Yoni Wolf is één van de sterke mannen van het anticon.label alwaar hij in het verleden hoge ogen gooide met cLOUDDEAD en Hymie's Basement. De bezige bij werkte eveneens samen met groepen als Hood, Sole, Boom Bip, 13+God en DJ Krush. Na de release van het briljante en gevoelige 'Elephant Eyelash' leek het geen onnozel idee te zijn om opperhoofd Yoni Wolf om tekst en duiding te vragen. Hij klinkt vermoeid na een namiddag interviews geven als hij de hoorn van de haak neemt. Hoewel hij de vriendelijkheid zelve is, kan hij, met enkele pregefabriceerde antwoorden, toch niet verbergen dat het een lange dag was.
Yoni Wolf
Het verschil
De plaat opent met 'Crushed Bones', een dynamisch, complex gelaagd nummer. Al meteen na dit nummer is de gedeeltelijke breuk met voorganger 'Oaklandazulasylum' duidelijk. Wolf zingt meer dan vroeger en er lijkt meer nagedacht te zijn over de intelligent opgebouwde melodieën, die bovendien minder grillig voor de dag komen. Voor Yoni Wolf is het grootste verschil tussen 'Elephant Eyelash' en 'Oaklandazulasylum' dat er op het nieuwe album drie andere muzikanten meespelen (broer Josiah Wolf, Doug McDiarmid en Matt Meldon). "Ongeveer de helft van de nummers heb ik zelf geschreven, maar de rest is meegeschreven door Matt en Doug. 'Oaklandazulasylum' was een eenzame plaat. Ik nam ze helemaal alleen op in mijn slaapkamer. De plaat handelt ook voornamelijk over mezelf toen ik me geïsoleerd en alleen voelde. Ik denk dat 'Elephant Eyelash' meer gaat over relaties en je eigen sterfelijkheid in verhouding tot andere mensen." 'Crushed Bones' is in dat opzicht een overgangssong. "Elke strofe behandelt een verschillende periode in mijn leven, maar waar ik steeds bleef zitten met een goor, smerig gevoel als de vuile vochtigheid van klammige zomerregen." Wolf plaatst die periodes tegenover de vluchtige modetrends die gaan van "navy blue hoodies and khakis" naar "fishnet hats and canvas shoes". "In het begin van het nummer loop ik door een park in Kings Island niet ver van Cincinnatti, Ohio, en een gevoel van gemorst bier bekruipt mij. Dezelfde gewaarwording had ik wanneer ik in een eindeloze wachtrij stond voor de achtbaan. Het is de leegte die je voelt wanneer je, als veertienjarige jongen, gewoon toekijkt als je in elkaar geslagen wordt. In de volgende fase is het 2001, of 2002, Londen. Ik word benaderd door een zwerm platenlabels en ik word overvallen door een zelfde walgelijk gevoel. Ineens ben je niet meer Yoni, of iets in die trant, maar Why? Er was een platenbaas die mij binnenliet en zei "Hey why? why don't come over here and sit down." Het was een absoluut bizarre ervaring voor mij en ik voelde mij er niet comfortabel bij."
Veeleisend
Details kruipen rond in de muziek die Yoni Wolf maakt, als huismijten in een Perzisch tapijt. "Het is soms moeilijk om te stoppen met een nummer. Je moet op een bepaald moment gewoon tegen jezelf zeggen "het klinkt vol, het klinkt goed, nu is het genoeg". Het is zoals beeldhouwen. Je zit heel de tijd extra materiaal toe te voegen aan het beeldwerk totdat je beseft dat het zegt wat het moet zeggen. Tezelfdertijd neem je ook materiaal weer weg. Dat is ook een verschil tussen 'Oaklandazulasylum' en 'Elephant Eyelash". Er zijn meer elementen in het nieuwe album te vinden als je rekent in termen van tracks. De meeste van de nummers op het nieuwe album hebben minstens vijftig of zestig tracks per song, terwijl dit er op het oude album slechts een stuk of twintig, dertig waren." Wolf interpreteert fijngevoelige muziek niet als gladde, zeemzoeterige songs die gladgestreken zijn in een studio. "Ik geloof ook dat er uit de beperkingen van het thuis opnemen een unieke gevoeligheid in mijn muziek sluipt dat ik moeilijk zou kunnen verwezenlijken in een studio. Daarbij komt dat ik geen gitaar speel als normale gitaristen. Ik bespeel alles als een percussie-instrument en dat reflecteert zich in de songs. Ik puzzel alle stukjes vervolgens samen. Het is een totaal andere manier van productie. Josiah hielp me bij de productie van 'Elephant Eyelash'" In die productie komen geen samples van andermans platen te pas probeert Wolf. En de niet synchrone, zeurende achtergrondzang op 'Light Leaves? "O dat soort dingen. Doug bracht een cd mee, 'Russian String Versions' of iets dergelijks, waarop Russische mensen traditionals vertolkten. Het klonk gewoon heel cool". Deze en andere toevalsaccentjes als afgebroken zuchten, krakende stoelen of tapegeruis behoren intrinsiek tot het geluid van Why?
