Aangezien Zita Swoons Franse label het om de een of andere obscure reden niet nodig vond om het vorig jaar verschenen 'Big City' ook over de grens uit te brengen, besloot het achttal om in de vorm van 'Big Blueville' een vernieuwde Franse versie van het album op de markt te brengen. 'Big City' was allesbehalve een slechte plaat, maar na de klassebak 'A Song About a Girls' en het wel opvallend geweldige livealbum 'A Band in a Box' bleek het toch ietwat een anticlimax. Nu hebben Stef Kamil Carlens en co echter de beste 'Big City'-songs in een nieuw jasje gestoken, waardoor de nummers veel meer de 'A Band in a Box'-richting uitgaan. Met andere woorden: een typische Zita Swoon-zet, die zijn nog steeds evoluerende muziek ook hier weer absoluut ten goede komt.
'Big Blueville' opent met een veel frissere versie van het schitterende 'Infinite Down': Carlens' stem klinkt heser, Aarich Jespers' drums zorgen voor een rustigere opbouw en maken later plaats voor aardige percussie van Amel Serra Garcia, en de achtergrondzang van Eva en Kapinga Gysel krijgt een meer prominente functie, waardoor alles veel gevarieerder klinkt. 'Je Range' geniet van een vergelijkbare luxebehandeling: de begeleiding heeft stukken meer diepgang en de leadzang is een pak rauwer. In 'I Feel Alive in the City' wordt het oorspronkelijk schattige beatje vervangen door een funky groove en ook hier komen de achtergrondzangharmonieën beter naar voren, zodat het hele nummer een verkwikkende massage krijgt. Ook de erg leuke zomerse coda misstaat de song zeker niet.
De 'Big Blueville'-bewerking van 'L'Opaque Paradis' klinkt alsof de hele band de 'Big City'-versie na een stevig avondje stappen nogmaals uitprobeert: het geheel klinkt meer laidback, Joris Caluwaerts speelt bezwerende synthpartijtjes, Carlens' stem is niet minder dan heerlijk. Opvallend is ook dat het nummer bijna tweeënhalve minuut werd ingekort: daardoor klinkt het geheel iets minder zwoel en intens, maar het wordt wél een aangenamere song. Tenslotte krijgt ook het opzwepende 'Everything is Not the Same' een fijne bolwassing: de song wordt sneller gespeeld – waardoor zowel het salsa- als het rockgehalte stevig de hoogte ingaan – en de stemmen klinken stuk voor stuk doorleefder. Ook Tom Pintens' elektrische gitaar verdient in beide net genoemde nummers een speciale vermelding.
Buiten deze herwerkte 'Big City'-songs werden ook twee obscuurdere oudjes terug uit de kast genomen. Het compacte 'People Can't Stand the Truth' (van op 'Plage Tattoo/Circumstances' uit 2000) houdt het midden tussen geflipte folk en flamenco met haar op, terwijl het prachtige 'Giving Up the Hero' (van op de soundtrack 'Sunrise' uit 1997) nooit grootser heeft geklonken – hoewel het hier ietwat zijn wilde haren kwijt is. Last but not least heeft de groep ook drie nieuwe songs gepend: 'Quand Même Content' is eerder onderhoudend, maar 'Looking for a Friend' is simpelweg een prachtig nummer, en als het vlijtige 'Josieanna' geen zomerhit wordt, hebben de Fransen onmiskenbaar spinnenwebben in hun oren.
Frankrijk heeft in dit geval meer "chance" dan België, want 'Big Blueville' overtroeft 'Big City' op alle vlakken. De arrangementen zijn zowel gevarieerder als krachtiger uitgewerkt en alle muzikale subtiliteiten komen beter uit de verf – wat veel te maken zal hebben met het feit dat de groep deze nummers live in de studio heeft ingespeeld, want het is op het podium dat Zita Swoon pas écht swingt als geen ander. 'Big Blueville' wordt in de Benelux slechts uitgebracht in een beperkte oplage van 5000 stuks. Inderdaad: dat betekent dat u zich mag haasten.
Meer over Zita Swoon
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
