"You smell, but you're beautiful" was één van de weinige dingen die Wilco-frontman Jeff Tweedy het publiek van Dour op de laatste dag van het festival te zeggen had. Over het tweede kan van mening verschil worden, over het eerste niet.
Wie in enkele woorden iets over Dour wil vertellen, begint vaak bij de smerigheid van het terrein, de ermee gepaard gaande penetrante stank en de gebrekkige veiligheid. Geen van aantijgingen zijn helemaal onterecht. Waar het festival logistiek zwakker scoort, compenseert het dat ruimschoots met de programmering. De koppige, ruime en vooruitziende blik van de programmatoren maakt Dour tot een essentieel evenement in het Belgische muzieklandschap. Als weinig andere festivals durft Dour diep in de muzikale ondergrond woelen, waardoor er plaats is voor splijtende noise en vlot dansbare beats, voor intieme singer-songwriters en opruiende mc's. Muzikale relevantie en tendensen primeren op headliners en zorgen voor een affiche waarbij bezoekers kunnen kennismaken met wat de volgende jaren op grotere podia zal staan.
Met 36 000 bezoekers per dag was het festival uitverkocht nog voor de deuren goed en wel opengingen. Kandidaten die de vorige achttien edities allemaal bijgewoond hadden en zich nu hadden laten verrassen, waren er aan voor de moeite en konden niet meer binnen - een harde, maar begrijpelijke beslissing vanwege de organisatie en zoals later bleek ook een noodzakelijke. Door noodgedwongen veranderingen in de terreinopstelling (het atletiekveld dat jarenlang de Last Arena gehuisvest had, was niet toegankelijk) mocht de totale oppervlakte dan groter geworden zijn, weinig aanlokkelijke situaties bleven schering en inslag: de volledige overrompeling bij de opening van de camping op woensdag of doorgangen die op piekmomenten te weinig capaciteit hadden met blokkades en bijbehorende trek- en duwpartijen tot gevolg. Gevaarlijke metalen constructies die her en der uit de grond oprezen en de afwezigheid van nooduitgangen (mochten ze er toch geweest zijn, dan waren ze in elk geval goed verstopt) waren evenmin bevorderlijk voor het comfort of de veiligheid op het terrein.
Een ander euvel dat het festival al jaren met zich meesleept is de lamentabele hygiëne op het terrein. Wie de verantwoordelijkheid voor de vuiligheid en de daarbij behorende putlucht echter helemaal bij de organisatoren van het festival legt, gaat wat kort door de bocht. Uiteraard zal een deftig afvoer van het sanitair een hele stap voorwaarts zijn, maar uiteindelijk staat of valt een deftig afvalbeleid met de medewerking van het publiek. Hier was en is het festival waarschijnlijk slachtoffer van haar naam als oord van vrijbuiters, als een plaats waar het even niet zo strikt moet. Vuilbakken voor het sorteren van afval waren voorzien, maar werden niet gebruikt. Althans niet waarvoor ze voor bestemd waren. Zoals organisator Carlo di Antonio op de persconferentie zei: "Op een bepaald moment wil het publiek niet meer mee doen," een spijtige, maar even juiste vaststelling.
Een vaste hobby van festivalbezoekers is het klagen over "het geluid". Dour ontsnapte niet aan de technische mankementjes (van stroompannes bij Frank Shinobi tot slecht werkende microfoons bij de Wu-Tang Clan), maar ook hier bleek sprake van een gedeelde verantwoordelijkheid. Meer dan één technicus bleek het probleem van een tegenzittende klank te willen oplossen door alles harder te zetten. Deze tegenwoordig vaak beproefde methode levert zelden een bevredigend resultaat op en dat was nu niet anders. Dat sommige bands dringend een vacature mogen uitschrijven voor een nieuwe geluidsman werd gaandeweg duidelijk toen bleek dat de installaties van Dour wel een treffelijke tot zelfs voortreffelijke sound konden neerzetten. Bands als Wilco (Last Arena), Hocus Pocus (Dance Hall), Sharko (Red Frequency), Sunn O))) (La Petite Maison Dans la Prairie) speelden immers over dezelfde installaties als hun minder fortuinlijke collega's. Meer dan tweehonderd artiesten zien op vier dagen is voor niemand een haalbare kaart en derhalve is elke bespreking van het festival, geschreven door minder dan een klein leger verslaggevers onvolledig. Een bezoeker kan dus alleen afgaan op wat hij of zij gehoord heeft. Wie hierin een beetje goed gegokt heeft zal waarschijnlijk kunnen zeggen dat als het festival van Dour inderdaad stonk, maar ook toch weer mooi was.
