kon de pret niet bederven. Integendeel.
The Herbaliser
Na een dag met groepsnamen als Heaven Shall Burn en Arkangel, zette The Herbaliser de Ninjatunenacht in op het Eastpak Core Stage. (Zo zou Mr Scruff ook nog een memorabele set spelen van 1u30 tot 5u!) De tent zat het hele festival nooit zo vol met publiek tot tien meter buiten de tent. Met voornamelijk de pompende soul van hun nieuwe plaat, maar ook enkele opgepompte knallers van weleer, ging wederom het dak eraf met overal armen in de lucht. Ze hadden een schitterende zangeres bij die veel kontenzwierende podiumattitude had, maar op het einde toch haar zenuwen uitsprak: "Amazing! This is the first time I've played for such a big crowd." Op Dour is elk optreden een feest, maar dit was feest met vuurwerk. Spijtig van de geluidsproblemen bij de eerste drie nummers met de saxofoon die er niet doorkwam. Spijtig ook dat je moest kiezen tussen op tijd zijn bij The Herbaliser en Ceephax Acid Crew, de veel belovende broer van Tom Jenkinson aka Squarepusher.
Typhoon
Vele Dourbezoekers misten dit optreden en van zij die er wel waren, had zeker driekwart nog slaapzand in de ogen. Dat werd er vakkundig uitgeblazen door Typhoon en zijn dj: snelle raps – en neérlandais - met scherpzinnige tot net niet te melige teksten en ronkende, complexe beats. Zo vroeg op de derde dag een halve tent doen springen en armzwaaien, petje af. "Dit is mijn laatste optreden voor ik met vakantie ga," vertelde Typhoon naar het einde toe, "en dit is echt te gek. Echt heel hard bedankt!"
The Whitest Boy Alive
Erlend Øye mag gerust een magiër genoemd worden. Grote magere jongen met ros haar en gigantische bril bracht met ontwapenende stem en eenvoudige groove een volledige tent aan het dansen. De bassist speelde superstrakke funk (en was meteen ook de tourmanager) en de beats waren lekker voorthobbelende loungy housebeats. Dan was er nog Erlends geruststellende stem en een geniale toetsenist die op de achtergrond allerlei sferisch werk verrichtte. Met enkele simpele handgebaren kon Erlend Øye de hele zaal doen dansen, juichen of meeklappen. De set was ook mooi opgebouwd met op het einde zelfs een cover van Robin S. Haar Show Me Love! (Die trad op de nationale feestdag trouwens op in de Carré te Willebroek.) De toetsenist nam zijn loodzware analoge synth daarbij op de armen en gaf een solo ten beste van voor op het podium.
Beans
Beans verraste met een haast onmenselijke strakke flow waarin beats en rap elkaar naadloos aanvulden. Dj Prolific bleek de ideale partner voor deze hoekige poeet, wat resulteerde in een ritmisch samenspel waar niets te veel en niets te weinig was. Dj Prolific's scratches en mixes lieten alles tussen hiphop en drum 'n bass aan het woord, terwijl steeds de tekst centraal bleef staan. Genoeg aandacht werd opgeëist door strak gescratch, zonder te vervallen in levensloze techniciteit. Beans bleek een perfecte samenwerking bedacht te hebben, waar iedereen in de tent alleen maar respect voor kon hebben.
Battles
Als er een groep een reputatie hoog te houden heeft, is het Battles wel. De wiskunderocksensatie uit New York liet op eerdere concerten al blijken dat het album 'Mirrored' uit 2007, hoewel behoorlijk subliem, nog steeds beter live kan klinken. Toch was de podiumtijd voor Battles al te strak bemeten, net toen iedereen min of meer in de drive van de groep meeging, moest het podium al weer omgevormd worden om de volgende band te huisvesten.
Woven Hand
Al met Sixteen Horsepower wist Dave Eugene Edwards een heel eigen plek in het muzieklandschap te versieren. Haast waanzinnig bevlogen baande de man zich een weg door een land waar americana en Sonic Youthachtige walls-of-sound de wet uitmaken. Steeds even bevlogen weten hij en zijn band een publiek te boeien met sterke songs en een intense klank. Op Dour was dat niet minder en daar hoeft niemand om te klagen. Woven Hand leverde zeker niet het meest vernieuwende optreden af, maar combineerde intensiteit met eerlijkheid, om zo een welgekomen rustpunt te geven tussen al de pompende bassen en feestritmes.
DJ Krush
De Japanse DJ Krush wist een broeierig publiek bezig te houden met een verrassend melodieuze mix van hip hop, drum 'n bass en etnische beats. Hideaki Iishi wist hierbij moeiteloos de grens tussen dansbaarheid en beluisterbaarheid te bewandelen. Terwijl 's mans platen geen probleem laten zien om geregeld de rust te verkiezen, was de set van DJ Krush op 19 juli één en al energie en dat zonder aan boeiendheid in te boeten. DJ Krush liet weer eens blijken een voortrekker van de elektronische muziek te zijn met een stijl die tegelijkertijd individueel en universeel is.
