Het is altijd bijzonder als een legendarisch muzikant met nieuw werk afkomt. Tony Allen, naast Fela Kuti de uitvinder van de populaire afrobeat, houdt beide voetjes echter netjes op de grond en heeft zichzelf nooit als een legende beschouwd. De eigen ontwikkelde drumstijl, basis voor dit genre, heeft dan wel bij gerenommeerde artiesten over heel de wereld ogen geopend (Air, Manu DiBango Grace Jones), maar verhindert niet dat Tony Allen vooral een grote mijnheer in de undergroundscene zal blijven. Een woonplaats in Parijs en het uiterst succesvolle project The Good, the Bad and the Queen, met Damon 'Blur' Alban en Paul 'The Clash' Simonon opgezet, brengen daar voorlopig nog geen verandering in.
Allens drumwerk kenmerkt zich door een vlotte, soms bijna militaristische stijl met veel tegenritmen en een hoofdrol voor de snaredrum. Dat vormt een basis voor funky songs met typisch Afrikaanse ingrediënten. Zo bejubelt Ayo ofte Orobiyi Adunni de afrobeat in 'Ijo': een mengelmoes van hiphop, sfeerelektronica en traditionele voor- en nazang. Authentieke Afrikaanse klanken worden met moderne muziek door elkaar geklutst en in toom gehouden door die typisch verhakkelde drumbeat van Tony Allen. Het is overigens goed dat het ritmebeest slechts twee van de elf songs de vocale invulling zelf verzorgt, want de expliciete politieke boodschappen die ook deel uitmaken van deze muziek komen niet echt tot uiting via de vrij zwakke stem van de Nigeriaan. Dan doet de sensuele moederzang van Bola Dumoye in het bluesy 'Switch' het stukken beter, al helpt het afwisselend gebruik van Engels, gebroken Engels en Yoruba ook niet helemaal mee. Daarnaast wordt deze muziek ingekleed met vaak duizelingwekkende instrumentale partijen zoals het dartel om elkaar heen wentelen van gitaar en orgel in 'Celebrate', regelmatig tot de orde geroepen door vurige blazerstoten. Deze plaat kent niet de mateloze uitbundigheid van vele West-Afrikaanse releases, maar dat biedt juist ruimte voor een virtuoze psychedelica waar zelfs Jimi Hendrix zich in zou thuis voelen. 'Busybody' leent de bas van funk en de harmonica van volksmuziek en afsluiter 'Elewon Po' verbindt succesvol soul met jaren '60 bluesrock. Toch blijft alles netjes in die typische Tony Allen-afrobeat passen.
'Secret Agent' is voorzien van subtitel 'Another One from the Underground Sensation' en dat blijkt geen leugen. Homogeniteit en diversiteit worden met klasse verzoend op een plaat die een geheel eigen stempel draagt. Tony Allen draagt na het overlijden van rechterhand Fela Kuti - inmiddels meer dan tien jaar geleden - de afrobeat-vlag trots en met verve voort.
Meer over Tony Allen
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
