De AB was aardig uitverkocht voor CocoRosie, de zingende zusjes Casady, die er hun tweede album, 'Noah's Ark', kwamen voorstellen. Zitplaatsen op de eerste dertig rijen waren niet te vinden: een duidelijk teken dat de band in de sporen van zielsverwanten Devendra Banhart en Anthony and the Johnsons de weg naar het grotere publiek had gevonden. Wie het schuchtere tweetal van hun debuut 'La maison de mon rêve' had verwacht, kwam bedrogen uit. CocoRosie voelt zich goed op een groot podium en dat is duidelijk te merken.
De dames lieten even op zich wachten. Eerst mocht een hiphopdanser samen met een sampler/scratcher zijn ding doen, een mix tussen breakdance en moderne dans. Zijn performance was meer dan een losse intro: ook tijdens de rest van het optreden bleef hij het podium onveilig maken. CocoRosie had duidelijk gekozen om er ook een visueel spektakel van te maken. Een metershoog reuzenscherm zorgde ervoor dat niemand de opvallende visuals kon missen. Zo zagen we het volledige kinderfotoalbum van de meisjes passeren, net zoals verknipte en bewerkte fragmenten van de Troetelbeertjes, een vertraagde turnwedstrijd en vreemde thuisopnames, waaronder Bianca met baard en snor. Bijzonder knappe, niet-vervelende en hoogst creatieve visuals, die niet hadden misstaan op een trendy expo. Alleen jammer dat ze wel heel veel aandacht naar zich toe trokken. Maar dat terzijde.
Oerwoudgeluiden
CocoRosie is niet meer de kleine, intieme band van hun vorige tournee. Naast de twee dames was Spleen, de levende beatbox, opnieuw van de partij samen met enkele nieuwe gezichten, zoals een – amper hoorbare – violist (Patrick Wolf die voor de gelegenheid meedeed?) en een multi-instrumentaliste/speelgoedbedienster. Maar vooral de uitbundige turntablist en danser zorgden ervoor dat ook rustige nummers bijna een hiphopbattle leken.
Puur muzikaal bleven de meisjes aanvankelijk trouw aan hun vorige plaat. Met harp, akoestische gitaar en massa's speelgoedgeluiden creëerden ze probleemloos het bizarre universum van hun albums. Oude nummers als 'Candy Land' en 'By Your Side' werden uitstekend gebracht en kregen de zaal muisstil. Spleen beatboxte alsof zijn leven ervan af hing – je zou soms zweren dat er een echte drum op het podium stond – en ook de zusjes Casady klonken als vanouds. De combinatie van de operastem van Sierra met de Björk-achtige vocalen van Bianca werkte ook live uitstekend. Opvallend was wel de metamorfose van Bianca: daar waar ze een jaar geleden nog verlegen in een hoekje zat, straalde ze nu als frontlady van het podium en leek ze ook qua zang meer laken naar zich toe te trekken. Zelfs 'Turn Me On', een cover van niemand minder dan r'n'b-zanger Kevin Lyttle, zette ze als een volleerde souldiva naar haar hand.
Af en toe waagden de dames zich aan interactie met het publiek, zij het met wisselend succes. Zo moesten de toeschouwers op bevel oerwoudgeluiden maken tijdens een nieuwe song – leuk voor even, maar eigenlijk storend voor het nummer, dat dan ook de mist in ging. Ook werd een willekeurige schoonheid uit het publiek gehaald om op het podium te slowen, iets wat we nochtans eerder met een band als U2 associëren. Muziek stond niet altijd centraal in het totaalspektakel, maar het waren enkel kniezen die zich daaraan stoorden, getuige het meer dan enthousiaste publiek. Zelfs nieuwe nummers als 'Beautiful Boyz' – zonder Anthony's refrein – werden laaiend onthaald. Enkel in het midden, met een aantal nieuwe nummers en wat muzikale slordigheden, bleef het optreden even steken.
Feest
Naar mate het einde naderde liet CocoRosie zich van een nieuwe kant zien. Een nieuw nummer als 'Japan', met zijn frivole tekst – Everybody wants to be in Japan. Everybody, hold your hands now." - en voortgestuwd door een cartoonesk oosters melodietje, brak de intieme sfeer. Meer een gimmick dan een echte song, maar het zette wel de toon voor een hallucinant laatste kwartier. Hoogtepunt van het feest was 'Noah's Ark', single en titeltrack van het nieuwe album en nochtans niet de meest vrolijke song. In heuse soundmixstijl lieten de zussen de begeleiding over aan het bandje en namen alleen de stemmen voor hun rekening. Uitbundig danste het zestal zich een weg naar de backstage, al was het maar voor even. Het publiek smaakte zoveel feestgedruis wel en vroeg met een staande ovatie om meer. Ook bisnummer 'Tekno Love Song' werd een feestje, dat zowaar eindigde in Lil Kims weinig aan de verbeelding overlatende 'Not Tonight'. "I don't want dick tonight, eat my pussy right", rapten de meisjes, die zo meteen een einde maakten aan hun dromerige, lieflijke imago. Een vreemd slot van een bevreemdende avond. Muzikaal was niet alles even sterk, maar de wervelende show verveelde geen seconde. Eén ding is duidelijk: CocoRosie zou de komende maanden wel eens een aardige hype kunnen worden.
'Noah's Ark', het nieuwe album van CocoRosie, ligt ondertussen in de winkels. Wie de dames live wil bewonderen, kan dat nog op 11 november in de Cactus in Brugge of op 28 november in de Stadsschouwburg in Leuven (organisatie: Stuk).