Tortoise
Tortoise timmert al bijna twintig jaar aan de weg en dat werd duidelijk in de discipline waarmee het kwintet La petite maison dans la prairie innam. Perfect op elkaar ingespeeld lieten de muzikanten geen moment leegte vallen in hun krachtige mengeling van postrock en een resem hardere, rauwere genres. Tortoise schijnt te weten waar het heen wilt. Ook al is dat niet altijd even duidelijk voor de luisteraar, blijft het toch een plezier om mee te gaan in de complexe composities van dit vijftal.
Roni Size / Reprazent
Wanneer Roni Size en de zijnen het podium bestegen was het alweer druilerig boven de Dourse gronden. De groep begreep dat ze het publiek vanaf de eerste noot moesten vastgrijpen en -houden en opende dan ook met een loeihard Dirty Beats. Meer had het volk niet nodig om helemaal mee te zijn. De drumritmes en de baslijn verzwakten zelden, al was het vooral MC Dynamite die zich opwierp als geoefend publieksmenner en de menigte in de ban wist te houden. Halverwege de set, toen een aantal jungle anthems in de blender werden gegooid, leek het alsof de band wat op automatische piloot begon te spelen en dat het vooral de laptop van Roni Size was die het werk deed. Die deed dat dan wel met verve, want het aanwezige volk lustte er pap van. Naar het einde toe begon de regen de feestvierders richting de overdekte acts te jagen, maar een door Dynamite gedirigeerde ("follow my finger") Brown Paper Bag deed de zondvloed even vergeten en zorgde voor een sterke apotheose.
The Notwist
Niet dat The Notwist nog bijster veel te bewijzen had qua live-optredens, we waren toch benieuwd wat de nummers van de nieuwe cd 'The Devil, You + Me' op een podium zouden geven. Het nagenoeg perfecte geluid dat uit de luidsprekers kwam was alvast een goed begin. Veel nummers uit het nieuwe album kwamen er niet aan te pas. Slechts een vijftal haalden de setlist. Die paar klonken wel minstens even goed en geolied als hun oudere materiaal. Naar Notwist-traditie wel harder dan op plaat maar dat kunnen we ze bezwaarlijk kwalijk nemen. Af en toe kwam de band in de verleiding om zich volledig in hun eigen wereld te verliezen en zich af te sluiten van het publiek, maar net op tijd werd er aan de noodrem getrokken en keerden ze terug naar The Red Frequency. We zagen dus vooral een vrij compact optreden, zonder ook maar een moment te vervallen in het afhaspelen van de nummers. The Notwist weet nog steeds zeer goed wat musiceren en performen is en hun instrumenten kennen nog weinig geheimen voor hen.
Pinback
De heren van Pinback sloten hun Europese zomertour af in Dour. Dat het een zware reeks was geweest viel af te lezen van hun gezichten; vooral de toetsenist ad interim (Terrin Durfey, de vaste man, heeft dingen in zijn hoofd zitten, dixit Zach Smith, de leadsinger), Chris Fulford-Brown zag er onrustwekkend bleek uit. Ook Smith had er geen zin in; een wereld van verschil met de vrolijke, grappende spring in 't veld op Cactusfestival een week voorheen. De sombere indruk die de mannen gaven legde echter geen hypotheek op de kwaliteit van de nummers. Die klonken nog altijd verschrikkelijk leuk en werden en werden door het publiek zeer warm onthaald. De nadruk lag ook bij dit optreden op de nummers van hun nieuwste cd, Autumn of the Seraphs. Niet dat dat een probleem was, integendeel: stuk voor stuk goede songs. Met een beetje meer enthousiasme was dit een fantastisch optreden geweest.
Efterklang
De vrolijke Deense bende besteeg het podium in, laat ons eerlijk wezen, betrekkelijk lelijke outfitjes met pastelgroene en -roze vlakken. Nu goed, sur les goûts et les couleurs, ... . Schril contrast met de mooiheid van de nummers die het gezelschap bracht. Het vergde wat tijd eer je als toeschouwer mee was met de vrij hoekige en eigenzinnige ritmes; elke keer je de structuur dacht door te hebben werd er een subtiele verandering doorgevoerd. Eens meegezogen was het geheel een al bij al vrij luchtige, goed verteerbare trip. Bij wijze van toegift aan het brede publiek werden er soms regelrechte popritmes uit de kast gehaald en werd het allemaal wat toegankelijker. Voer voor de geduldige luisteraar die niet bang is om zich te laten meeslepen in een betoverende wereld.