Humor
In zijn teksten bedient Wolf zich wel eens van harde ironie. Het lijkt soms zo ver te gaan dat hij die afstand bewust creëert om te kunnen omgaan met de pijnlijke situaties, die al dan niet relatiegebonden zijn. Maar deze bewering weerlegt de Amerikaan stellig. "Ik geloof dat humor overal in te vinden is. Alles is tragisch en komisch op hetzelfde moment. Het hangt gewoon af van de moment waarop je eraan denkt en hoe je eraan denkt. In 'Yo Yo, Bye Bye' zing ik bijvoorbeeld "I'm fucking cold like a DQ Blizzard". DQ staat voor Dairy Queen, een marginaal ijssalon, typisch voor het Zuiden. Het is een ongelooflijk prullerige flutplek, de kakplaats van de ijsjes. We kwamen terug van een optreden in Texas en mijn vriendin had het net uitgemaakt. In zo'n McDonald's van de ijscrème sprong dat zinnetje in mijn hoofd. De bediende zei dat er geen hoorntjes meer waren, enkel nog 'Blizzards'. Natuurlijk moesten alle dikke, zeurderige Texanen in de rij ineens een hoorntje hebben. Ik voelde de vuiligdeid, de smeer en het protserige. De zin zei wat hij moest zeggen: een dode koude die je voelt wanneer je gaat breken." Op het einde van 'Yo Yo, Bye Bye' komt er plots een schattig ukje de melancholie in vraag stellen. "Het meisje waar het lied over gaat was de kinderoppas van dat kindje, mijn vriendje Dixie. Ze waren een keer op bezoek bij mij thuis en ik was het wild babbelende kind aan het opnemen met mijn dictafoon. Mijn ex begon te wenen en Dixie, de onschuld zelve, vroeg [hoog stemmetje]: "What's wrong? Yo Yo, bye bye?". Yo Yo ben ik, ze kan mijn naam niet uitspreken. Ik had een krop in mijn keel en zei "yeah, yoyo bye bye"." Dit soort gevoeligheden is eigen aan Wolf. Teksten als "I kept smelling some sort of blown out candles" of "It starts with you on a matress in your parents old room, clipping your toenails into the room' getuigen van een scherpe, doch sensitieve observatie. "Mijn ex was bijzonder sexy wanneer ze haar teennagels nonchalant aan het knippen was, dat is liefde voor mij" Wolfs sensibiliteit heeft echter ook zijn keerzijden.
Op pad
Het is gekend dat Yoni Wolf geen al te grote fan is van toeren, en dat is een understatement. Ook al geeft hij aan er al wat aan gewend is, de idee erachter is te ambigu voor hem. "Ik begrijp dat het noodzakelijk is om je muziek naar je fans te brengen, maar het is zonderling als je plots een heel persoonlijk liedje moet spelen voor het hoop onbekenden terwijl je het een jaar geleden geschreven hebt voor een bijzonder iemand. Voor je het weet zit je weken in een busje van hot naar her te rijden en al die verdomde nummers te zingen voor duizenden mensen over de wereld; dat is wat ik bedoel met "all these songs are sung on road trips"." De confrontatie met zijn eigen keuze om zo'n nummer op de plaat te zetten en bijgevolg het ook op toer te moeten brengen, brengt hem even van zijn melk. "Ik had die nummers inderdaad niet op de plaat moeten zetten. De eerste keer dat ik het zong was voor mijn ex. Ik had het slechts die ene maal voor haar kunnen zingen en daarmee had de kous af kunnen zijn."
Schrijverschap
Over het schrijverschap dorst Yoni Wolf diep na te denken. Schrijven is voor hem een vitale noodzaak. Muziek maken is Wolfs tegengif voor het leven. "Muziek gaat dieper voor mij. Ik heb een drang om muziek te maken. Als ik dat niet zou doen, zou ik niet weten wat ik zou doen. Muziek is iets dat ik nodig heb om te overleven. Het is iets expressionistisch: het komt van binnen uit. Ik moet mij kunnen uitdrukken en de manier waarop ik dat op deze moment doe is via muziek. Het blijft even stil aan de andere kant van de lijn als er gevraagd wordt waar het schrijven vandaan komt. Ik denk dat er altijd een 'stream of consciousness' door je hoofd gaat, een trein van gedachten in eender wiens hoofd. Schrijvers en dichters weten hoe ze stukjes uit die trein moeten destilleren en daar dan een lied of een gedicht mee te maken. Je bent een vat of een beeldhouwer: je beslist wat er de moeite is om neergeschreven te worden en wat niet. En dat is ongeveer wat ik doe wanneer ik schrijf. Ik aanbid gewoon woorden. Ik hou van normale, simpele woorden zoals 'rain' en 'leaf'. Woorden klitten samen tot beelden. Ik hou ervan om mijn eigen pantheon van beelden te maken. 'Elephant Eyelash' duidt op een stijve piemel. Er hangt een vleugje zwaarmoedigheid rond die olifantenretoriek. De combinatie melancholie en seks brengt een interessante spanning met zich mee. Het overkomt me soms ook wel eens dat wanneer ik iets om zeep heb geholpen en dat ik dan een woord opnieuw en opnieuw zeg in mijn hoofd. Na een tijdje gaat dat woord dan anders voelen. Verder vind ik andermans naam iets geweldig. Als je iemands naam blijft herhalen, denk je ook aan hen als persoon. De naam staat dan gewoon voor die hele mens, duidt hen."
