Wanneer men in de hedendaagse jazzscene van New York op zoek gaat naar interessante drummers, duurt het niet lang vooraleer de naam van Tyshawn Sorey valt. Deze late twintiger speelde zich de afgelopen jaren in de kijker aan de zijde van Steve Coleman en in ensembles met sterk getalenteerde generatiegenoten Vijay Iyer en Steve Lehman. In België was hij al meerdere keren te zien in met het trio van Pascal Niggenkemper, waarin ook Robin Verheyen speelt. Twee jaar geleden verbaasde hij de critici met zijn debuutalbum 'That/Not', een dubbelaar waarop geen sprake was van het bijna buitenaardse drumwerk waarop zijn toenmalige reputatie steunde. Met minutieus en vaak erg lang uitgewerkte composities, geluidspatronen en improvisaties liet Sorey zich van een heel andere kant zien. Op zijn nieuwe album 'Koan' weet de Amerikaan opnieuw te verrassen, in triobezetting deze keer, met Todd Neufeld (gitaar) en Thomas Morgan (contrabas en gitaar).
Ook op dit album laat Sorey zijn duizelingwekkend strakke en ingewikkelde drumpatronen achterwege en focust hij zich vooral op het schilderen met het beschikbare palet van drumvellen en cimbalen. Hierbij haalt hij geen halsbrekende toeren uit maar streeft hij wel naar een zo groot mogelijke variatie in het gebruik van een beperkt aantal elementen, iets wat ook vaak het geval is voor Neufeld en Morgan. Het lijkt zo op sommige momenten alsof Tyshawn Sorey de gitaren en de bas dezelfde mogelijkheden en beperkingen oplegt als de drums. Hierdoor verdwijnen enkele belangrijke muzikale parameters naar de achtergrond en worden anderen weer belangrijker. 'Awakening' drijft bijvoorbeeld op slechts twee gitaarakkoorden die dertien minuten lang worden herhaald. Dankzij het gebruik van arpeggio's en een opmerkelijke variatie in dynamiek, aanslag en tempo verslapt dit stuk op geen enkel moment. Ook de spaarzame begeleiding (eigenlijk vooral accentuering) van Sorey en Morgan draagt hiertoe in grote mate bij.
Op 'Nocturnal' zijn het opnieuw enkele herhaalde muzikale patronen van waaruit wordt vertrokken, maar deze keer wordt het minimalistische karakter stilaan omgetoverd tot een open improvisatie. Hierbij staat niet de ingenieuze muzikaliteit voorop, maar wederom het spelen met dynamiek en klankduur. Vlot in het oor liggende composities zijn niet van de partij op 'Koan' en dat maakt dat de plaat zich soms erg moeilijk laat beluisteren. Vooral 'Two Guitars' zal voor velen een brug te ver zijn. De onophoudelijk pingelende gitaren verkennen tijdens dit meer dan negen minuten durend stuk weinig melodische terreinen en beperken zich wederom tot een kleine kern van noten en korte frasen. Enkel in 'Correct Truth' lijkt Todd Neufeld af en toe de knuppel in het hoenderhok te gooien. Met scherpe noten kondigt hij enkele keren het uitgebreide thema aan, dat voor alle drie uit een strak gecomponeerde passage bestaat. Bovendien is hij ook de meest uitgesproken stem in de grote improvisatieruimtes die in het stuk aanwezig zijn.
Tyshawn Sorey zorgt met dit eigenwijze en introverte album alweer voor een grote verrassing waarbij hij op sommige momenten flirt met navelstaarderij (wat hem misschien wel zal worden aangewreven). 'Koan' bevat echter meer dan voldoende intense en boeiende momenten waardoor dit album een plaats in de kast verdient. Liefhebbers van Sorey's flitsende drumpartijen kiezen daarentegen beter voor releases van Fieldwork, Steve Lehman of het Pascal Niggenkemper Trio.
Meer over Tyshawn Sorey
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
